«Η Ευρώπη είναι σε αδιέξοδο» ήταν το σημείο αφετηρίας και ο πυρήνας της ομιλίας του. Το γεωπολιτικό κέντρο βάρους μετατοπίζεται. Η Αμερική μάχεται μανιασμένα για την διατήρηση της παγκόσμιας ιδιαίτερης σημασίας του δολαρίου, την ώρα που η Κίνα, η Ρωσία και η Τουρκία προετοιμάζουν την οικονομική τους επίθεση. Ο Dirk Müller τονίζει επ’ αυτού τον διαρκώς μειούμενο ρόλο της Ευρώπης.
Κύριος υπεύθυνος γι’ αυτό είναι για εκείνον το ευρώ, το οποίο αποτέλεσε το τίμημα που πλήρωσε η Γερμανία για την επανένωση. Ο Helmut Kohl, για να πετύχει τον πολιτικό του στόχο, υπέκυψε στην απαίτηση του τότε Γάλλου Προέδρου François Mitterand για οικονομική σύνδεση των κρατών της Ευρώπης.
«Ο Kohl ήξερε ότι ήταν λάθος, αλλά δεν είχε άλλη επιλογή», λέει ο Müller, ο οποίος συγκρίνει τα κράτη – μέλη της ευρωζώνης με τεκτονικές πλάκες, οι οποίες, παρότι συνδεδεμένες διαμέσου του ευρώ, τρίβονται διαρκώς μεταξύ τους.
«Οι πλάκες των κρατών κινούνται. Είναι απλά ζήτημα χρόνου μέχρι να συμβεί ο επόμενος βίαιος σεισμός», σχολιάζει, εννοώντας ότι οι οικονομικές δυνατότητες κάθε μίας χώρας δεν ταιριάζουν με το ευρώ και παραθέτει παραδείγματα από το παρελθόν, ιδίως από την Ελβετία και την σύνδεση του φράγκου με το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα.
Σχιζοφρενική η συμπεριφορά του ΔΝΤ
Ο Müller χαρακτηρίζει τη συμπεριφορά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου σχιζοφρενική.
Το ευρώ είναι υπερβολικά ισχυρό για τις οικονομικές δυνατότητες της Ελλάδας ή της Πορτογαλίας επειδή οι εξαγωγικές τιμές είναι δυσανάλογα υψηλές σε σχέση με την ποιότητα των προϊόντων τους, ενώ και οι ταξιδιώτες προτιμούν να εισπράξουν τις ίδιες τουριστικές υπηρεσίες στη γειτονική Τουρκία, στο ένα τρίτο μάλιστα της τιμής. Η κατάσταση θυμίζει φαύλο κύκλο:
«Αν η Ελλάδα επανεισήγαγε τη δραχμή, αυτή θα υποτιμούταν πολύ σύντομα κατά 50%», λέει, προσθέτει όμως ότι και σε περίπτωση που θέλει να κρατήσει το ευρώ οι χώρες, παρότι έχουν μειωμένες αντοχές, θα κληθούν να καλύπτουν την διαφορά στην οικονομική δύναμη με δάνεια και απευθείας πληρωμές:
«Αυτό λειτούργησε μετά από την επανένωση της Ανατολικής με τη Δυτική Γερμανία, λειτουργεί και σήμερα με την ανακατανομή δημόσιων πόρων μεταξύ των ομοσπονδιακών κρατιδίων, αλλά μεταξύ κρατών της Ευρώπης λείπει η συναισθηματική σύνδεση», παρατηρεί ο Müller, ο οποίος αντιπροτείνει τη δική του λύση.
Υπάρχει λύση, λέει, αλλά όχι με τα μέσα που επέλεξαν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ. Ειδικά η συμπεριφορά του ΔΝΤ είναι σχιζοφρενική: «Ενώ τις ΗΠΑ τις κάλεσε να υιοθετήσουν πρόγραμμα σταθεροποίησης της οικονομίας, την Ευρώπη την εξανάγκασε στο σκληρότερο πακέτο όλων των εποχών». Κι αυτό παρόλο που είναι προφανές ότι οι μεταρρυθμίσεις μπορούν να έχουν δράση μόνο σε συνδυασμό με αναπτυξιακά μέτρα.
Ακόμα, ο Dirk Müller παρέπεμψε στην ατζέντα 2010 του Gerhard Schröder, η οποία στηρίχθηκε σε μεταρρυθμίσεις του κοινωνικού κράτους συνδυαζόμενες με αναπτυξιακά πακέτα και θεωρείται από τους περισσότερους βάση της σημερινής οικονομικής άνθισης της Γερμανίας. Παρέπεμψε ακόμα στα μέτρα της σημερινής Καγκελαρίου Angela Merkel για παροχή ρευστότητας στο εγχώριο οικονομικό σύστημα, όταν και η δική της χώρα βρέθηκε το 2009 στη δίνη της κρίσης.
Γενική αρχή, όπως λέει ο Müller: «Ενόσω ρέει χρήμα στην οικονομία, αυτή δουλεύει και παραμένει στη ζωή» ενώ, μετά από αναφορές στην εποχή της δεκαετίας του ’30 στη Γερμανία, επανέρχεται στη χώρα μας: «Η δημοκρατία σε χώρες όπως η Ελλάδα βρίσκεται σε κίνδυνο. Η δυσαρέσκεια ωθεί πολλούς στο αριστερό και δεξιό άκρο».
Ο Dirk Müller θεωρεί εξάλλου, ότι η ανάμειξη του ΔΝΤ στην ευρωδιάσωση σήμανε την εκπροσώπηση αμερικανικών συμφερόντων στην Ευρώπη, έστω και αν η επικεφαλής του είναι μια Ευρωπαία, η Christine Lagarde. Σημειώνει με νόημα ότι το νούμερο 2 του ΔΝΤ δεν παύει να είναι πρώην υψηλόβαθμο στέλεχος του Λευκού Οίκου.
Η λύση Müller
Η δική του λύση για το ευρωπαϊκό πρόβλημα είναι η δημιουργία ομοσπονδίας, κατά προτίμηση με την επανεισαγωγή των εθνικών νομισμάτων και τον κεντρικό καθορισμό εσόδων και εξόδων. Για όλα τα υπόλοιπα η λύση ακούει, κατ’ αυτόν, στην επένδυση σε ενσώματα περιουσιακά στοιχεία και συγκεκριμένα σε χρυσό ή μετοχές. «Χρυσός ή μετοχές, όλα όσα διατηρούν την αξία ή βάζουν ξανά την οικονομία σε κίνηση. Τι μας ωφελεί να παρκάρουμε τα χρήματά μας στην τράπεζα;», αναρωτιέται ο Müller, που πιστεύει ότι τα λεφτά μας χάνουν έτσι την αξία τους.
Και κλείνει με την εξής διαπίστωση:
«Αν κάποιος που κερδίζει πολλά χρήματα αγοράζει ένα γιοτ, δεν θα έπρεπε να συγχυζόμαστε», μιας και το γιοτ κατασκευάζεται, δημιουργούνται θέσεις εργασίας και εντέλει ρέει ξανά χρήμα στην οικονομία. Αυτό, όπως λέει, λειτουργεί χωρίς το κράτος να χρειάζεται να αναλάβει κι άλλα χρέη.
Ο Dirk Müller είναι Γερμανός χρηματιστηριακός μεσίτης και συγγραφέας. Διεθνώς είναι γνωστότερος με το προσωνύμιο «Mister DAX“ και "Dirk of the DAX".
ysterografa.gr
