Ας υποθέσουμε ότι αύριο εμφανιζόταν στο πολιτικό χώρο της χώρας μας ο πολιτικός ηγέτης που όλοι περιμένουμε. Ας υποθέσουμε ότι βρέθηκε επιτέλους ο άνθρωπος που θα ανασύρει την Ελλάδα από το τέλμα που την έχουμε οδηγήσει σήμερα. Ο άνθρωπος που θα βάλει τέλος στη διαφθορά, στις πελατειακές σχέσεις κράτους-πολιτών, που θα συμμαζέψει τις άσκοπες δαπάνες του κράτους, που θα αναλάβει με διαφάνεια να εκμεταλλευτεί τον ορυκτό πλούτο της χώρας, που θα εξυγιάνει τις δημόσιες υπηρεσίες, που θα θωρακίσει τα σύνορα από τους παράνομους μετανάστες. Ας υποθέσουμε ότι βρέθηκε ο άνθρωπος που θα αναλάβει να εκπροσωπήσει επάξια την Ελλάδα στο εξωτερικό, που θα βοηθήσει τη χώρα να λάβει τη θέση της στα Βαλκάνια και την Ευρωπαϊκή Ένωση, που θα ρυθμίσει τις σχέσεις της με τα γειτονικά κράτη, που θα λύσει το γόρδιο δεσμό των εργασιακών, που θα αναγεννήσει την ελληνική βιομηχανία, που θα προάγει τον υγιή ανταγωνισμό, που θα ενισχύσει τη τοπική αυτοδιοίκηση, που θα επαναφέρει τις αξίες και τα ιδανικά στη συνείδηση του λαού, που θα προσφέρει πραγματική παιδεία η οποία θα παράγει επιστήμονες και σκεπτόμενους ανθρώπους, που θα έρθει αντιμέτωπος με την παγκόσμια νέα τάξη πραγμάτων, που θα ενισχύσει την αγροτική παραγωγή της χώρας, που θα βοηθήσει το εμπόριο των μοναδικών ελληνικών προϊόντων. Ας υποθέσουμε ότι ο άνθρωπος αυτός θα είναι πατριώτης, ανιδιοτελής, με συνείδηση και συναίσθηση της θέσης του και του λαού που εκπροσωπεί, που θα σέβεται βαθιά την ιστορία και τον πολιτισμό μας, που δεν θα ενδιαφέρεται για το χρήμα αλλά για το καλό της πατρίδας και του ελληνικού λαού, που θα οδηγήσει την πολιτική ηγεσία -κυβέρνηση και αντιπολίτευση- σε μια αγαστή συνεργασία, που θα εγκαθιδρύσει πραγματική δικαιοσύνη, που θα ενισχύσει την ελληνική οικογένεια και που θα οδηγήσει τους Έλληνες σε ένα καλύτερο και λαμπρότερο μέλλον.
Το ερώτημα που τίθεται είναι: είμαστε έτοιμοι να τον αποδεχθούμε, να τον στηρίξουμε και να τον ενισχύσουμε;
Ας αναλογιστούμε τώρα όλοι εμείς οι καφενόβιοι κουμπιουτεράδες, οι επαναστάτες των διαδικτυακών ιστοσελίδων, όλοι εμείς που σαν τον Διογένη μάταια αναζητούμε και δε βρίσκουμε ένα πρόσωπο, έναν ηγέτη, έναν σημερινό ήρωα, κατηγορώντας τα σημεία των καιρών για την έλλειψη αυτή, ας αναλογιστούμε ποια είναι η δικιά μας ευθύνη για την μη ανάδειξη ή καλύτερα την μη δημιουργία τέτοιων προσώπων και χαρακτήρων. Ας ερευνήσουμε σε ποια περιβάλλοντα και κοινωνίες γεννιούνται τέτοιες προσωπικότητες. Μήπως στις κοινωνίες του μισοπατριωτισμού; Της κοινωνικής αποξένωσης; Του άκρατου αντιθρησκευτισμού; Του ανεξέλεγκτου προοδευτισμού; του αχαλίνωτουκαταναλωτισμού; Του ηθικού εξευτελισμού; Της οικογενειακής ισοπέδωσης;
Καλύτερα ας σταματήσουμε εδώ την έρευνά μας, γιατί αν συνεχίσουμε να ψάχνουμε σε τι οικογένειες και με ποια ιδανικά μεγαλώνουμε εμείς και τα παιδιά μας, εκεί πραγματικά θα πρέπει να μας πάρουνε τα κλάματα, όχι μόνο ως εξιλέωση αλλά και ως αναγνώριση της δικιάς μας ευθύνης για την κρίση που μαστίζει τη χώρα σήμερα.
Ήρωες δεν υπάρχουν πια, τους πάτησε το τρένο της αδιαφορίας μας!
Υγ. Με παρατήρησε πέρυσι η δασκάλα του γιου μου, ότι «μας έχει βγει πολύ πατριώτης ο μικρός». Ο λόγος ήταν ότι το παιδί τραγούδησε μέσα στο παιχνίδι του διαλείμματος αυθόρμητα, και φαντάζομαι δυνατά, το τραγούδι «Μακεδονία ξακουστή». Φέτος ο «άμυαλος» γιός μου ξαναέπεσε στο ίδιο κοινωνικό “αμάρτημα”. Η ευγενική παρατήρηση από την δασκάλα του, είχε ακριβώς τον ίδιο τόνο, τρόπο και χαρακτήρα με την περσινή, μόνο που μετά τριών δευτερολέπτων σιγή η δασκάλα του συνέχισε: «… και τι καταλάβαμε όλα αυτά τα χρόνια που το θεωρούσαμε κακό; Μήπως φταίμε και εμείς που φτάσαμε εδώ»; Η απάντησή μου για δεύτερη φορά ήταν ακριβώς η ίδια, ένα δυνατό ζεστό χαμόγελο.
Αν στο σημερινό τραίνο δεν επιβαίνουν ηγέτες, τουλάχιστον ας φροντίσουμε να βρίσκεται σε κάποιο από τα επόμενα!
