πολιτική, την οποία, όμως, πρώτοι οι Έλληνες ακολούθησαν.
Αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής ιστορίας αποτελεί το ελληνότροπο Βυζάντιο, που πέραν των ακροτήτων από δήθεν χριστιανούς και δήθεν ελληνολάτρεις αυτοκράτορες και ακολούθους τους, αποτέλεσε συνέχιση του αρχαιοελληνικού σκέπτεσθαι και πράττειν. Όπως πολλοί ξένοι και Έλληνες μελετητές αναφέρουν, στο Βυζάντιο ήκμασε η ελληνική φιλοσοφία και παιδεία. Οι νεαροί μαθητές μάθαιναν γραμματική και συντακτικό με αλφαβητάρι τον Όμηρο. Στην συνέχεια διδάσκονταν ρητορική και αποστήθιζαν αρχαίους Έλληνες συγγραφείς. Επιπλέον αριθμητική, γεωμετρία, μουσική και αστρονομία αποτελούσαν απαραίτητα εφόδια.
Η ανύψωση της Ορθοδοξίας στο Βυζάντιο βοήθησε στην δυναμική εξέλιξη του ελληνικού φιλοσοφικού λόγου, αφού επικύρωσε τις αναζητήσεις των περισσοτέρων Ελλήνων φιλοσόφων για τον ένα Θεό της δικαιοσύνης και της ελευθερίας. Πάνω απ’ όλα θαυμάζει κανείς την επιρροή που άσκησε η βυζαντινή πολιτιστική πολιτική στους Άραβες, τους Σλάβους και σε πολλούς Δυτικούς.
Ωστόσο, αντί να αξιοποιηθεί σε γεωπολιτισμικό επίπεδο η βυζαντινή περίοδος, έχει ταυτιστεί με τον δυτικό Μεσαίωνα, τον θρησκευτικό σκοταδισμό και τον δεσποτισμό, ακριβώς, όπως μας υπαγορεύει η Δύση. Το «αστείο» είναι πως στο Βυζάντιο ενδυναμώθηκε η αυτοδιοίκηση των κοινοτήτων και περιορίστηκαν η μεγάλη γαιοκτησία και τα ιδιωτικά μονοπώλια σε τέτοιο βαθμό, που ο γνωστός Άγγλος Βυζαντινολόγος, Steve Runciman, συμπέρανε ότι: «τα ιδεώδη της Βυζαντινής διοίκησης θα μπορούσαμε να τα ονομάσουμε σοσιαλιστικά».
Σ’ έναν πολυπολιτισμικό κόσμο το υγιές και λογικό θα ήταν η πραγματοποίηση ενός ευγενούς ανταγωνισμού πολιτισμών με το βλέμμα στην ιστορική αλήθεια. Η Τουρκία ισχυρίζεται ότι κομμάτια της Ελλάδας της ανήκουν βάσει του οθωμανικού παρελθόντος. Τι πιο δημοκρατικό από μια πολιτιστική απάντηση της Ελλάδας με «target group» τους ελληνογενείς κρυπτοχριστιανικούς πληθυσμούς στην σημερινή Τουρκία και «όπλα» το ελληνικό παρελθόν της Μικράς Ασίας και του Πόντου καθώς και την Ορθοδοξία. Συμπαράσταση θα έβρισκε το κράτος και από άλλους πληθυσμούς της Μέσης Ανατολής, όπως π.χ. οι «Rum Orthodox» του Λιβάνου, που δηλώνουν ανοιχτά Έλληνες και αντιστέκονται στον τουρκικό πολιτιστικό επεκτατισμό.
Στην πολιτική, όταν δεν διεκδικείς, χάνεις κι αυτά που έχεις. Η ιστορία είναι με το μέρος μας. Θέλουμε να το εκμεταλλευτούμε ή προτιμάμε τις μίζερες ιδεοληπτικές τοποθετήσεις που θέλουν τον ελληνικό λαό χωρίς ταυτότητα, εγκλωβισμένο σε μία ελλαδοκεντρική και εσωστρεφή πολιτική αριστεροδεξιάς απόχρωσης; Στην πολιτική όπως και στην ζωή τα πάντα είναι θέμα επιλογών.
