του Κώστα Βουκελάτου
Το χθεσινό γεγονός με την βόμβα στο ATHENS MALL θα πρέπει να μας προβληματίσει όλους και ...ειδικά τους κυβερνώντες και τα κόμματα γιατί από εκεί ξεκινούν όλα.
Δυστυχώς υπάρχουν και ακραίες ομάδες που αντιδρούν χωρίς λογική και επαναστατούν αδιαφορώντας για τα αποτελέσματα των πράξεων τους.
Παρακολουθούμε ένα κοινοβούλιο ανάστατο και τα κόμματα να εκτοξεύουν κατηγορίες το ένα στο άλλο για δεξιούς παρακρατικούς και αριστερούς αντιεξουσιαστές κακοποιούς. Ο πολίτης βλέπει αυτό το πολιτικό μπάχαλο και ανησυχεί ιδιαίτερα για την εγκληματικότητα που μαστίζει την καθημερινότητα του.
Τι εικόνα σχηματίζει ο πολίτης όταν βλέπει τα κόμματα της βουλής αντί να συζητάνε για τρόπους αντιμετώπισης της εγκληματικότητας, να κατηγορούν το ένα το άλλο για εγκληματική δραστηριότητα;
Τι παράδειγμα δίνει το ίδιο το κοινοβούλιο στους Έλληνες πολίτες για την βία όταν αναφέρονται σε παρακρατικούς στρατούς που δρουν για λογαριασμό του ενός και του άλλου πολιτικού φορέα;
Η ουσία είναι ότι μαζί με την βαριάς μορφής εγκληματικότητα αυξάνεται και η επιθετικότητα του έλληνα πολίτη στην καθημερινότητα του.
Ο Φρόυντ θεωρούσε την επιθετικότητα ως μια πρωτόγονη ενόρμηση του ανθρώπου, άλλες θεωρίες υποστήριζαν ότι ο άνθρωπος μαθαίνει μέσα από την παρατήρηση προτύπων να είναι βίαιος, Ο Ντουρκέιμ, στοχαστής της εποχής του Διαφωτισμού είπε τα πράγματα με το όνομα τους ότι το έγκλημα είναι σύμπτωμα ασθένειας μιας κοινωνίας που νοσεί.
Η κοινωνική βία την οποία ασκεί πιεστικά και ασταμάτητα τα τελευταία δύο χρόνια το κράτος και η κυβέρνηση δημιουργούν θυμό και αγανάκτηση στους πολίτες και ως γνωστών η βία φέρνει βία σαν αλυσιδωτή αντίδραση. Η άμυνα του οργανισμού μας στο να αντιδράσει για να προστατευτεί διοχετεύει την ένταση κάπου αλλού και αυτό προκαλεί σύγκρουση.
Για την εκκολαπτόμενη όμως κοινωνική βία τον πρώτο λόγο έχει το κράτος και οι αποφάσεις που έχει πάρει εναντίον της επιβίωσης και διαβίωσης πολιτών, των οικογενειών τους, των παιδιών τους.
Συγκεκριμένα, μέσα σε μια οργανωμένη κοινωνία, η κοινωνική αδικία και ανισότητα μπορεί να οδηγήσει στην βίαιη συμπεριφορά των ανθρώπων, ως αντίδρασή τους προς αυτήν την αδικία.
Από την αρχή το κράτος έπρεπε να κοιτάξει με προσοχή τι υπογράφει ώστε να υπάρξει αξιοκρατία για να μην φτάσει τον λαό στα όρια του, ποτέ στο παρελθόν δεν αντιμετωπίζαμε τέτοια φαινόμενα αυξημένης εγκληματικότητας και βίας. Έχει διασαλευθεί η κοινωνική ισορροπία και η ισορροπία της κοινωνικής δικαιοσύνης. Όταν οι απόψεις των δύο, εξουσίας δηλαδή και πολιτών, περί δικαιοσύνης δεν συμπίπτουν, η ισορροπία δεν υφίσταται και σε αυτόν που πιστεύει ότι θίγεται περισσότερο και δεν μπορεί να ανεχθεί αυτή την κατάσταση, ενεργοποιείται αυτομάτως το αίσθημα της άρνησης και τίθεται σε λειτουργία ο μηχανισμός επαναφοράς της διαταραχθείσης ισορροπίας. Από την πλευρά του απλού λαού εκδηλώνεται ως εξέγερση και εναντίωση με κάθε μέσο, στο θέαμα της ακατανόητης αυτής και άδικης κατάστασης.
Κάποτε η ασφάλεια των πολιτών ήταν σχεδόν αυτονόητη και ειδικά η κοινωνική ασφάλεια, σήμερα δυστυχώς αποτελεί ζητούμενο ίσως το κράτος θα πρέπει να ξεκινήσει να διορθώνει κοινωνικές αδικίες για να μειωθεί η αγανάκτηση και η ένταση ώστε να μην εκδηλώνεται με κάθε μορφή βίας.
Παρακολουθούμε ένα κοινοβούλιο ανάστατο και τα κόμματα να εκτοξεύουν κατηγορίες το ένα στο άλλο για δεξιούς παρακρατικούς και αριστερούς αντιεξουσιαστές κακοποιούς. Ο πολίτης βλέπει αυτό το πολιτικό μπάχαλο και ανησυχεί ιδιαίτερα για την εγκληματικότητα που μαστίζει την καθημερινότητα του.
Τι εικόνα σχηματίζει ο πολίτης όταν βλέπει τα κόμματα της βουλής αντί να συζητάνε για τρόπους αντιμετώπισης της εγκληματικότητας, να κατηγορούν το ένα το άλλο για εγκληματική δραστηριότητα;
Τι παράδειγμα δίνει το ίδιο το κοινοβούλιο στους Έλληνες πολίτες για την βία όταν αναφέρονται σε παρακρατικούς στρατούς που δρουν για λογαριασμό του ενός και του άλλου πολιτικού φορέα;
Η ουσία είναι ότι μαζί με την βαριάς μορφής εγκληματικότητα αυξάνεται και η επιθετικότητα του έλληνα πολίτη στην καθημερινότητα του.
Ο Φρόυντ θεωρούσε την επιθετικότητα ως μια πρωτόγονη ενόρμηση του ανθρώπου, άλλες θεωρίες υποστήριζαν ότι ο άνθρωπος μαθαίνει μέσα από την παρατήρηση προτύπων να είναι βίαιος, Ο Ντουρκέιμ, στοχαστής της εποχής του Διαφωτισμού είπε τα πράγματα με το όνομα τους ότι το έγκλημα είναι σύμπτωμα ασθένειας μιας κοινωνίας που νοσεί.
Η κοινωνική βία την οποία ασκεί πιεστικά και ασταμάτητα τα τελευταία δύο χρόνια το κράτος και η κυβέρνηση δημιουργούν θυμό και αγανάκτηση στους πολίτες και ως γνωστών η βία φέρνει βία σαν αλυσιδωτή αντίδραση. Η άμυνα του οργανισμού μας στο να αντιδράσει για να προστατευτεί διοχετεύει την ένταση κάπου αλλού και αυτό προκαλεί σύγκρουση.
Για την εκκολαπτόμενη όμως κοινωνική βία τον πρώτο λόγο έχει το κράτος και οι αποφάσεις που έχει πάρει εναντίον της επιβίωσης και διαβίωσης πολιτών, των οικογενειών τους, των παιδιών τους.
Συγκεκριμένα, μέσα σε μια οργανωμένη κοινωνία, η κοινωνική αδικία και ανισότητα μπορεί να οδηγήσει στην βίαιη συμπεριφορά των ανθρώπων, ως αντίδρασή τους προς αυτήν την αδικία.
Από την αρχή το κράτος έπρεπε να κοιτάξει με προσοχή τι υπογράφει ώστε να υπάρξει αξιοκρατία για να μην φτάσει τον λαό στα όρια του, ποτέ στο παρελθόν δεν αντιμετωπίζαμε τέτοια φαινόμενα αυξημένης εγκληματικότητας και βίας. Έχει διασαλευθεί η κοινωνική ισορροπία και η ισορροπία της κοινωνικής δικαιοσύνης. Όταν οι απόψεις των δύο, εξουσίας δηλαδή και πολιτών, περί δικαιοσύνης δεν συμπίπτουν, η ισορροπία δεν υφίσταται και σε αυτόν που πιστεύει ότι θίγεται περισσότερο και δεν μπορεί να ανεχθεί αυτή την κατάσταση, ενεργοποιείται αυτομάτως το αίσθημα της άρνησης και τίθεται σε λειτουργία ο μηχανισμός επαναφοράς της διαταραχθείσης ισορροπίας. Από την πλευρά του απλού λαού εκδηλώνεται ως εξέγερση και εναντίωση με κάθε μέσο, στο θέαμα της ακατανόητης αυτής και άδικης κατάστασης.
Κάποτε η ασφάλεια των πολιτών ήταν σχεδόν αυτονόητη και ειδικά η κοινωνική ασφάλεια, σήμερα δυστυχώς αποτελεί ζητούμενο ίσως το κράτος θα πρέπει να ξεκινήσει να διορθώνει κοινωνικές αδικίες για να μειωθεί η αγανάκτηση και η ένταση ώστε να μην εκδηλώνεται με κάθε μορφή βίας.
