ΔΙΨΟΥΣΕ για δημοκρατία Νικολαΐδης ο λαός κι έκανε ξαστεριά. Με τους αγώνες του, με θυσίες δημοκρατών.
Και οι θύλακες νοσταλγών; Δεν έχει σημασία-τους πήρε το ποτάμι. Κι ύστερα; Ξεχύθηκε η δημοκρατία σε δρόμος σοκάκια, πόλεις και χωρία. Διαμόρφωσε συνειδήσεις, τρύπησε κεφάλια, φούσκωσε μυαλά.
«ΜΕΓΑΛΩΣΕ» ο κάθε έλληνας απλώνοντας τα πόδια του έξω απ’ το στρώμα. Και νόμισε πως έκαστος μπορεί να κυβερνήσει την Ελλάδα από θέση…πρωθυπουργού. Κι η ελληνίδα πως αδικείται στο χωράφι. Το ίδιο κι ο μάστορας, σκυμμένος στη δουλειά. Και ο γραφιάς με ένα χαρτί στο χέρι, ο φοιτητής που ανακάλυψε τον δρόμο του συνδικαλισμού για άμεση επαφή και σχέση «ανταποδοτική» με τον καθηγητή, ο μηχανικός του λαδώματος, ο βουλευτής των προνομίων, ο υπουργός της μίζας κι όλα πήγαν μια…χαρά.
ΑΥΤΑ, χωρίς ονόματα, αξιώματα και διευθύνσεις. Μα κι αν απαιτείται, αναφερόμαστε στον Α. Παπανδρέου και την εποχή του, που αγαπήθηκε αλλά και λοιδορήθηκε όσο κανείς. Αναγνωρίζοντας τον σοσιαλισμό του που δεν άφησαν να’ ρθει εχθροί και φίλοι του και το επικίνδυνα δημοκρατικό «Ο λαός στην εξουσία». Ένιωσε ‘λεύτερος ο πολίτης και απαλλαγμένος από φοβίες δεκαετιών, αλλά …υπερβολικά ελεύθερος. Με τη δημοκρατία «ξυράφι σε χέρια νηπίου» και την ατιμωρησία να κουμαντάρει το μυαλό του για «έργα».
ΑΠΟ’ κει αρχίζει το «λάθος». Ποιος να (κατα)διώξει ποιον, πώς να τιμωρήσεις «αμαρτωλό», με τα «πειθαρχικά» σε χέρια (3) «συναδέλφων» και (2) συνδικαλιστών;
ΑΥΤΟ είναι το ξεκίνημα και η αφετηρία δεινών, αθέατων, σε φανταχτερό αμπαλάζ. Με τον «λαό στην εξουσία», τουτέστιν κάθε καταφερτζή να υποσκελίζει, με άλματα, τον ιδεολόγο. Και γέμισε ο κόσμος κομματόσκυλα, σε μια χαώδη κοινωνία της αναξιοκρατίας, με την (ατιμώρητη) μπαγαποντιά τρόπο ζωής και σκέψης.
ΓΙΑ κάθε πόστο και δουλειά χρειάζεται γνώση, προπαίδεια και εξειδίκευση. Εμείς τα…ξεπεράσαμε! Κι έμαθε να κουρεύει στου κασιδιάρη το κεφάλι ο κουρέας, αυτοδίδακτος γεωπόνος ο αγρότης, του κεφαλιού του ο κτηνοτρόφος και, παραπέρα (με την ατιμωρησία παραμάσχαλα), φοροκλέφτης ο «επαγγελματίας», άρπαγας ο βουλευτής, μιζαδόρος ο υπουργός, κι όλα πήγαν μια…χαρά.
Σ’ αυτήν τη βάση της απόλυτης ελευθερίας και της παρεξηγημένης γνώσης, στην Ελλάδα της «αφοβησιάς» όπου (ακόμα) κλέβουν σχάρες και μετασχηματιστές, μουντζουρώνουν πινακίδες πετώντας το πλαστικό στο δρόμο, είναι ματαιοπονία να μιλάς για δημοκρατία.
ΑΝ, όντως, νοιάζεσαι για τον λαό και την τύχη του, τον μορφώνεις και οριοθετείς τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του. Βάσει του συντάγματος και των νόμων που ψηφίζεις δημοκρατικά. Κι ύστερα; «Ο λαός στην εξουσία»!
Και οι θύλακες νοσταλγών; Δεν έχει σημασία-τους πήρε το ποτάμι. Κι ύστερα; Ξεχύθηκε η δημοκρατία σε δρόμος σοκάκια, πόλεις και χωρία. Διαμόρφωσε συνειδήσεις, τρύπησε κεφάλια, φούσκωσε μυαλά.
«ΜΕΓΑΛΩΣΕ» ο κάθε έλληνας απλώνοντας τα πόδια του έξω απ’ το στρώμα. Και νόμισε πως έκαστος μπορεί να κυβερνήσει την Ελλάδα από θέση…πρωθυπουργού. Κι η ελληνίδα πως αδικείται στο χωράφι. Το ίδιο κι ο μάστορας, σκυμμένος στη δουλειά. Και ο γραφιάς με ένα χαρτί στο χέρι, ο φοιτητής που ανακάλυψε τον δρόμο του συνδικαλισμού για άμεση επαφή και σχέση «ανταποδοτική» με τον καθηγητή, ο μηχανικός του λαδώματος, ο βουλευτής των προνομίων, ο υπουργός της μίζας κι όλα πήγαν μια…χαρά.
ΑΥΤΑ, χωρίς ονόματα, αξιώματα και διευθύνσεις. Μα κι αν απαιτείται, αναφερόμαστε στον Α. Παπανδρέου και την εποχή του, που αγαπήθηκε αλλά και λοιδορήθηκε όσο κανείς. Αναγνωρίζοντας τον σοσιαλισμό του που δεν άφησαν να’ ρθει εχθροί και φίλοι του και το επικίνδυνα δημοκρατικό «Ο λαός στην εξουσία». Ένιωσε ‘λεύτερος ο πολίτης και απαλλαγμένος από φοβίες δεκαετιών, αλλά …υπερβολικά ελεύθερος. Με τη δημοκρατία «ξυράφι σε χέρια νηπίου» και την ατιμωρησία να κουμαντάρει το μυαλό του για «έργα».
ΑΠΟ’ κει αρχίζει το «λάθος». Ποιος να (κατα)διώξει ποιον, πώς να τιμωρήσεις «αμαρτωλό», με τα «πειθαρχικά» σε χέρια (3) «συναδέλφων» και (2) συνδικαλιστών;
ΑΥΤΟ είναι το ξεκίνημα και η αφετηρία δεινών, αθέατων, σε φανταχτερό αμπαλάζ. Με τον «λαό στην εξουσία», τουτέστιν κάθε καταφερτζή να υποσκελίζει, με άλματα, τον ιδεολόγο. Και γέμισε ο κόσμος κομματόσκυλα, σε μια χαώδη κοινωνία της αναξιοκρατίας, με την (ατιμώρητη) μπαγαποντιά τρόπο ζωής και σκέψης.
ΓΙΑ κάθε πόστο και δουλειά χρειάζεται γνώση, προπαίδεια και εξειδίκευση. Εμείς τα…ξεπεράσαμε! Κι έμαθε να κουρεύει στου κασιδιάρη το κεφάλι ο κουρέας, αυτοδίδακτος γεωπόνος ο αγρότης, του κεφαλιού του ο κτηνοτρόφος και, παραπέρα (με την ατιμωρησία παραμάσχαλα), φοροκλέφτης ο «επαγγελματίας», άρπαγας ο βουλευτής, μιζαδόρος ο υπουργός, κι όλα πήγαν μια…χαρά.
Σ’ αυτήν τη βάση της απόλυτης ελευθερίας και της παρεξηγημένης γνώσης, στην Ελλάδα της «αφοβησιάς» όπου (ακόμα) κλέβουν σχάρες και μετασχηματιστές, μουντζουρώνουν πινακίδες πετώντας το πλαστικό στο δρόμο, είναι ματαιοπονία να μιλάς για δημοκρατία.
ΑΝ, όντως, νοιάζεσαι για τον λαό και την τύχη του, τον μορφώνεις και οριοθετείς τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του. Βάσει του συντάγματος και των νόμων που ψηφίζεις δημοκρατικά. Κι ύστερα; «Ο λαός στην εξουσία»!
