του Στρατή Μαζίδη
Νέα λέξη εισήλθε τελευταία στο λεξιλόγιο μας. Αιθαλομίχλη. Και φανταστείτε ότι ακόμη δεν έχουμε δει τόσα πολλά κρύα...Ξαφνικά λοιπόν ανακαλύψαμε την αιθαλομίχλη και τις βλαβερές της συνέπειες. Τα ΜΜΕ σκορπούν τον τρόμο και το θανατικό. Όσο ύποπτα κι αν είναι όλα αυτά δεν παύουν να λέγονται και ελαφρά τη καρδία.Δηλαδή οι μεγαλοκαναλάρχες αγάπησαν ξαφνικά το περιβάλλον. Ουαί υμίν Φαρισαίοι υποκριτές που οι καμινάδες των επιχειρήσεων και των διυλιστηρίων καπνίζουν δεκαετίες και κατηγορείτε τον απλό κόσμο. Υποκριτές που αρκετοί έχετε βιλάρες στον αιγιαλό και τώρα νοιάζεστε για το περιβάλλον. Εργολάβοι που οικοδομήσατε τα πάντα, τάχα τώρα κόπτεσθε.
Εν πάση περιπτώσει όμως σε αυτόν που τα παιδιά του ξεπαγιάζουν, πήγαινε να του πεις για καρκινογόνους ρύπους. Λες και τα συντηρητικά που καταναλώνει ή η αγχώδης ζωή που κάνει του προσφέρουν υγεία.
Ο κόσμος κρυώνει και δεν έχει χρήματα. Δε θα κάψει μόνο ξύλα. Θα κάψει οτιδήποτε αν καίγεται. Τα πάντα αρκεί να ζεστάνει λίγο τα παγωμένα άκρα του. Μέχρι κι ίδιος μπορεί να πέσει στη φωτιά αν το κρίνει αναγκαίο.
Και αυτό αντί να αποτελεί αιτία ρεπορτάζ οικολογικού πέπλου από μέσα που δεν πείθουν, θα έπρεπε πρωτίστως να προκαλεί ρεαλιστικές αντιδράσεις τόσο ανθρωπιστικές όσο και οικονομικές, διότι όταν κάνεις μια κίνηση, έστω εντελώς ηλίθια, το λιγότερο που απαιτείται, είναι να τη διορθώσεις.
Ας αφήσουμε λοιπόν την αιθαλομίχλη. Άλλωστε εκατοντάδες χρόνια κάπνιζαν τζάκια και καμινάδες στα σπίτια. Ας ασχοληθούμε λίγο με την κοινωνία που στο σπίτι της τριγυρίζει με τις κουβέρτες. Αν έχει σπίτι.
Κι είμαι σίγουρος πως όταν διαλυθεί η ομίχλη που μας δυσκολεύει να διακρίνουμε τον άνθρωπο, τότε θα εξαφανιστεί και η αιθαλομίχλη.
Αλλά σας παρακαλώ, όχι άλλο κάρβουνο.
