Πριν από δυο μήνες, στις 12 Οκτωβρίου, μια ομάδα γυναικών από τη Β. Χαλκιδική ανεβήκαμε στις Σκουριές για να δούμε με τα μάτια μας την υλοτόμηση του βουνού που ήδη είχε ξεκινήσει. Καταγράψαμε σε βίντεο τις τραγικές εικόνες που αντικρίσαμε και απευθύναμε μια ανοιχτή έκκληση για τη σωτηρία του δάσους των Σκουριών. Πάνω από 30.000 άνθρωποι είδαν το βίντεο, πολλοί άνθρωποι απ’ολη την Ελλάδα άκουσαν την κραυγή μας και από τότε ο αγώνας μας όσο πάει και δυναμώνει.
Οι “αρμόδιοι” που θα μπορούσαν να σταματήσουν την καταστροφή δεν άκουσαν. Η εταιρεία που κερδοσκοπεί σε βάρος του τόπου μας, φυσικά δεν άκουσε. Και χθες, Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου, ξανανεβήκαμε στο βουνό για να δούμε πόσo είχε προχωρήσει η καταστροφή.
Aν αυτό που είχαμε δει τον Οκτώβρη ήταν ένα σφαγείο, φύλλα, κλαδιά, κομμένοι κορμοί που ακόμα μύριζαν δάσος και ζωή, η εικόνα του Δεκέμβρη ήταν αυτή του νεκροταφείου. Οι ατελείωτες σειρές με τα στοιβαγμένα ξύλα έχουν εξαφανιστεί, πουλήθηκαν για φτηνά καυσόξυλα σε όσους από την περιοχή καταδέχτηκαν να τα πάρουν. Όλη η έκταση που προορίζεται για να γίνει το εργοστάσιο εμπλουτισμού και ανάκτησης χρυσού έχει πλέον καθαριστεί από τη δασική βλάστηση. Οι μπουλντόζες αφαίρεσαν και τις ρίζες των δέντρων, αποκλείοντας έτσι κάθε δυνατότητα φυσικής αναγέννησης του δάσους. Και κάποιοι, ακόμα και “αρμόδιοι” ή πρώην “αρμόδιοι”, έχουν το θράσος να συγκρίνουν αυτή την καταστροφή με την απλή υλοτόμηση για καυσόξυλα! Η κοπή των δέντρων συνεχίζεται τώρα κατά μήκος του δασικού δρόμου Χοντρό Δέντρο- Σκουριές που έχει γίνει φαρδύς σαν αεροδιάδρομος. Γεωτρύπανα έχουν στηθεί σε διάφορα σημεία του δάσους, φαίνονται από μακριά, ετοιμάζονται να κάνουν το βουνό σουρωτήρι.
Με το βουνό απογυμνωμένο από το δασικό του κάλυμμα φάνηκε η θάλασσα στο βάθος, καθώς και κάποιο χωριό που θα πρέπει να είναι η Στρατονίκη ή τα Στάγειρα. Είναι τόσο μικρές οι αποστάσεις, 8 χωριά μέσα σε ένα κύκλο ακτίνας 11 χιλιομέτρων από τις Σκουριές, που όσοι φαντάζονται ότι δεν θα επηρεαστούν από την κοσμογονία που θα γίνει εκεί πάνω, απλά εθελοτυφλούν.
Στο δρόμο για το ανοιχτό όρυγμα, η γνωστή πια εικόνα του στρατοπέδου με τα αστραφτερά συρματοπλέγματα, τις μπάρες και τους σεκιουριτάδες με το ειρωνικό ύφος που μας βιντεοσκοπούσαν σε κάθε μας βήμα. Επίδειξη κυριαρχίας; Εκφοβισμός; Απειλή; Πιστεύουν αλήθεια ότι θα τους φοβηθούμε;
Δε μας φοβίζουν, μας εξοργίζουν. Το δάσος μας, το δάσος του Κακάβου έχει ήδη πληγεί σημαντικά αλλά όχι ανεπανόρθωτα. Αρκεί η καταστροφή να μείνει εκεί, να μη γίνουν τα εργοστάσια, η εξόρυξη, οι χαβούζες. Ακόμα και τώρα, πρέπει να τους σταματήσουμε. Πριν είναι πολύ αργά.
