Με τόσους ήχους και οικογένεια μουσικών ακολούθησε τον ίδιο δρόμο, αυτό της μουσικής.
Η χαρακτηριστική φωνή του και η ομοιότητάς της με αυτή του Στέλιου Καζαντζίδη, τον οδήγησαν από μικρή ηλικία στα καλύτερα μαγαζιά της Αθήνας, δίπλα σε μεγάλα ονόματα του τραγουδιού και θρυλικούς ρεμπέτες, ενώ έκλεισε και δεκαετές συμβόλαιο με την Κολούμπια, όταν από το χέρι τον πήρε και τον πήγε στα στούντιο ηχογράφησης, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης.
Αν δεν κοβόταν αιφνιδιαστικά το νήμα της ζωής του Μανώλη Χιώτη, θα είχε ηχογραφήσει μαζί του, αφού είχαν φτιάξει δυο τραγούδια.
Η ζωή έχει όμως κι αναποδιές, κι εκεί που νομίζεις ότι το όνειρο έγινε πραγματικότητα, κάποιος σου τραβάει το «χαλί κάτω από τα πόδια».
Από τη μια η «κακοκεφαλιά» από την άλλη η ατυχία, και ο Γρηγόρης Μπικουβαράκης ή με το καλλιτεχνικό Μπυράκης δεν έφτασε εκεί που είχε προορισμό στην αρχή.
Ας είναι όμως … Ένας κύκλος έκλεισε και στη συνέχεια άνοιξαν άλλοι τόσοι.
Σήμερα έχει φύγει εντελώς από τον καλλιτεχνικό χώρο από επιλογή και δραστηριοποιείται στο εμπόριο χωρίς όμως ποτέ να σταματήσει να τραγουδά για τον ίδιο και τις παρέες.
Τον συναντήσαμε στη λαϊκή αγορά του Σαββάτου και μας ξετύλιξε το κουβάρι της ζωής ξεκινώντας από το 1966 όταν το θρυλικό δισκάκι 45 στροφών «Δε φταίω εγώ μανούλα μου» σε στίχους Δ. Πέτρου και μουσική Θόδωρου Δερβενιώτη θα πουλήσει 19.500 δίσκους!
Δεν υπήρχε τζουκ μποξ της εποχής που να μην έπαιζε αυτό το τραγούδι!
Η οικογένεια από τα Χανιά θα μετακομίσει στην Αθήνα και θα μείνει στο Περιστέρι, στη Ν. Ζωή.
Ο πατέρας Ανδρέας Μπικουβαράκης έπαιζε μπουζούκι, ο Γρηγόρης ακολουθούσε και τραγουδούσε - ήταν δεν ήταν 15 χρονών.
Ο γείτονας είναι ένας μεγάλος μπουζουξής ο Κώστας Ρώτας, πατέρας του γνωστού Γιάννη Ρώτα, που θα τον ακούσει και θα εντυπωσιαστεί. Θα συνεννοηθεί με τον πατέρα λέγοντας ότι είναι κρίμα να χαθεί τέτοιο ταλέντο και θα τον πάει να «καθίσει δίπλα» σε θρύλους της δεκαετίας του ’60. Θα τραγουδήσει με τον Παναγιώτη Μιχαλόπουλο, Πρόδρομο Τσαουσάκη, Στράτο Κύπριο.
«Τότε αν δεν είχες λαρύγγι στο πάλκο δεν ανέβαινες ήταν αλλιώς οι φωνές δεν υπήρχαν μηχανήματα. Τα μικρόφωνα ήταν σαν αυτά της εκκλησίας. Ήθελαν φωνή».
Δεν είναι τυχαίο ότι εκείνη την εποχή τραγουδιστές με «ψιλή» δεν έβγαιναν, για αυτό και οι μεγάλες τραγουδίστριες της εποχής είχαν όλες χαρακτηριστικές, μπάσες, βαθιές φωνές.
Το κέντρο "Γρηγόρης" στην Πρασσά έζησε μεγάλες στιγμές
«Τότε αν δεν είχες λαρύγγι στο πάλκο δεν ανέβαινες ήταν αλλιώς οι φωνές δεν υπήρχαν μηχανήματα. Τα μικρόφωνα ήταν σαν αυτά της εκκλησίας. Ήθελαν φωνή».
Δεν είναι τυχαίο ότι εκείνη την εποχή τραγουδιστές με «ψιλή» δεν έβγαιναν, για αυτό και οι μεγάλες τραγουδίστριες της εποχής είχαν όλες χαρακτηριστικές, μπάσες, βαθιές φωνές.
Το κέντρο "Γρηγόρης" στην Πρασσά έζησε μεγάλες στιγμές
Θα ζήσει μεγάλες στιγμές από το 1966 μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του 70, στην Αθήνα. Κάποια στιγμή θα τον ακούσει ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης θα εντυπωσιαστεί και θα τον πάει στην Κολούμπια, όπου θα υπογράψει 10ετές συμβόλαιο.
Ο Γρηγόρης Μπικουβαράκης ωστόσο θα το αμελήσει… Η δουλειά πήγαινε καλά, άφηνε για αργότερα την ηχογράφηση του δίσκου, παρά την πίεση από την εταιρεία.
«Από «κακοκεφαλιά την πάτησα όμως», θα πει κάποια στιγμή, διότι ένα απρόσμενο γεγονός θα μπει εμπόδιο στην εξέλιξή του.
Μέσα σε αυτές τις "αναποδιές" και ο αιφνιδιαστικός θάνατος του αξέχαστου Μανώλη Χιώτη.
«Στο Χιώτη με είχε πάει ο αδερφός του ο Μιχάλης, που ήταν μετρ στο μαγαζί που δούλευα είμασταν πολύ φίλοι. «Έλα θα σε πάω στον αδερφό μου» μου είπε μια ημέρα και με πήγε στο μαγαζί που είχε ο Χιώτης. Ήταν μαζί με το Χρήστο Νικολόπουλο.
Του είπα ένα δικό του τραγούδι, « Το βαρέθηκα τα ξένα». Γύρισε στον αδερφό του και του είπε: «Μιχάλη δε θέλει τίποτα άλλο φέρ’ τον σπίτι…»
Στο σπίτι ο κ. Μπικουβαράκης πήγε και ετοίμασαν δυο τραγούδια, τα οποία όμως δεν κυκλοφόρησαν ποτέ.
Ο κ. Μπικουβαράκης σήμερα είναι έμπορος
Ο Γρηγόρης Μπικουβαράκης ωστόσο θα το αμελήσει… Η δουλειά πήγαινε καλά, άφηνε για αργότερα την ηχογράφηση του δίσκου, παρά την πίεση από την εταιρεία.
«Από «κακοκεφαλιά την πάτησα όμως», θα πει κάποια στιγμή, διότι ένα απρόσμενο γεγονός θα μπει εμπόδιο στην εξέλιξή του.
Μέσα σε αυτές τις "αναποδιές" και ο αιφνιδιαστικός θάνατος του αξέχαστου Μανώλη Χιώτη.
«Στο Χιώτη με είχε πάει ο αδερφός του ο Μιχάλης, που ήταν μετρ στο μαγαζί που δούλευα είμασταν πολύ φίλοι. «Έλα θα σε πάω στον αδερφό μου» μου είπε μια ημέρα και με πήγε στο μαγαζί που είχε ο Χιώτης. Ήταν μαζί με το Χρήστο Νικολόπουλο.
Του είπα ένα δικό του τραγούδι, « Το βαρέθηκα τα ξένα». Γύρισε στον αδερφό του και του είπε: «Μιχάλη δε θέλει τίποτα άλλο φέρ’ τον σπίτι…»
Στο σπίτι ο κ. Μπικουβαράκης πήγε και ετοίμασαν δυο τραγούδια, τα οποία όμως δεν κυκλοφόρησαν ποτέ.
Ο κ. Μπικουβαράκης σήμερα είναι έμπορος
Η επιστροφή
Η ενασχόληση με το τραγούδι θα συνεχιστεί στο Ηράκλειο , όπου θα ανοίξει το μπουζουξίδικο «Γρηγόρης» στην Πρασσά, τη δεκαετία του 80.
Το μαγαζί που έζησε μεγάλες στιγμές έκλεισε στις αρχές του 2000, και ο κ. Γρηγόρης θα «κρατήσει» το τραγούδι μόνο για δική του ευχαρίστηση και των φίλων.
Εκτός από το «Δε φταίω εγώ μανούλα μου» θα βγάλει μεταξύ άλλων το δίσκο «Μάτια μου» και με δικά του τραγούδια μέσα, «Αναπολώντας τα παλιά», κ.α
Ο τελευταίος πρόσφατος δίσκος ήταν «Το αφιέρωμα στο Στέλιο Καζαντζίδη», από τον Αεράκη.
Η ενασχόληση με το τραγούδι θα συνεχιστεί στο Ηράκλειο , όπου θα ανοίξει το μπουζουξίδικο «Γρηγόρης» στην Πρασσά, τη δεκαετία του 80.
Το μαγαζί που έζησε μεγάλες στιγμές έκλεισε στις αρχές του 2000, και ο κ. Γρηγόρης θα «κρατήσει» το τραγούδι μόνο για δική του ευχαρίστηση και των φίλων.
Εκτός από το «Δε φταίω εγώ μανούλα μου» θα βγάλει μεταξύ άλλων το δίσκο «Μάτια μου» και με δικά του τραγούδια μέσα, «Αναπολώντας τα παλιά», κ.α
Ο τελευταίος πρόσφατος δίσκος ήταν «Το αφιέρωμα στο Στέλιο Καζαντζίδη», από τον Αεράκη.
