Βροχερό σαββατόβραδο κι όμως τόσο διαφορετικό...τόσο ξεχωριστό.
Οι ψιχάλες που πέφτουν αδιάκοπά από τον μαύρο ουρανό μαγνητίζουν την σκέψη και την γυρνούν σε αναμνήσεις σκονισμένες στα βάθη του μυαλού.
Εκεί που κάποτε όλα ήταν ανέμελα, εκεί που κάποτε όλα ήταν διαφορετικά και ίσως πιο ουσιαστικά.
Εκεί που μια τέτοια νύχτα, κάτω από μια μικρή φθηνή και ίσως και λίγο σκισμένη από τη μία άκρη ομπρέλα ζούσες τον έρωτα σου σε όλο του το μεγαλείο.
Εκεί που την κρατούσες αγκαζέ και προσπαθούσες να την προφυλάξεις από τη βροχή και εσύ γινόσουν αποδέκτης όλων των μικρών σταγονιδίων που έπεφταν ακατάπαυστα πάνω σου.
Κι όμως λίγο μετά και πιο συγκεκριμένα την ώρα που σε φιλούσε κάτω από την βροχή και ο προστατευτικός πολύχρωμος κύκλος δεν υπήρχε πάνω από τα κεφάλια σας ένιωθες ένας επίγειος Θεός... Γι’ αυτό τα βροχερά σαββατόβραδα έχουν τόση αξία, γιατί οι μικρές στάλες της βροχής κόβουν σαν λεπίδες αναμνήσεις, ευχές και προσμονές.
Έξω βρέχει,
κι όταν βρέχει θυμάμαι ό,τι αγάπησα
Μα εσένα σε θυμάμαι κάθε μέρα
βρέχει δε βρέχει
Έξω βρέχει,
το μυαλό μου στα μάτια σου σταμάτησα
άγγιξα το μικρό γλυκό σου χέρι,
Κι έτσι σ’ αγάπησα
Τι να πω πετάω ξαφνικά
και κοιτάζω τη ζωή μου από ψηλά
Τι να πω, θέλω μόνο να σε δω
Δύο λέξεις να σου πω
πως σ’ αγαπώ
βρέχει δε βρέχει
Σ’ αγαπώ βρέχει δε βρέχει
pinakio.blogspot.gr
