Της Μαρίας Γιαχνάκη
Καμιά φορά αναρωτιέμαι γιατί στην πορεία μας ως Έλληνες δεν τύχαμε ξανά στον... δρόμο μας έναν Κολοκοτρώνη ή έναν Μακρυγιάννη που με το λόγο τους και τις πράξεις τους, έκαναν τους Έλληνες, να μην φοβούνται ούτε να ρισκάρουν ούτε να ονειρεύονται.Τότε απαντώ στον εαυτό μου ότι μάλλον κάποιες αμαρτίες πληρώνουμε .
Ίσως εκείνοι να κατάφερναν να μας επουλώσουν τουλάχιστον τα τραύματα της συνείδησής μας για τον ξεπεσμό μας και την αδυναμία μας να αλλάξουμε τα δεδομένα της καταστροφικής πορείας μας.
Οι πολιτικοί που κυβερνούν αυτόν τον τόπο αλλά και εμείς, ο καθένας χωριστά που με την απόφασή μας τους στείλαμε να μας κυβερνήσουν , ίσως θα έπρεπε να διαβάζουμε που και που, λίγες γραμμές από τις ιστορικές πράξεις και σκέψεις αυτών των ανδρών.
Να διαβάζουμε γιατί ίσως έτσι μάθουμε να ψάχνουμε τέτοιους πατριώτες και να μην αρκούμαστε στους πουλημένους και τους ψεύτικους κυβερνήτες .
Οι πολιτικοί μας θα έπρεπε πρώτοι και καλύτεροι να ανατρέχουν στις πράξεις των ανδρών αυτών , για να κατανοούν τι σημαίνει να είσαι λόγιος ,πραγματικός Έλληνας που το λέει η ψυχούλα σου να παλεύεις γι αυτήν την χώρα , που το έχει η αύρα σου να εμπνέεις και να γεννάς στις ψυχές των άλλων την αγάπη για την πραγματική ελευθερία.
Θυμηθείτε τι έλεγε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ,στο λόγο του στην Πνύκα στις 8 Οκτωβρίου 1838).
«Όταν αποφασίσαμε να κάμουμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε, ούτε πόσοι είμεθα, ούτε πως δεν έχουμε άρματα, ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε; «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με τα σιταροκάραβα βατσέλια». Αλλά, ως μια βροχή, έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της Ελευθερίας μας και όλοι και οι κληρικοί και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτόν το σκοπό και εκάμαμε την επανάσταση».
Ρίσκαραν γιατί είχαν πραγματική αγάπη για την ελευθερία της πατρίδας . Είχαν πραγματική εμπιστοσύνη στους εμπνευστές του αγώνα που τα αποτελέσματα αυτού θα γιορτάσουμε στις 25 Μαρτίου.
Ήξεραν καλά ότι αν δεν προσπαθήσεις γι αυτό που αγαπάς δεν θα το κερδίσεις ποτέ . Έφτανε ο λόγος τους , ο ξεσηκωμός τους για να έρθει το αποτέλεσμα.
Και στον αγώνα αυτόν ήταν όλοι μαζί και προεστοί και καπετανέοι και κληρικοί . Δεν έκαναν βήμα χωρίς την ευλογία της εκκλησίας και την συνδρομή της ενώ εμείς σήμερα χωριστήκαμε σε 100 κομμάτια. Γι αυτό μας φυσούν φτερό στον άνεμο γιατί δεν υπάρχει η δύναμη του συνόλου και η πεποίθηση ότι παλεύουμε για τις αξίες μας ,τον πολιτισμό μας, την γλώσσα μας και την θρησκεία μας . Μόνο μέσα από αυτά θα πάρουμε πίσω αυτό που μας ανήκει.
Το παρακάτω απόσπασμα από τον αυθεντικό λόγο του στρατηγού, Γιάννη Μακρυγιάννη δείχνει ακριβώς την σημασία που έδιναν στην συνοχή . Πραγματικά τα λόγια του είναι ένα μάθημα για μας στην σημερινή εποχή αφού ο ίδιος εξηγεί παρακάτω γιατί πρέπει να αποδοκιμάζουμε τον εγωισμό μας και να προτάσσουμε την ομαδικότητα για την αγάπη μας στην Πατρίδα.
Αυτό βέβαια δεν γίνεται στην εποχή μας και την φιλοσοφία αυτήν δεν την έχουν καθόλου οι πολιτικοί άνδρες της Ελλάδας:
Απόσπασμα από τον λόγο του στρατηγού Μακρυγιάννη:
«Τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί και αμαθείς και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσωμεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί, να την φυλάμεν κι όλοι μαζί.
Και να μην λέγει ούτε ο δυνατός «εγώ», ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγη ο καθείς «εγώ»; Όταν αγωνιστή μόνος του και φκιάση ή χαλάση, να λέγη «εγώ». Όταν όμως αγωνίζωνται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λέη «εμείς». Είμαστε εις το «εμείς» και όχι εις το «εγώ». Και εις το εξής να μάθωμεν γνώση, αν θέλωμεν να φκιάσωμεν χωριόν, να ζήσωμεν όλοι μαζί».
