Μονόπλευρη κήρυξη ΑΟΖ σημαίνει casusbelli (αιτία πολέμου) για την Τουρκία. Σημείο κλειδί είναι το Καστελόριζο, για το οποίο η Τουρκία μάχεται να αποδείξει ότι δεν είναι ελληνικό έδαφος, παρά ανήκει στην Ανατολική Μεσόγειο και όχι στο Αιγαίο.
Η κατάσταση με την Αίγυπτο και τη Λιβύη δεν είναι η καλύτερη.
Η Τουρκία προσπαθεί με Αίγυπτο να καθορίσει ΑΟΖ, παρακάμπτοντας την Ελλάδα. Πρόβλημα: Η στάση της Κύπρου και το γεγονός ότι Τουρκία και Αίγυπτος δεν έχουν εφαπτόμενες ΑΟΖ καθώς ανάμεσά τους υπάρχει το Καστελόριζο.
Στην Λιβύη το νέο καθεστώς αποκλείει τις διμερείς διαπραγματεύσεις και αντιπροτείνει «πολυμερείς»! Δηλαδή παραπέμπει το ζήτημα στις καλένδες.
Η Τουρκία, εκτός των άλλων, έχει το βλέμμα της στραμμένο σε Κουρδικό, Συρία αλλά και στο εσωτερικό της χώρας της. Αυτό δεν σημαίνει ότι σε περίπτωση μονομερών κινήσεων από την ελληνική πλευρά, δεν θα προβεί σε «θερμή» παρέμβαση στο Αιγαίο, είτε ως κίνηση απελπισίας είτε ως κίνηση για δημιουργία defactoκαταστάσεων. Με δεδομένη την ήττα στο Κουρδικό η Άγκυρα δεν μπορεί να επιτρέψει νέες απώλειες.
Ούτε η Τουρκία ούτε οι ΗΠΑ, έχουν υπογράψει και άρα δεν δεσμεύονται από την Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας.
Η Τουρκία μέσω της Λιβύης θέλει να θέσει θέμα αμφισβήτησης της Γαύδου.
Την Ρωσία, όπως δείχνουν τα πράγματα, την συμφέρει το Αιγαίο να κατοχυρωθεί ως ελληνική θάλασσα.
Οι Η.Π.Α. σκέφτονταν την συνεκμετάλλευση με την Τουρκία και είχαν αποκλείσει μονόπλευρες κινήσεις. Μήπως π μεγάλο-ιδεατισμός της Τουρκίας χει βάλει την Ουάσινγκτον σε σκέψεις; Θα δείξει ο χρόνος. Πάντως η Τουρκία χρησιμοποιείται ως «εργαλείο» του ΝΑΤΟ στην Συρία και σίγουρα θα χρησιμοποιήσει αυτό το χαρτί.
Η Γερμανία (ΕΕ) φαίνεται ότι τηρεί πιο θετική στάση απέναντι στην Ελλάδα, όπως και το Ισραήλ. Λόγω κοιτασμάτων, βέβαια.
Πέρα από τις όποιες συγκυρίες τα ελληνικά κοιτάσματα (που υπάρχουν σε πολύ μεγαλύτερες ποσότητες σε Δυτική Ελλάδα, Ιόνιο, Θερμαϊκό, Κρήτη παρά στο Αιγαίο) πρέπει να αξιοποιηθούν και σ’ αυτό συμφωνούν όλες οι Μεγάλες Δυνάμεις.
Στο χέρι της Ελλάδας είναι να δεχτεί η Αλβανία, το «ξεπάγωμα» της συμφωνίας του 2009 σχετικά με την κήρυξη Α.Ο.Ζ.
Αυτά είναι τα βασικά δεδομένα. Έχει η κυβέρνηση κρυμμένα όπλα για μονόπλευρη κήρυξη ΑΟΖ; Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε. Θα προβεί η Αθήνα σε μονομερή ανακλήρυξη στον Ο.Η.Ε., και στη συνέχεια θα επιχειρηθεί να συνάψει η ελληνική κυβέρνηση οριοθέτηση με τα γειτονικά κράτη; Είναι κι αυτό μια πιθανότητα. Θα καταθέσει η ελληνική κυβέρνηση συντεταγμένες των ορίων της ελληνικής υφαλοκρηπίδας ή της Α.Ο.Ζ. σε περιοχές που δεν αμφισβητούνται, αλλά είναι ελάχιστες;
Ας περιμένουμε το επόμενο διάστημα να δούμε τι απ’ όλα θα συμβεί και αν υπάρχουν νέες παράμετροι. Απαιτούνται προσεκτικά και μελετημένα βήματα. Πάντως η Ελλάδα θα πρέπει να είναι σε επιφυλακή για παν ενδεχόμενο, αφού τα πράγματα δεν είναι και τόσο εύκολα. Ίσως αν «ιδρώναμε» περισσότερο στην διπλωματία, η κατάσταση να ήταν λίγο διαφορετική. Δυστυχώς, όμως, την ώρα που η Τουρκία προσέγγιζε Αίγυπτο και Λιβύη εμείς… Αφήστε το!
