Γράφει η Κατερίνα Θεοχάρη
Αγαπημένο « Ειρηνάκι μου», είχες, έχεις και πάντα θα έχεις μία ξεχωριστή θέση μέσα στη καρδιά μου. Στο πρόσωπο σου έβλεπα μία πραγματική στοργική μητέρα και φίλη.Το χαμόγελο σου , η ευαισθησία και η ανθρωπιά κανένα δεν άφηνε ασυγκίνητο . Δεν κοίταξες ποτέ το ατομικό σου συμφέρον. Όλους μας έβλεπες σαν παιδιά σου, πέρα από τα δυο πολυαγαπημένα σου παιδιά.
Ζούσες για τον κόσμο, μέσα στον κόσμο και ο κόσμος σε αγκάλιασε. Αγάπησες το σανίδι αλλά δεν σε εγκλώβισε κιόλας. Το άφησες για λίγο για να δημιουργήσεις οικογένεια που τόσο αγαπούσες. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο μου στάθηκες στις δύσκολες φάσεις της ζωή μου. Όπως και σε πολύ ακόμα κόσμο που αγαπούσες . Άλλωστε εσύ αγαπούσες κάθε έμψυχο και άψυχο ον.
Ήσουνα μία ψυχή με βαθύτητα και έρωτα για τη ζωή και τους ανθρώπους.Ο Λεβέντης σου, όπως αποκαλούσες τον σύζυγο σου κ. Γιώργο, πάντα ήταν δίπλα σου, όπως και εσύ, για μία ολόκληρη ζωή. Από παιδιά μέχρι το θάνατο. Και σε αυτό μας έδωσες το παράδειγμα σου.
Δεν πρόλαβα να σε αποχαιρετήσω κατά τις τελευταίες ημέρες της ζωής σου.Σε ευχαριστώ που σε συνάντησα στη ζωή μου Καλό ταξίδι πολυαγαπημένη μου…
