Χρόνια σου πολλά κατ’ αρχήν. Μέρες ήθελα να το κάνω αυτό και μάλιστα δημόσια. Τ’ αξίζεις φέτος, πραγματικά...
Ειλικρινά, αυτά τα Χριστούγεννα ήταν διαφορετικά για πολλούς, όχι για όλους. Τα ζήσαμε. Νιώσαμε περισσότερο ο ένας δίπλα στον άλλο. Είδα ομάδες ανθρώπων που ενώθηκαν, πριν καν δεν μιλούσαν μεταξύ τους. Τους χώριζαν βλέπεις χρώματα, σχήματα, συνθήματα, καρικατούρες σε καμβά. Άγνωστοι μεταξύ τους αψήφησαν κρύο, χρόνο και κόπο και ξεχύθηκαν στους δρόμους. Όχι, όχι, δεν μιλώ για διαμαρτυρία. Μην ανησυχείς. Ξεχύθηκαν να μαζέψουν, να δανειστούν, να ζητιανέψουν μερικές φορές, παντού σε όλα τα σοκάκια της χώρας. Αυτή τη φορά όχι για τον εαυτό τους αλλά για άλλους που είχαν περισσότερη ανάγκη.
Βουλευτάκο σ’ ευχαριστώ, γιατί εσύ το προκάλεσες.
Παιδιά φέτος δεν περίμεναν τον Άγιο Βασίλη, οι γονείς τους το χαν ξεκομμένο. Όμως τα δώρα ήρθαν από αγνώστους με καρδιά αγίου. Σπίτια είχαν καθορίσει το Χριστουγεννιάτικο γιορτινό τραπέζι. Λιτό και πολλές φορές ούτε με τα απαραίτητα για να ξεγελαστούν. Κι αυτό όμως το άλλαξαν ακάλεστοι άγνωστοι σαν και τους προηγούμενους.
Πάλι εσύ βοήθησες σ’ αυτό.
Ξεχασμένα γεροντάκια βρήκαν φάρμακα, άκουσαν ανθρώπους στην πόρτα τους να ρωτάνε αν θέλουν κάτι. Σύλλογοι αθόρυβα μάζεψαν ξύλα, άλλοι τρόφιμα και ρούχα, άλλοι βιβλία.
Πώς να μην σ’ ευχαριστήσω για τις οικογένειες που ένωσες κάτω από μια κουβέρτα ή γύρω από μια σόμπα; Οικογένειες κάθισαν γύρω από ένα τζάκι ή από ένα τραπέζι. Κατάφερες να βρίσκονται όλοι σε ένα δωμάτιο, μπρος σε μία τηλεόραση. Κάποιοι για πρώτη φορά δισταχτικά, χτύπησαν την πόρτα του γείτονα για να του δώσουν περίσσιο φαγητό, δικό τους. Είπαν θα το ξανακάνουν.
Να ξέρεις βοήθησες σ’ αυτό. Δεν το ξεχνούμε.
Μην σκας, και σταμάτα να ρωτάς τους υπουργούς τι θα γίνει με το ένα ή με το άλλο θέμα για πράγματα που εσύ ψήφισες για να στρογγυλοκαθίσουν στον σβέρκο μας.
Χωρίς να το καταλάβεις μ’ αυτά που εν γνώσει ή εν αγνοία ψήφισες, ξεπάγωσες καρδιές που ακόμη και ιεροκήρυκες τρανοί και σπουδαγμένοι παραμένουν άφωνοι. Πλέον, ενεργοποίησες αδιάφορους και ξέθαψες την θαμμένη, όχι χαμένη, ανθρωπιά που ήταν πνιγμένη στα περίσσια αγαθά.
Για όλα αυτά σου αξίζει ένα ευχαριστώ. Μη μπαίνεις στον κόπο να εξηγείς στις γειτονιές πόσο πονάς και πόσο καταλαβαίνεις, μην λες κι άλλες τέτοιες χαζομάρες, του στυλ, ξέρω τι γίνεται πίσω από κάθε πόρτα.
Μην ξεχνάς όμως το σημαντικότερο όλων, πως όλα αυτά τα κατάφεραν απλοί άνθρωποι. Άνθρωποι που είδαν δίπλα τους ανάγκη και έτρεξαν χωρίς μισθό, άκουσαν κοντά τους πόνο και δάκρυσαν χωρίς αντάλλαγμα, άγγιξαν την δυστυχία γειτόνων και έλιωσαν από αγάπη.
Τότε, όλοι αυτοί ένοιωσαν, λες κι όλος ο κόσμος έγινε μια φάτνη και μια καρδιά παλλόμενη. Ο στάβλος, ο μέχρι τότε παραγεμισμένος με άχυρα, μετατράπηκε σε γωνιά ελπίδας και αισιοδοξίας.
Λες κι Εκείνος που γεννήθηκε, τότε εκείνη την βραδιά, να τα άκουσε και να ευχήθηκε έτσι να γίνει η αρχή… από απλούς ανθρώπους…
cretalive.gr
