Το πρόβλημα με τον ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ Κατίδη είναι μεγάλο.
Δεν είναι «πρόβλημα του Κατίδη».
Δεν είναι «πρόβλημα της ΑΕΚ».
Δεν είναι «πρόβλημα νεοναζισμού στα γήπεδα.».
Είναι ένα γενικότερο πρόβλημα μιας ολόκληρης γενιάς Ελληνόπουλων που γεννήθηκαν, διαμορφώθηκαν, μορφώθηκαν, εκπαιδεύτηκαν, διαπαιδαγωγήθηκαν, αναπτύχθηκαν σ΄ ένα περίεργο «Νέο Κόσμο», χωρίς πρότυπα, χωρίς ...
ιδανικά, χωρίς καθοδηγητές, χωρίς ραχοκοκκαλιά.
Τα παιδιά αυτής της γενιάς γεννήθηκαν σ’ ένα παγκοσμιοποιημένο όσο και φτωχοποιημένο κόσμο χωρίς τις λέξεις και τις έννοιες «πατρίδα», «σημαία», «παράδοση», «θρησκεία», «οικογένεια» , «συνείδηση», «ηθική», «σοβαρότητα», «σύμβολο» να έχουν κάποια σημασία, χωρίς να αποτελούν κομμάτια της διαπαιδαγώγησής τους και στην πραγματικότητα δεν ξέρουν ούτε ποιοι είναι, ούτε που βρίσκονται.
Οι «Κατίδηδες» των 18, 20, 22 χρονών του σήμερα μοιάζουν σαν τα εγκαταλελειμμένα σε ορφανοτροφεία παιδιά του 19ου αιώνα που αφού παραπετάχτηκαν – για διαφορετικούς λόγους- από τους γονείς τους, κακοποιήθηκαν από τους «προστάτες» τους, μεγάλωσαν χωρίς φροντίδα, όραμα, ζεστασιά και είχαν μία φιλοδοξία: Να «βγούν έξω» , να «πετύχουν», να «κάνουν λεφτά» και να «εκδικηθούν» την «πουτάνα την κοινωνία» που τους αδίκησε.
Η ανόητη και βλακώδης ενέργεια του ποδοσφαιριστή – με ταλέντο χωρίς αμφιβολία αλλά και γεμάτου προβληματικές ανισορροπίες στη συμπεριφορά του- να σηκώσει το χέρι του σε ναζιστικό χαιρετισμό χαιρετώντας –υποτίθεται- τους φιλάθλους της ομάδας του μετά το γκόλ που –υποτίθεται- πέτυχε , αναμφίβολα στιγμάτισε την καριέρα του. Αλλά το κυριότερο είναι ότι στιγμάτισε και ολόκληρη τη ζωή του, προσφέροντας ασύλληπτο παραλληλισμό με τις κοινωνικές συμπεριφορές σε άλλες εκφάνσεις της ζωής μας.
Στην περίπτωση του Κατίδη – και άλλων «μπαλλαδόρων»- ο χώρος του ποδοσφαίρου ( όπως άλλωστε και της show business αλλά και της τηλεόρασης) είναι ό, τι χειρότερο μπορεί να ευχηθεί ή να ελπίσει ένας γονιός για το παιδί του ΑΝ γνωρίζει ότι αυτό το παιδί του είναι συναισθηματικά, πολιτικά, πολιτιστικά και μορφωτικά «ανεπαρκές» και «ανώριμο». Υποτίθεται βέβαια ότι ο γονιός γνωρίζει . Αλλά όλοι οι γονείς, ΔΕΝ γνωρίζουν.
Την πιο εύστοχη φράση την είπε ο προπονητής του Εβαλντ Λίνεν, λέγοντας ότι ο νεαρός ποδοσφαιριστής «ζει στον κόσμο του...».
Ποιον κόσμο δηλαδή;
Μα αυτόν στον οποίο ζούμε.
Όπου οι γονείς που παλεύουν χρόνια για να «σταθούν» και να ορθοποδήσουν , δεν έχουν τίποτε περισσότερο –πάντα πλην εξαιρέσεων- να προσφέρουν στα παιδιά τους ως όραμα, ως ιδανικό, ως όνειρο εκτός από το στόχο της απλής επιβίωσης και γιατί ούτε το σχολείο, ούτε η «γειτονιά», ούτε οι δάσκαλοι, ούτε οι συγγενείς, ούτε η κοινωνία γύρω τους έχει τέτοιο όραμα, ιδανικό ή όνειρο.
epirus-ellas.gr
