Για όσους δεν έχουν καταλάβει το υπ’ αριθμόν ένα εμπόδιο μιας νέας πολιτικής για την χώρα δεν αποτελούν οι δανειστές. Η μάχη που πρέπει να δοθεί σε πρώτη φάση είναι...
εναντίον εκείνων των Ελλήνων, οι οποίοι έχουν ξεχάσει ότι η πρωταρχική τους υποχρέωση είναι προς την δική τους πατρίδα και τον λαό της.
Ο μεταπρατικός χαρακτήρας του «ψεύτο-ελληνικού» κράτους δεν έχει αφήσει μέχρι σήμερα περιθώρια, παρά μόνο για άσκηση στενά κρατικής ελλαδοκεντρικής πολιτικής κατά τα πρότυπα του δυτικογενή εθνικισμού. Σ’ αυτό το λούκι έχουν πέσει αριστεροί και δεξιοί παρά τις υποτιθέμενες ιδεολογικές διαφορές τους.
Ο κρατικίστικος μεταπρατισμός εμποδίζει την ενεργοποίηση των δημιουργικών δυνάμεων εντός και εκτός συνόρων, προκειμένου να φτιαχτεί η βάση της επόμενης μέρας για τον Ελληνισμό.
Η Βουλή των Ελλήνων έχει καταντήσει πεδίο «άδειας» αντιπαράθεσης, ανούσιων μονολόγων και υπερτονισμού ιδεολογημάτων. Σωστό «τρελοκομείο». Ωστόσο, δεν εντοπίζεται μόνο εντός Κοινοβουλίου το πρόβλημα. Η «κοινωνία της αρπαχτής», οι μεταπράτες της παιδείας και των επιστημών καθώς και οι «κηφήνες» του κρατικού μηχανισμού αποτελούν τον βάλτο από τον οποίο πρέπει να διέλθουν όλοι όσοι θέλουν πράγματι να εργαστούν για τον εαυτό τους και για το σύνολο, αφού αυτά τα δύο πάνε πακέτο, εφόσον επιθυμούμε πραγματικά ανάπτυξη.
Το βασικότερο όλων, όμως, ξεκινάει από προσωπικό επίπεδο. Είναι το βιβλίο που οι περισσότεροι δεν τολμούν να ανοίξουν. Το βιβλίο της ψυχής του καθενός ξεχωριστά. Εκεί όπου διαβάζοντας, γίνεται η αυτοκριτική και περιορίζεται η κριτική έναντι των συνανθρώπων του. Όλοι αυτοί που έμαθαν στην ζωή τους να χαρακτηρίζουν, να λοιδορούν, να υποτιμούν και να απορρίπτουν, έχουν σκεφτεί ότι και οι ίδιοι μπορεί να ανήκουν, και ενδεχόμενα πιο μίζερα, σε κάποια από τις κατηγορίες που κατά καιρούς στηλιτεύουν;
Με διάθεση, λοιπόν, πρωτίστως αυτοκριτικής και κριτικά στεκόμενοι, όχι κατακριτικά, ας «ανασκουμπωθούμε». Τότε μόνο θα είμαστε σε θέση να μιλάμε για τα πρώτα θετικά βήματα.
εναντίον εκείνων των Ελλήνων, οι οποίοι έχουν ξεχάσει ότι η πρωταρχική τους υποχρέωση είναι προς την δική τους πατρίδα και τον λαό της.
Ο μεταπρατικός χαρακτήρας του «ψεύτο-ελληνικού» κράτους δεν έχει αφήσει μέχρι σήμερα περιθώρια, παρά μόνο για άσκηση στενά κρατικής ελλαδοκεντρικής πολιτικής κατά τα πρότυπα του δυτικογενή εθνικισμού. Σ’ αυτό το λούκι έχουν πέσει αριστεροί και δεξιοί παρά τις υποτιθέμενες ιδεολογικές διαφορές τους.
Ο κρατικίστικος μεταπρατισμός εμποδίζει την ενεργοποίηση των δημιουργικών δυνάμεων εντός και εκτός συνόρων, προκειμένου να φτιαχτεί η βάση της επόμενης μέρας για τον Ελληνισμό.
Η Βουλή των Ελλήνων έχει καταντήσει πεδίο «άδειας» αντιπαράθεσης, ανούσιων μονολόγων και υπερτονισμού ιδεολογημάτων. Σωστό «τρελοκομείο». Ωστόσο, δεν εντοπίζεται μόνο εντός Κοινοβουλίου το πρόβλημα. Η «κοινωνία της αρπαχτής», οι μεταπράτες της παιδείας και των επιστημών καθώς και οι «κηφήνες» του κρατικού μηχανισμού αποτελούν τον βάλτο από τον οποίο πρέπει να διέλθουν όλοι όσοι θέλουν πράγματι να εργαστούν για τον εαυτό τους και για το σύνολο, αφού αυτά τα δύο πάνε πακέτο, εφόσον επιθυμούμε πραγματικά ανάπτυξη.
Το βασικότερο όλων, όμως, ξεκινάει από προσωπικό επίπεδο. Είναι το βιβλίο που οι περισσότεροι δεν τολμούν να ανοίξουν. Το βιβλίο της ψυχής του καθενός ξεχωριστά. Εκεί όπου διαβάζοντας, γίνεται η αυτοκριτική και περιορίζεται η κριτική έναντι των συνανθρώπων του. Όλοι αυτοί που έμαθαν στην ζωή τους να χαρακτηρίζουν, να λοιδορούν, να υποτιμούν και να απορρίπτουν, έχουν σκεφτεί ότι και οι ίδιοι μπορεί να ανήκουν, και ενδεχόμενα πιο μίζερα, σε κάποια από τις κατηγορίες που κατά καιρούς στηλιτεύουν;
Με διάθεση, λοιπόν, πρωτίστως αυτοκριτικής και κριτικά στεκόμενοι, όχι κατακριτικά, ας «ανασκουμπωθούμε». Τότε μόνο θα είμαστε σε θέση να μιλάμε για τα πρώτα θετικά βήματα.
