του Στέλιου Συρμόγλου
φετεινή “εξόρμηση” των εκδρομέων “φλερτάρει” με το ενδεχόμενο να υπερβεί κάθε προηγούμενο ρεκόρ, αφού ήδη οι κρατήσεις σε διάφορους παραδοσιακούς προορισμούς ή και σε πολυτελή resorts για τους δεδηλωμένους προνομιούχους, έχουν ξεπεράσει κάθε προσδοκία…
Αν αστειεύομαι; Αν το “αστείο” μου ανάγεται στο εγγύς ή και μεμακρυσμένο παρελθόν, σε μια παρωχημένη καλή εποχή; Μήπως πρόκειται για μια αναχρονιστική ερώτηση, εφόσον η κρατούσα οικονομική κατάσταση είναι απαγορευτική για “καλοπέραση” και παντός είδους ευωχία και βακχεία, έστω κι αν συνδυάζεται με την πεπατημένη πασχαλινή λογική της απόλαυσης; Οχι βέβαια! Και είμαι υποχρεωμένος να απευθύνω την ίδια “in” ερώτηση και στους τακτικούς ή μη αναγνώστες στης στήλης αυτής, δεδομένου ότι ο…κόσμος το’ χει τούμπανο κι εγώ δεν μπορεί να επιμένω στο…κρυφό καμάρι!..
Εχουμε τελικά την ευτυχία να ανήκουμε σ’ ένα έθνος ευτυχισμένο. Μην υπομειδιάτε ειρωνικά…Θα αντιγνωμήσετε ότι βρήκα την πιο ταραγμένη χρονική περίοδο να το επισημάνω…Οταν οι Ελληνες, ως εργαζόμενοι, αλλά και ως άνεργοι, επωμίστηκαν υπέρμετρα μεγάλο μερίδιο στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης.
Οταν ο πρωθυπουργός, και καλά κάνει, αφού βρίσκει πρόθυμους και αφελείς αποδέκτες των ψευδεπίγραφων υποσχέσεών του, διασπείρει αισιοδοξία και προκαλεί με τις εκτιμήσεις του, αγνοώντας τους αμείλικτους αριθμούς που έχουν να κάνουν με την ανεργία, την πτώση της παραγωγικότητας, την ασυδοσία της αγοράς και την ακρίβεια. Οταν το βιοτικό επίπεδο έχει καταπέσει στα τάρταρα. Η αδήλωτη εργασία οργιάζει. Το εργασιακό κόστος μείωθηκε. Η κοινωνική προστασία κονιορτοποιήθηκε με την καταπάτηση των κοινωνικών δικαιωμάτων και τη συρρίκνωση των κοινωνικών παροχών.
Οταν τα δυσβάστακτα μνημονιακά μέτρα αντιτίθενται ακόμη και στη νομολογία της Ευρωπαικής Ενωσης, στον Ευρωπαικό Χάρτη και τους διεθνείς κανονισμούς, στο άρθρο 28 της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου μη εξαιρουμένου. Οταν η αναλογικότητα και η αρχή της ισότητας παραβιάζονται βάναυσα από την αυθαιρεσία της κυβέρνησης. Η κανονιστική λειτουργία του Συντάγματος δοκιμάζεται. Το κράτος δικαίου πάει περίπατο…Και η κοινωνική εξαθλίωση εξαπλώνεται με την καθολική σχεδόν πολιτική βλακεία και θρασύτατη αναίδεια απροσχημάτιστα να εκδηλώνονται…
Ε, ναι… Όταν αφαιρείται το δικαίωμα στη ζωή στην παρούσα χρονική περίοδο, οι Ελληνες μακάριοι και ευδαίμονες, όχι απλώς ανέχονται και ενοχή δεν γνωρίζουν τι θα πει, βγάζουν κατά καιρούς κάποια ταραχή στην επιφάνεια κι από κάτω κρύβουν τη χαρούμενη ξενοιασιά τους, προγραμματίζοντας τις διακοπές τους το Πάσχα…
Θα πας πουθενά το Πάσχα; Η απάντηση των πολλών είναι “ναί” είτε αφορά στο πλησιέστερο χωρίο καταγωγής τους, είτε σε κάποιο θέρετρο με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το κόστος της πασχαλινής εξόρμησης… Και το “ναί” προέρχεται από τους ίδιους ανθρώπους που διαμαρτύρονται για την υψηλή τιμή της βενζίνης και του κόστους διαβίωσης γενικότερα.
Θα πας πουθενά το Πάσχα; Με δεδομένη τη θετική απάντηση των “ευδαιμονούντων” νεοελλήνων, το συμπέρασμα είναι ότι αν υπάρχει δυστυχία αυτή είναι η διαφωνία για τους τρόπους και τους δρόμους προς την ευτυχία… Δηλαδή, ανώδυνη δυστυχία. Ας αρχίσουμε αρνητικά. Από το τι δεν μας λείπει. Μας λείπει το Κοινοβούλιο; Οχι. Εχουμε, επομένως, δημοκρατία ουσίας. Και πολιτικούς εξόχως σοβαρούς, που Ιανού δεινότεροι διαγκωνίζονται να μας παραπείσουν για την ειλικρίνεια των προθέσεών τους. Αν δεν είχαμε δημοκρατία, κάποιος πολιτικός τουλάχιστον θα το φώναζε. Μας λείπει το ενδιαφέρον των κομμάτων; Σκυταλοδρομία γίνεται ποιος θα μας δώσει τα περισσότερα και συντομότερα.
Αν πάρουμε, για παράδειγμα, τα αγαθά του δημόσιου πλούτου, βλέπουμε ότι από όλες τις πλευρές της εξουσίας ο αγώνας γίνεται με την πλέον δυνατή ταχύτητα να μας τα μοιράσουν. Δεν λέω τίποτα καινούργιο. Απλώς τα αθροίζω.Εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν ή στην αργκό, ρίχτα. Πέσε. Το ψωμί, η ελευθερία και η παιδεία δεν είναι πράγματα που προσφέρονται μια και έξω. Δίνονται εξακολουθητικά. Βέβαια, μας ενδιαφέρει ο ρυθμός. Ε, ας μην κολλάμε στο ρυθμό. Σκεφτείτε, σκέφτεται ο “μακάριος” Ελληνας, ότι έχουμε την ελευθερία να μιλάμε, να γράφουμε, να φωνάζουμε και να διαψεύδουμε αύριο, όσα λέμε σήμερα.
Πρωταθλητές σ’ αυτό το “ευγενές” ‘αθλημα ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί παραγωγικών υπουργείων, αλλά και η αξιωματική αντιπολίτευση που φαίνεται να πορεύεται χωρίς πυξίδα και να αιωρείται μεταξύ κατάργησης και αναστολής των μνημονίων, θυμίζοντας την περιπέτεια του Χριστόφορου Κολόμβου. Μερικοί το λένε ασυνέπεια και ανακολουθία. Ας μην παίρνουμε την…κακή πλευρά. Εχει και η ελευθερία χιούμορ. Δεν είναι σοβαρή και κατσουφιασμένη…
Η ευτυχία πάλι θέλει ένα αίσθημα ανοχής και γενναιοψυχίας. Αλλά αυτά πληρώνονται ακριβά. Μα ζητάμε το ακριβότερο: Την ευτυχία. Φτηνά θα την πληρώσουμε; Το κακό μας είναι ότι φανταζόμαστε τα πράγματα με έναν τρόπο προσωπικό και σχεδόν ιδανικό. Αυτά, όμως, έχουν το τρόπο τους. Εδώ, σημειώνεται μια απόκλιση από την ευτυχία μας. Είναι λάθος ματιά; Ας διορθώσουμε τα μάτια μας!..
Λέμε ότι δεν έχουμε λεφτά ή δεν μας φτάνουν τα λεφτά. Ποιά λεφτά; Στην Ελλάδα των μνημονίων και των συσσιτίων και των παντός είδους διακανονισμών με την εφορία, τη ΔΕΗ, τις τράπεζες, οι Ελληνες εμφανίζονται να διαθέτουν περιουσίες και να γλεντάνε από την απλή χασαποταβέρνα μέχρι τις “υψηλές” δεξιώσεις, τις life style συγκεντρώσεις της αμφισβητούμενης “γκλαμουριάς” και την κατανάλωση ανθέων στις πίστες των μπουζουκομάγαζων. Ναι, υπάρχουν αυτοί οι Ελληνες!
Να γιατί ακόμα είμαστε ευτυχισμένο έθνος οι Ελληνες. Με τόση φαγωμάρα, με τόση προπαγάνδα των μεν κατά των δε, με τόσες δοκιμές στου κασιδιάρη το κεφάλι, με τόση απουσία πολιτικής, με τα πιο αλλοπρόσαλλα οικονομικά μέτρα, με τόση κομματική εσωφθαλμία, με τόση διάβρωση και κοινωνική εξαθλίωση, είμαστε πρόθυμοι να εκδράμουμε προς όποια κατεύθυνση το Πάσχα, να χορέψουμε στην όποια πίστα διασκέδασης, αν και επί της ουσίας χορεύουμε άνετα γύρω από την ανοιγμένη καταπακτή. Οσοι πέφτουν, κηρύσσονται αγνοούμενοι λόγω βλακείας. Οσοι μένουν χορεύουν ασταμάτητα. Εχουμε την πολυτέλεια των πλέον ακραίων δηλώσεων και εκδηλώσεων…
Ωραία περνάμε Ελληνες. Εστω περνάμε. Τι άλλο θέλουμε; Το κράτος δουλεύει καλά και μας “δουλεύει” ασύστολα. Κάνε ό,τι σ’ αρέσει. Και το εντοπίζει βέβαια, έστω κι αν δεν το γράφει ο νόμος, το προσυπογράφει η νοοτροπία του. Έχεις το δικαίωμα να πηγαίνεις όπου θέλεις, να διασκεδάζεις όπως θέλεις, να απολαμβάνεις το φραπέ όση ώρα θέλεις στην τιμή των τεσσάρων ευρώ, να ψηφίζεις όποιον θέλεις και με μια σπαθιά να μην αφήνεις τίποτα όρθιο, απαλλαγμένος από κάθε αίσθημα ευθύνης και ενοχής.
Ποτέ δεν είχες αυτό το δικαίωμα σε άλλες εποχές. Και ό,τι είχες ίσως νομικά, δεν του το επέτρεπε παλαιότερα το ύψος, το ήθος, η νοοτροπία του συνόλου των Ελλήνων. Τώρα όλα σου επιτρέπονται. Οπότε ως “ευτυχής” και ολίγα ή πολλά κατέχων, ανεξαρτήτως ενοχών για ό,τι συμβαίνει στην κοινωνία, σπεύσε να προγραμματίσεις την πασχαλινή σου εξόρμηση…Πρόσεχε κάτι ωστόσο: Σου επιτρέπεται το δικαίωμα ως “μακάριος” να γκρεμίζεις. Δεν σου επιτρέπεται η δυνατότητα να κτίζεις. Όλα δεν μπορείς να τα έχεις. Αν για όσα δεν έχεις δεν είσαι ευτυχισμένος, τότε σταμάτησε το γκρέμισμα και κτίσε τη δυνατότητα. Αφουγκράσου τη δυστυχία του διπλανού σου ή την επερχόμενη δική σου…Αλλιώς ή κάνε κουτά τον ευτυχισμένο ή πίστευε πως στους κουτούς η ευτυχία δεν είναι ούτε φυσικό, ούτε ηθικό δικαίωμα!…
Και από περιέργεια φίλε αναγνώστη: Θα πας πουθενά το Πάσχα;
