στηριζόμενοι, όσο το δυνατόν, πάνω σε γεγονότα που μπορούμε να γνωρίζουμε. Παρατηρούμε για παράδειγμα, επί τρία χρόνια στην Ελλάδα και τώρα στην Κύπρο, να αποκαλύπτονται διαρκώς περιπτώσεις πολιτικής διαφθοράς, που ανανεώνοντας το «αμαρτωλό» ιστορικό του Νότου λειτουργούν σαν άλλοθι για τις κολυμπήθρες του Σιλωάμ, που απεργάζονται οι εξίσου, αν όχι περισσότερο, διεφθαρμένοι του Γερμανικού Βορρά, οι οποίοι όμως σαν αυτόκλητοι «εξαγνιστές» στρώνουν το έδαφος για την αποδυνάμωση και την καθυπόταξη του Ελληνισμού...
Από τη μια μίζες, δωροδοκίες, φοροδιαφυγή και ξέπλυμα χρήματος και από την άλλη υφαρπαγή καταθέσεων και σφαγές μικροομολογιούχων. Πλέον μονάχα με ορισμούς, κατηγοριοποιήσεις και διαβαθμίσεις απολυταρχισμού και διαφθοράς μπορούμε να διακρίνουμε τα πολιτικά, οικονομικά και δημοσιογραφικά χαρακτηριστικά των ηγετικών ομάδων στις χώρες της ευρωζώνης και να αφηγούμαστε το φιάσκο που κάποιοι συνεχίζουν, αφελώς ή δολίως, να ονομάζουν πορεία προς την Ευρώπη της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης και της ευημερίας των λαών.
Αλλά το αποτέλεσμα μετρά. Και αυτό είναι ότι ο υποβιβασμός της Ευρωπαϊκής ιδέας στους μηχανισμούς της σημερινής ευρωζώνης λειτουργεί σαν σημαία ευκαιρίας όχι μόνο για την υφαρπαγή του πλούτου που απόκτησαν οι μικρομεσαίες τάξεις τα τελευταία χρόνια, αλλά και για την ευρύτερη αναδιανομή του Ευρωπαϊκού πλούτου από τις χώρες της Μεσογείου προς την Γερμανία και τις τρεις αδελφές της στον Βορρά.
Όμως η αντιστρόφως ανάλογη σχέση συμφερόντων της πολιτικοοικονομικής ελίτ του Βορρά και των μικρομεσαίων στρωμάτων του Νότου δεν μπορεί να εδραιωθεί χωρίς ανοικτή σύγκρουση. Δεν μπορεί δηλαδή να συνεχιστεί απ’ αόριστον η ελίτ του Βορρά να πολιτεύεται με βάση τα εθνικά και οικονομικά συμφέροντα τεσσάρων στις δεκαεπτά χώρες της ευρωζώνης και κατ’ επέκταση εικοσιεπτά της ΕΕ. Και μάλιστα στο όνομα μιας «επιλεκτικής ενοποίησης» να επιβάλλει την θέληση των πιο ισχυρών εθνών, που στην ουσία δεν παραχωρούν τίποτε, σε βάρος της ανεξαρτησίας των πιο αδύναμων εθνών, που τα παραχωρούν όλα.
Η αδέσμευτη σκέψη σήμερα στην Ευρώπη και την χώρα μας βλέπει τον κίνδυνο του νεοναζισμού στα διάφορα ακροδεξιά εθνικιστικά ρατσιστικά και ξενοφοβικά κινήματα. Οι εγκληματικές συμπεριφορές και τα σύμβολα θυμίζουν και παραπέμπουν στον εθνικοσοσιαλισμό του μεσοπολέμου και τους ναζί. Αλλά στο φως των προβολέων του σημερινού Βερολίνου τέτοια κινήματα χάνουν από την νεοναζιστική τους λάμψη και υποβαθμίζονται σε λεπτομέρειες μιας νεοφασιστικής πραγματικότητας, που επεκτείνεται με «πολιτισμένα» πολιτικά και κοινοβουλευτικά μέσα σε όλη την Ευρώπη.
Για τον σημερινό Γερμανικό νεοφασισμό, τα «ισοδύναμα» των αποδιοπομπαίων τράγων του μεσοπολέμου δεν είναι οι παράνομοι μετανάστες, αλλά οι «τεμπέληδες» και «απατεώνες» μικρομεσαίοι νόμιμοι πολίτες του Νότου. Και όπως οι ναζί χρησιμοποιούσαν το Ράιχσταγκ για να το καταλύσουν στη συνέχεια, έτσι και οι σημερινοί Βερολινέζοι ηγέτες χρησιμοποιούν τα Ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα, έχοντάς τα ήδη αδρανοποιήσει σύμφωνα με τις εντολές τους. Χωρίς να χρειάζεται ούτε μια σφαίρα για αυτό. Αλλά ακόμη και αν χρειαζόταν κάποια εισβολή για παραδειγματισμό, υπάρχουν πρόθυμοι φίλοι να κάνουν την βρώμικη δουλειά για αυτούς.
Οι σημερινοί Γερμανοί πολίτες μοιάζουν να μην ανησυχούν για την ηγεμονική πολιτική της ηγεσίας τους, όπως και οι παλαιότεροι δεν ανησυχούσαν με τον Χίτλερ. Αισθάνονται ασφαλείς και βρίσκουν ότι η σχετική τους ευημερία είναι δίκαιη εφόσον αυτοί που υποφέρουν στον Νότο στην πραγματικότητα πληρώνουν για αμαρτήματα και παραλείψεις που διέπραξαν στο παρελθόν.
Ο χαρακτήρας τους δείχνει να έχει κυρίαρχα τα χαρακτηριστικά του αποθησαυριστικού τύπου, που ανέλυσε ο Έριχ Φρομ: «Την ασφάλεια τους τη στηρίζουν στον αποθησαυρισμό και την αποταμίευση, ενώ θεωρούν τη δαπάνη σαν απειλή. Έχουν κλείσει τον εαυτό τους μέσα σ’ ένα προστατευτικό τείχος και έχουν σαν κύριο σκοπό να φέρουν μέσα στην οχυρωμένη αυτή θέση όσο το δυνατό περισσότερα, αφήνοντας να φύγουν προς τα έξω όσο το δυνατό λιγότερα. Η τσιγκουνιά τους δείχνεται, όχι μόνο στο χρήμα και τα υλικά αντικείμενα, αλλά και στα αισθήματα και τις σκέψεις.»
Αλλά στην πραγματικότητα, τώρα όπως και τότε, ζουν τον δικό τους μύθο, περιβαλλόμενοι και βαλλόμενοι από έναν κόσμο που ειδικά σήμερα ισορροπεί πάνω σε ακραίες οικονομικές και γεωπολιτικές προκλήσεις. Σε αυτές τις εύθραυστες συνθήκες αντί η ηγεσία τους να προωθεί την αλληλεγγύη και την ενότητα στην γηραιά ήπειρο επιλέγει τον διχασμό, χρησιμοποιώντας την ευρωζώνη σαν ένα πανάκριβο φετίχ με το οποίο αρέσκεται να μαστιγώνει τους «άσωτους» του Νότου, ανασυνθέτοντας τελικά το καταστροφικό πρόσωπο του ναζισμού σε ένα σημερινό νεοφασιστικό ισοδύναμο του.
Έχουν και οι Γερμανοί πολίτες υποχρέωση να αντικαταστήσουν την Μέρκελ και τον Σόϊμπλε με ηγέτες που θα αποκαταστήσουν την τιμή της Ευρωπαϊκής ιδέας, όπως έχουμε και μεις στον Νότο την υποχρέωση να αντισταθούμε και να αντικαταστήσουμε τους δικούς μας ηγέτες, που σήμερα συνεργάζονται με τους δικούς τους. Το οφείλουμε όλοι στην μνήμη εκείνων που πολέμησαν τον φασισμό και ακόμη περισσότερο στα παιδιά μας.
Δ. Τρικεριώτης
http://gnathion.blogspot.gr/
