του Στρατή Μαζίδη
Η συζήτηση είχε ξεφύγει από τα στενά τοπικά πλαίσια προς το γενικότερο πολιτικό σκηνικό. Με αφορμή την απραξία – στασιμότητα του δικού μας δήμου και την απροθυμία των δημοτών, μου λέει η παρέα μου:
- Άσε ρε Στρατή. Πριν λίγες ημέρες μιλούσα με την τάδε. Έβριζε συνέχεια. Είναι όλοι άνεργοι. Κι αυτή, κι ο άνδρας της και τα δυο παιδιά τους.
- Α ωραία, της είπα. Καλά έλεγε λοιπόν ο Γιωργάκης για το ένας εργαζόμενος ανά οικογένεια. Πες μου τώρα ότι ψήφισαν Σαμαρά το καλοκαίρι;
- Ναι!, μου απήντησε.
Ε είναι άξιοι της τύχης τους λοιπόν. Τι φοβήθηκαν ακριβώς; Την έξοδο από την ευρωζώνη; Γιατί; Εισπράττουν από πουθενά ευρώ; Αφού δεν εργάζεται κανείς τους. Οι τσέπες τους άδειες είναι ενώ το φροροπογκρόμ ήταν αναμενόμενο.
“Πίστεψαν το Σαμαρά” άκουσα σε κάποια φάση.
Δηλαδή τι πίστεψαν ακριβώς; Το “θα τιμήσουμε τις υπογραφές μας;”.
Ή μήπως …πίστεψαν σε υποσχέσεις ανθρώπων που στηρίζουν το Σαμαρά; Άλλωστε άνεργοι άνθρωποι είναι.
Ακόμη και τώρα λοιπόν παρέχονται ανέξοδες υποσχέσεις διορισμών και τακτοποιήματος -τι άλλο μπορεί να τάχθηκε; – σε απελπισμένους ανθρώπους που έστω και κακώς, ανοήτως (όπως θέλετε πείτε το) αρπάζονται από αυτές. Ενώ όπως φαίνεται, η κοινωνία εξακολουθεί να επιζητά μια τρύπα να εισχωρήσει στο υπό διάλυση δημόσιο.
Εύχομαι τουλάχιστον να πιστεύουν και στο Θεό γιατί όπως τα κατάφεραν είναι ο μόνος που μπορεί να τους σώσει.