προσαράξουν με ¨ασφάλεια¨ και να αποβιβαστεί – επιβιβαστεί ο κόσμος και τα οχήματα, που δεν επιλέγουν τη διέλευση μέσω της γέφυρας, λόγω μεγάλου κόστους.
Οι πλοιοκτήτες των φέριμποτ μαζί με τους καπετάνιους κρούουν των κώδωνα του κινδύνου, αλλά απ’ ότι φαίνεται ο Ο.Λ.Π.Α. κινείται με τους δικούς του ρυθμούς, επιτρέποντας στον αδυσώπητο χρόνο να επιδεινώνει τις φθορές που καθημερινά γίνονται μεγαλύτερες δυσχεραίνοντας την δυνατότητα προσέγγισης προς την προβλήτα.
Είναι τραγικό, να διενεργείται μετά από τόσους μήνες, διαγωνισμός από τον Ο.Λ.Π.Α., για να αποκατασταθούν οι ζημιές ανωδομής κρηπιδώματος και λιμενικών δαπέδων Δυτικής Προβλήτας Ρίου και σήμερα, 19 Απριλίου 2013, να υφίσταται αυτή η κατάσταση.
Μια επιστολή των ανθρώπων που πλήττονται καθημερινά, αποδεικνύει πως αναμένουν τόσους μήνες και φοβούνται ότι θα προκληθεί κάποιο ατύχημα εφόσον καθημερινά υποχωρούν μεγάλα μέρη των κρηπιδωμάτων και λιμενικών δαπέδων.
«Δυτική προβλήτα Ρίου 15 μήνες μετά και η θάλασσα έχει χαράξει ένα γιατί στα συντρίμμια της. Ένα γιατί κύριε υπεύθυνε; Γιατί δεν υπάρχει αποκατάσταση; Γιατί να ζούμε καταστάσεις 10ετίας 1950 μόλις μερικά μέτρα μακριά μιας γέφυρας του 2050; Γιατί κύριε μεγάλο site δεν αφιέρωσες ποτέ μερικές γραμμές για αυτό το θέμα; Γιατί κύριε κανάλι τηλεόρασης δεν μας έδωσες ποτέ ένα λεπτό από το χρόνο σου;
Το μέλλον μας το κατέστρεψες, γιατί κάνεις επικίνδυνο το παρόν μας; Υπάρχουμε και εμείς κάτω από τα φώτα της γέφυρας μπορεί να μην περνούν ακριβά αυτοκίνητα μπορεί να μην έχουμε επιβάτες με γραβάτα (λογικό, άλλωστε ο Βοριάς μπορεί να σκονίσει τα κουστούμια τους) αλλά περνούν επαγγελματίες με τα φορτηγά τους για να βγάλουν μεροκάματο, περνούν φθηνά αυτοκίνητα νωρίς το πρωί για να πάνε στις δουλειές τους, είμαστε και εμείς εκεί καθημερινά για όσο τα προγράμματα σας θα μας επιτρέπουν να έχουμε ακόμα δουλειά.
Όταν πριν 8 χρόνια τα πυροτεχνήματα έσβησαν και τα χειροκροτήματα σιώπησαν, τα μπλε φώτα κάλυψαν τους κουρασμένους πυλώνες που υπήρχαν στις προβλήτες και αφέθηκαν τα καράβια στην μοίρα τους. Κόσμος έχασε τις δουλειές του και κανείς δεν ασχολήθηκε αλλά το πορθμείο επιβίωσε κόντρα σε όλες τις προγνώσεις και φτάσαμε στο σήμερα και σε αυτό το χάλι. Δεν ζητήσαμε ποτέ κάτι που δεν δικαιούμασταν, μόνο την ασφάλεια των πλοίων, των επιβατών και των πληρωμάτων.
Ξέρεις κάτι κύριε υπεύθυνε; Μην έρθεις να μου πεις καλημέρα, μην έρθεις να μου πεις λόγια, μην έρθεις καν να κάνεις ένα δρομολόγιο μαζί μου. Δεν θέλω, γιατί η ανάσα σου θα λερώσει τον καθαρό αέρα που αναπνέω στον δυνατό Βοριά. Αλλά κάνε το καθήκον σου, φτιάξε μου την προβλήτα.»
