1. Ο 21ος αιώνας είναι αιώνας μεγάλων μετακινήσεων. Το κέντρο του πλανήτη μετακινείται από την «λίμνη» του Ατλαντικού σε αυτή του Ειρηνικού.
Η πιο γρήγορα αναπτυσσόμενη περιοχή είναι η νοτιανατολική Ασία. Ήδη 5 οικονομίες της περιοχής, η Κίνα (2η στον κόσμο), η Ιαπωνία (3η) η Ινδία, η Νότιος Κορέα και η Ινδονησία συγκαταλέγονται στις 20 μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου. Σύμφωνα με όλες τις προβλέψεις σε δύο δεκαετίες θα είναι, πλέον, οι πέντε από τις δέκα μεγαλύτερες. Το 2035 είναι αμφίβολο αν κράτος μέλος της σημερινής ΕΕ θα συγκαταλέγεται στις 10 μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου. H Γερμανία ίσως να είναι στη 10η θέση, πιθανότερο, όμως, στην 11η. Σύμφωνα με τον ΟΟΑΣΑ η Γερμανία θα παράγει το 2050 μόλις το 2,5% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Δηλαδή, όση είναι η συμμετοχή της Ελλάδας σήμερα στο ΑΕΠ της ΕΕ.
2.Ο 21ος αιώνας δεν θα είναι ο αιώνας της Ευρώπης όπως υπολόγιζαν πολλοί. Η ανικανότητά της ΕΕ να αντιμετωπίσει οργανωμένα τις συνέπειες της κρίσης αποτέλεσε αφορμή να πάψει να θεωρείται ως μοντέλο για τον υπόλοιπο κόσμο, ιδιαίτερα για τα αναδυόμενα κράτη. Η κατάστασή της κάθε άλλο παρά είναι ελκυστική. Το μεγάλο πολιτικό της πρόβλημα είναι η ανικανότητα της Γερμανίας να λειτουργήσει ορθολογικά την πρωτοκαθεδρία της. Μπορεί να είναι μεγάλη για την ΕΕ αλλά παραμένει μικρή για τον κόσμο. Ταυτόχρονα, η Ελλάδα, με τις υποταγμένες ηγεσίες της, πληρώνει την πολιτική που επιβάλλουν μικροί ευρωπαίοι ηγέτες εκπρόσωποι μεγάλων συμφερόντων.
3.Η Νοτιοανατολική Ασία παρήγαγε από το 400 πχ και για 2.000 χρόνια τα 3/5 της παγκόσμιας παραγωγής. Τα επόμενα 340 χρόνια έπεσε στο 1/5. Ένας αριθμός που συμπυκνώνει την συνολική της υποχώρηση μετά την κατάκτησή της από τις ευρωπαϊκές αποικιοκρατικές δυνάμεις. Σήμερα, ο όγκος της οικονομίας της έχει επανέλθει στα 2/5 του παγκόσμιου ΑΕΠ και όλα δείχνουν ότι σε ένα μερικές δεκαετίες θα σκαρφαλώσει εκ νέου στα 3/5. Οι ρυθμοί ανάπτυξης της Κίνας και άλλων κρατών της περιοχής είναι εδώ και 35 χρόνια οι υψηλότεροι στον κόσμο. Οι χαμηλότατοι μισθοί πείνας αυξάνουν με πολλαπλάσια ταχύτητα εκείνων στην Ευρώπη (μόνο την τελευταία δεκαετία κατά 304% στην Κίνα, κατά 5% στην ΕΕ, κατά 102% συνολικά στην ΝΑ Ασία). Πάνω από ένα δισεκατομμύριο Άνθρωποι, οι περισσότεροι (460 εκατομμύρια) στην Κίνα και στην Ινδία (280 εκατομμύρια) βγήκαν από την πείνα και τον θάνατο από ασιτία. Όμως, δεν έχει ξεπεραστεί, ακόμα, η φτώχεια και η πείνα για εκατοντάδες άλλα εκατομμυρίων ανθρώπων, ούτε οι κοινωνικές ανισότητες. Κάθε άλλο, σε πολλές περιοχές αυξάνουν.
4.Μεγάλα τμήματα της υποσαχάριας Αφρικής, όπως και της Λ.Αμερικής, βρίσκονται σε πορεία ανασυγκρότησης . Η Βραζιλία παράγει ΑΕΠ το οποίο είναι, πλέον, μεγαλύτερο εκείνου της Βρετανίας και της Ιταλίας,. Σε αντίθεση με τις τεχνολογίες της προηγούμενης γενιάς (όπως το σταθερό τηλέφωνο) οι νέες τεχνολογίες (όπως το διαδίκτυο και η κινητή τηλεφωνία) γνωρίζουν μεγάλη διάδοση.
5.Ζούμε σε έναν κόσμο που αλλάζει με ταχείς ρυθμούς. Ενώπιον αυτών των αλλαγών, η Ελλάδα βρίσκεται με τις χειρότερες δυνατές προϋποθέσεις στη νεώτερη ιστορία της. Χωρίς ελπίδα και προσμονές. Υποβαθμισμένη όσο ποτέ άλλοτε τα τελευταία 35 χρόνια. Εξαρτημένη όντας αποικία χρέους. Για αυτό τον κόσμο η Ελλάδα είναι απροετοίμαστη. Δεν υπήρξαν δημόσιες εκτεταμένες συζητήσεις για αυτές τις αλλαγές και την ανάγκη κατανόησή τους. Για τις προοπτικές της Ελλάδας σε αυτές. Οι δογματικά νεοφιλελεύθερες κυρίαρχες δυνάμεις της χώρας δεν προετοίμασαν διανοητικά, τεχνολογικά, πολιτικά και οικονομικά την ελληνική κοινωνία ώστε να είναι σε θέση να τις κατανοήσει. Να διαμορφώσει στρατηγικές αντιμετώπισης και αξιοποίησής τους.
6.Το μακρόχρονο πρόβλημα της χώρας είναι η ανίκανη επιχειρηματική και πολιτική ηγεσία της που έχει μάθει στην αρπαχτή και που την οδήγησε στον υπερδανεισμό και την καταστροφή. Ανίκανη να αντιμετωπίσει την κρίση ελλειμμάτων και χρέους, όντας η ίδια σε βαθιά ηθική, πολιτισμική, πνευματική κρίση. Ανίκανη να απαντήσει στα σύγχρονα προβλήματα
7.Η χώρα έχει ανάγκη μιας ριζικής αλλαγής στο πολιτικό προσκήνιο, διαφορετικά θα συνεχίσει τον δρόμο της παρακμής. Χρειάζεται νέα πολιτική και άλλο προσωπικό που θα την κάνουν ικανή να κινηθεί στον κόσμο του 21ου αιώνα. Χρειάζεται ελπίδα και προσδοκίες, σχέδιο και προοπτική. Και αυτό είναι δική μας υπόθεση, καθήκον και χρέος.
