Αρχικά πίστευα ότι ο Ομπάμα παρά το ότι δεν επιβεβαίωσε τις περισσότερες ελπίδες ολόκληρης της ανθρωπότητας κατά την τελευταία τετραετία, θα έκανε έναν υγειινό περίπατο. Όμως τελικά διαψευστηκα, όπως αποδεικνύεται καθώς είναι πολλά και περίπλοκα τα συμφέροντα που υποστηρίζουν το Ρόμνεϊ.
Είναι γνωστό πως ο Αμερικανός πρόεδρος, δεν πέτυχε ούτε στον τομέα της εργασίας, ούτε σε αυτόν της "πράσινης ανάπτυξης" όπως την έλεγε κάποτε και ο Γιώργος Παπανδρέου κάποτε, ενώ η μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου ακόμα αγκομαχεί χωρίς να έχει βρει τα πατήματά της. Όμως ο Ομπάμα κατάφερε να κάνει μια σημαντική αλλαγή στο άθλιο αμερικανικό σύστημα υγείας, την οποία θέλει να ολοκληρώσει, απέσυρε τα αμερικανικά στρατεύματα από το Ιράκ και έβαλε χρονοδιάγραμμα αποχώρησης από το Αφγανιστάν.
Με λίγα λόγια η μιλιταριστική διάθεση του προέδρου, ήταν...ακριβώς αντίθετη από του προκατόχου του Τζωρτζ Μπους. Και αυτό είναι το πιο σημαντικό θέμα κατά τη γνώμη μου. Άκουσα πολλές φορές το ρεπουμπλικανό υποψήφιο να λέει ότι δεν έχει διάθεση ούτε να επιτεθεί στο Ιράν, ούτε να εμπλακεί στρατιωτικά στον εμφύλιο της Συρίας. Όμως μιλάει πολύ πιο επιθετικά απ' ότι ο Ομπάμα για το ρόλο που πρέπει να διαδραματίσουν οι Αμερικανοί στη Μέση Ανατολή, και βεβαίως δε θέλει να υπάρξουν περικοπές στις στρατιωτικές δαπάνες της χώρας.
Παρατηρούμε βεβαίως ότι οι Ισραηλινοί υποστηρίζουν το Ρόμνεϊ πολύ περισσότερο απ' ότι τον Ομπάμα, οι οποίοιμ είναι οι πρώτοι που θα ήθελαν μια επέμβαση στο Ιράν...χτες. Παρατηρούμε επίσης ότι ο Ρόμνεϊ υποστήριξε ότι ο μεγαλύτερος εχθρός της Αμερικής είναι...η Ρωσία, γυρίζοντας μας στην καλτ δεκαετία του 80' και στο ψυχροπολεμικό της κλίμα. Άλλωστε οι ρεπουμπλικανοί είναι αυτοί οι οποίοι επέκριναν τους δημοκρατικούς επειδή απέσυραν το δήθεν αμυντικό πυραυλικό σύστημα από την Πολωνία.
Η Ρωσία και η Κίνα είναι οι πιο μεγάλοι υποστηρικτές του Προέδρου Μπασάρ Αλ Άσαντ στη Συρία, έχοντας μπλοκάρει πάμπολες φορές την πιθανότατα ξένης απευθείας επέμβασης στον εμφύλιο. Πέρα από την κριτική για την υποστήριξη τους σε ένα καθεστώς που έχει σκοτώσει περισσότερους Άραβες απ' όσους το Ισραήλ σε ολόκληρη την ιστορία του, οι Ρώσοι και οι Κινέζοι αποδεικνύουν και ότι εκείνοι έχουν δυναμώσει, αλλά και ότι οι ΗΠΑ δεν αποτελούν πλέον τόσο ισχυρή δύναμη όσο στο παρελθόν.
Όπως όλοι ξέρουμε, κάθε οικονομική κρίση στους τελευταίους αιώνες τελειώνει μ' έναν πόλεμο, κι έχω την εντύπωση ότι ο...κατάλληλος άνθρωπος για αυτή τη δουλειά είναι ο Μιτ Ρόμνεϊ. Μπορεί να λέει ότι δε θα ήθελε πόλεμο, όμως για να πω την αλήθεια, δεν έχω λόγο να τον πιστέψω. Εάν κανείς συνδυάσει τα παραπάνω στοιχεία μπορεί να δει ότι μια πιθανή εκλογή του, την Τρίτη (6 Νοεμβρίου) θα μπορούσε να φέρει σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα επέμβαση στο Ιράν, δήθεν για να σταματήσει το πυρινικό του πρόγραμμα, αλλά και στη Συρία, δήθεν για να σταματήσει τον αιμοσταγή Άσαντ - και λέω και στα 2 δήθεν, γιατί πολύ απλά αυτές θα ήταν προφάσεις για να ακολουθήσει τις εντολές του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου, αλλά και της κυβέρνησης Νετανιάχου.
Μια τέτοια εξέλιξη στην έκρυθμη Μέση Ανατολή θα μπορούσε να φέρει τα εξής 2 σενάρια. Το...καλό σενάριο είναι να έχουμε ένα νέο Ιράκ, ίσως και πιο δύσκολο ακόμα - δηλαδή: έναν μακροχρόνιο πόλεμο, με πολύ ισχυρή αντίσταση, που θα έφερνε δυσαρέσκεια στο Σιιτικό μουσουλμανικό κόσμο. Κάτι που θα μπορούσε να επαναφέρει το αρνητικό κλίμα προς τις Ηνωμένες Πολιτείες, το οποίο είχε σχεδόν εκμηδενιστεί την τελευταία 4ετία, αλλά και να τονώσει τις αντιδράσεις ενάντια στο Ισραήλ. Επίσης δε θα μπορούσαμε να αποκλείσουμε την ενδεχόμενη αύξηση των λεγόμενων "τρομοκρατικών" επιθέσεων ενάντια σε οποιαδήποτε χώρα συμμετάσχει στον πόλεμο.
Το δεύτερο σενάριο, που είναι και το πιο εφιαλτικό, εμπεριέχει την πιθανότητα η Κίνα και η Ρωσία να εμπλακούν στην πιθανή αυτή στρατιωτική διαμάχη, υπέρ φυσικά του Ιράν ή/και της Συρίας. Μια τέτοια εξέλιξη θα μπορούσε να επιφέρει τον 3ο παγκόσμιο πόλεμο, και δυστυχώς να συμπεριλάβει ακόμα και τη χρήση πυρηνικών όπλων, με απρόβλεπτες συνέπειες.
Προσέξτε, δεν υποστηρίζω ότι δεν υπάρχει πιθανότητα μιας τέτοιας εμπλοκής σε περίπτωση εκλογής του Μπαράκ Ομπάμα. Ούτε βεβαίως ότι η πιθανότητα πυρηνικού πολέμου είναι πολύ μεγάλη. Σε κάθε περίπτωση όμως, μια κυβέρνηση ρεπουμπλικανών δίνει πολύ μικρότερη προοπτική ειρήνης, και το ρίσκο ενός ακόμα παγκοσμίου είναι τεράστιο...
Αντί υστερόγραφου, θέλω να προσθέσω κάποια στοιχεία και για τους 2 υποψηφίους οι οποίοι είναι ακόμα πολύ κοντά στις δημοσκοπήσεις, δίκην σημειώσεων:
-Και οι 2 υποψήφιοι υποστηρίζουν με πόδια και με χέρια το Ισραήλ, και όχι τους Παλαιστίνιους
-Και οι 2 δε λένε κουβέντα για το πυρινικό πρόγραμμα του Ισραήλ, ενώ καταδικάζουν το αντίστοιχο πρόγραμμα του Ιράν
-Και οι 2 υποψήφιοι επικροτούν και συμφωνούν στην εν ψυχρώ δολοφονία του Οσάμα Μπιν Λάντεν, δηλαδή δεν επικροτούν ένα σύστημα δικαίου
-Και οι 2 δεν δείχνουν καμιά διάθεση να αναγνωρίσουν οι ΗΠΑ το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης
-Και οι 2 πρόεδροι δε μιλούν με τα καλύτερα λόγια για την Κίνα, αλλά την κριτικάρουν όλο και περισσότερο
-Και οι 2 δεν ανέφεραν ούτε μία φορά την Τουρκία στα ντιμπέιτ ως σλυμμαχο των ΗΠΑ
-Και οι 2 δε μιλούν με τα καλύτερα λόγια για το Πακιστάν
-Και οι 2 δεν προβλέπεται να άρουν το εμπάργκο στην Κούβα
-Τέλος, και οι 2 δε βλέπουν μα καλό μάτι τις οικονομικές εξελίξεις στην Ελλάδα αλλά και στον υπόλοιπο ευρωπαϊκό Νότο
greekragnaroker.weebly.com
Είναι γνωστό πως ο Αμερικανός πρόεδρος, δεν πέτυχε ούτε στον τομέα της εργασίας, ούτε σε αυτόν της "πράσινης ανάπτυξης" όπως την έλεγε κάποτε και ο Γιώργος Παπανδρέου κάποτε, ενώ η μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου ακόμα αγκομαχεί χωρίς να έχει βρει τα πατήματά της. Όμως ο Ομπάμα κατάφερε να κάνει μια σημαντική αλλαγή στο άθλιο αμερικανικό σύστημα υγείας, την οποία θέλει να ολοκληρώσει, απέσυρε τα αμερικανικά στρατεύματα από το Ιράκ και έβαλε χρονοδιάγραμμα αποχώρησης από το Αφγανιστάν.
Με λίγα λόγια η μιλιταριστική διάθεση του προέδρου, ήταν...ακριβώς αντίθετη από του προκατόχου του Τζωρτζ Μπους. Και αυτό είναι το πιο σημαντικό θέμα κατά τη γνώμη μου. Άκουσα πολλές φορές το ρεπουμπλικανό υποψήφιο να λέει ότι δεν έχει διάθεση ούτε να επιτεθεί στο Ιράν, ούτε να εμπλακεί στρατιωτικά στον εμφύλιο της Συρίας. Όμως μιλάει πολύ πιο επιθετικά απ' ότι ο Ομπάμα για το ρόλο που πρέπει να διαδραματίσουν οι Αμερικανοί στη Μέση Ανατολή, και βεβαίως δε θέλει να υπάρξουν περικοπές στις στρατιωτικές δαπάνες της χώρας.
Παρατηρούμε βεβαίως ότι οι Ισραηλινοί υποστηρίζουν το Ρόμνεϊ πολύ περισσότερο απ' ότι τον Ομπάμα, οι οποίοιμ είναι οι πρώτοι που θα ήθελαν μια επέμβαση στο Ιράν...χτες. Παρατηρούμε επίσης ότι ο Ρόμνεϊ υποστήριξε ότι ο μεγαλύτερος εχθρός της Αμερικής είναι...η Ρωσία, γυρίζοντας μας στην καλτ δεκαετία του 80' και στο ψυχροπολεμικό της κλίμα. Άλλωστε οι ρεπουμπλικανοί είναι αυτοί οι οποίοι επέκριναν τους δημοκρατικούς επειδή απέσυραν το δήθεν αμυντικό πυραυλικό σύστημα από την Πολωνία.
Η Ρωσία και η Κίνα είναι οι πιο μεγάλοι υποστηρικτές του Προέδρου Μπασάρ Αλ Άσαντ στη Συρία, έχοντας μπλοκάρει πάμπολες φορές την πιθανότατα ξένης απευθείας επέμβασης στον εμφύλιο. Πέρα από την κριτική για την υποστήριξη τους σε ένα καθεστώς που έχει σκοτώσει περισσότερους Άραβες απ' όσους το Ισραήλ σε ολόκληρη την ιστορία του, οι Ρώσοι και οι Κινέζοι αποδεικνύουν και ότι εκείνοι έχουν δυναμώσει, αλλά και ότι οι ΗΠΑ δεν αποτελούν πλέον τόσο ισχυρή δύναμη όσο στο παρελθόν.
Όπως όλοι ξέρουμε, κάθε οικονομική κρίση στους τελευταίους αιώνες τελειώνει μ' έναν πόλεμο, κι έχω την εντύπωση ότι ο...κατάλληλος άνθρωπος για αυτή τη δουλειά είναι ο Μιτ Ρόμνεϊ. Μπορεί να λέει ότι δε θα ήθελε πόλεμο, όμως για να πω την αλήθεια, δεν έχω λόγο να τον πιστέψω. Εάν κανείς συνδυάσει τα παραπάνω στοιχεία μπορεί να δει ότι μια πιθανή εκλογή του, την Τρίτη (6 Νοεμβρίου) θα μπορούσε να φέρει σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα επέμβαση στο Ιράν, δήθεν για να σταματήσει το πυρινικό του πρόγραμμα, αλλά και στη Συρία, δήθεν για να σταματήσει τον αιμοσταγή Άσαντ - και λέω και στα 2 δήθεν, γιατί πολύ απλά αυτές θα ήταν προφάσεις για να ακολουθήσει τις εντολές του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου, αλλά και της κυβέρνησης Νετανιάχου.
Μια τέτοια εξέλιξη στην έκρυθμη Μέση Ανατολή θα μπορούσε να φέρει τα εξής 2 σενάρια. Το...καλό σενάριο είναι να έχουμε ένα νέο Ιράκ, ίσως και πιο δύσκολο ακόμα - δηλαδή: έναν μακροχρόνιο πόλεμο, με πολύ ισχυρή αντίσταση, που θα έφερνε δυσαρέσκεια στο Σιιτικό μουσουλμανικό κόσμο. Κάτι που θα μπορούσε να επαναφέρει το αρνητικό κλίμα προς τις Ηνωμένες Πολιτείες, το οποίο είχε σχεδόν εκμηδενιστεί την τελευταία 4ετία, αλλά και να τονώσει τις αντιδράσεις ενάντια στο Ισραήλ. Επίσης δε θα μπορούσαμε να αποκλείσουμε την ενδεχόμενη αύξηση των λεγόμενων "τρομοκρατικών" επιθέσεων ενάντια σε οποιαδήποτε χώρα συμμετάσχει στον πόλεμο.
Το δεύτερο σενάριο, που είναι και το πιο εφιαλτικό, εμπεριέχει την πιθανότητα η Κίνα και η Ρωσία να εμπλακούν στην πιθανή αυτή στρατιωτική διαμάχη, υπέρ φυσικά του Ιράν ή/και της Συρίας. Μια τέτοια εξέλιξη θα μπορούσε να επιφέρει τον 3ο παγκόσμιο πόλεμο, και δυστυχώς να συμπεριλάβει ακόμα και τη χρήση πυρηνικών όπλων, με απρόβλεπτες συνέπειες.
Προσέξτε, δεν υποστηρίζω ότι δεν υπάρχει πιθανότητα μιας τέτοιας εμπλοκής σε περίπτωση εκλογής του Μπαράκ Ομπάμα. Ούτε βεβαίως ότι η πιθανότητα πυρηνικού πολέμου είναι πολύ μεγάλη. Σε κάθε περίπτωση όμως, μια κυβέρνηση ρεπουμπλικανών δίνει πολύ μικρότερη προοπτική ειρήνης, και το ρίσκο ενός ακόμα παγκοσμίου είναι τεράστιο...
Αντί υστερόγραφου, θέλω να προσθέσω κάποια στοιχεία και για τους 2 υποψηφίους οι οποίοι είναι ακόμα πολύ κοντά στις δημοσκοπήσεις, δίκην σημειώσεων:
-Και οι 2 υποψήφιοι υποστηρίζουν με πόδια και με χέρια το Ισραήλ, και όχι τους Παλαιστίνιους
-Και οι 2 δε λένε κουβέντα για το πυρινικό πρόγραμμα του Ισραήλ, ενώ καταδικάζουν το αντίστοιχο πρόγραμμα του Ιράν
-Και οι 2 υποψήφιοι επικροτούν και συμφωνούν στην εν ψυχρώ δολοφονία του Οσάμα Μπιν Λάντεν, δηλαδή δεν επικροτούν ένα σύστημα δικαίου
-Και οι 2 δεν δείχνουν καμιά διάθεση να αναγνωρίσουν οι ΗΠΑ το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης
-Και οι 2 πρόεδροι δε μιλούν με τα καλύτερα λόγια για την Κίνα, αλλά την κριτικάρουν όλο και περισσότερο
-Και οι 2 δεν ανέφεραν ούτε μία φορά την Τουρκία στα ντιμπέιτ ως σλυμμαχο των ΗΠΑ
-Και οι 2 δε μιλούν με τα καλύτερα λόγια για το Πακιστάν
-Και οι 2 δεν προβλέπεται να άρουν το εμπάργκο στην Κούβα
-Τέλος, και οι 2 δε βλέπουν μα καλό μάτι τις οικονομικές εξελίξεις στην Ελλάδα αλλά και στον υπόλοιπο ευρωπαϊκό Νότο
