ΝΩΠΗ, αλλά ξεχασμένη η «επανίδρυση του Κράτους» επί Κώστα Καραμανλή. Στη λήθη οι Ζαχόπουλοι και οι «κουμπάροι» που κουβαλούσαν την...
ηθική και την πρακτική της παράταξης. Και, βέβαια, το κλίμα και η ατμόσφαιρα σήκωνε κομπίνες και λαθροχειρίες στο πλαίσιο της μαγκιάς του νεοέλληνα κάθε βαθμίδας και «ιδεολογίας». Με την ατιμωρησία να οδηγεί τον κακοποιό με τη γραβάτα και «την αριστερά να μη γιγνώσκει τι ποιεί η δεξιά». Είχε κι αυτή (η αριστερά) τον καημό της. Να αποδυναμωθεί το κράτος απ’ τους κομπιναδόρους που το «κυβερνούσαν», κι όταν καταρρεύσει ολότελα, να το αναλάβουν…αυτοπροσώπως.
Σ’ εκείνο το κλίμα και την ατμόσφαιρα, έκανε(;) και ο Θέμος τη μαγκιά του. Μέχρι να αποφανθεί η Δικαιοσύνη, θα βγαίνει με τα ΟΛΑ του στο «γυαλί» και μόνο το συννεφιασμένο βλέμμα και το πέτρινο χαμόγελο ίσως τον «προδώσουν». Εκεί, ανάμεσα σε καλλίγραμμες και θρασείες (και αγράμματες) του ΑΝΤ1, παριστάνεις τον χαρούμενο.
ΔΕΝ είναι το θέμα μας ο κ. Αναστασιάδης. Ούτε η Δικαιοσύνη των δικαστών στο σύνολό τους. Γιατί, έβγαλε και Μπουρμπούλιες που τους εξέθεσαν και Στάθηδες που τους «κρέμασαν». Κι αν η ελληνική Δικαιοσύνη παίρνει «λίαν καλώς», κάποιοι/κάποιες δικαστές παίρνουν «άριστα» και ορισμένοι «άριστα με τόνο». Και, βέβαια, εδώ να σημειώσουμε την αντίφαση. Φυλάσσονται βουλευτές και «σημαίνοντες» του δημοσίου (και του ιδιωτικού) βίου και μένουν δικαστές αφύλαχτοι! Χωροφύλακες-σκιά των βουλευτών μας και ενίοτε για τα ώνια υπουργών, αλλά ο δικαστής στη μοναξιά του. Να κουβαλάει μονάχος τους φακέλους, χωρίς κομπιούτερ, χωροφύλακες, βοηθούς και γραμματείς. Απέναντι ο κακοποιός και πίσω του ο αφανής μεγαλοπολιτικός, με πρόθεση να τον χειραγωγήσει.
ΣΤΗ ζούγκλα της αταξίας, βρέθηκαν δικαστές να αγγίξουν «κραταιούς» και έπεται συνέχεια. Αχόρταγους, με τη σιγουριά της ατιμωρησίας, στην Ελλάδα όπου όλα αγοράζονται κι όλοι εξαγοράζονται «έχοντας την τιμή τους». Ωστόσο, ο κόσμος βλέπει και καταγράφει. Με το δικό του αισθητήριο και με την ηθική του μέσου έλληνα που κρατάει τις άμυνές του. Κι αν οι «ενδιαφερόμενοι» με τα κόλπα και τις κομπίνες τους μελαγχόλησαν, ο πολίτης νιώθει τη δικιά του ασφάλεια και σιγουριά. Για τους Τερτσέτηδες και Σαρτζετάκηδες που βγάζει (και) η εποχή μας κι ας περνούν απαρατήρητοι.
Ο μεγαλοκαλανάρχης νιώθει δυνατός και ο μεγαλοεφημεριδάς εξουσία, αλλά καιρός να στραπατσαριστούν, νόμιμα και αναγκαία. Με την εξουσία στα «νόμιμα» χέρια της πραγματικής εξουσίας. Σε καιρούς δύσκολους, αλλά με τη δημοκρατία στο βάθρο της και τη διαφθορά στο βάραθρο.
