Απόρροια της πολιτισμικής αντίληψης της Νεοελληνικής κοινωνίας περί δικηγόρων, για την οποία πολλάκις έχουμε αναφερθεί προσφάτως, αποτελεί και η πάγια πλέονπεποίθηση, η οποία τα τελευταία χρόνια γνωρίζει πραγματική ...έξαρση, ότι και η υποχρεωτική παράσταση Δικηγόρου ενώπιον των δικαστικών ακροατηρίων –όπου υφίσταται δηλαδή- αποτελεί απλά άλλη μια έκφανση του κρατικού παρεμβατισμού,του κράτους-κηδεμόνα, όπως επίσης και επίτευγμα (!!!) της….πάλαι ποτέ κραταιάςκαι επάρατης «συντεχνίας» των Δικηγόρων.
Δεν θα μακρηγορήσουμε για θέματα τα οποία έχουμε ήδη θίξει και αναλύσει ήδη (βλέπετε σχετικά http://tro-ma-ktiko.blogspot.gr/2013/05/m_25.html,-«Συντεχνιακή αντίληψη και τακτική των Δικηγόρων.Μύθοι και αλήθειες» και http://tro-ma-ktiko.blogspot.gr/2012/10/blog-post_8664.html «Υποχρεωτικότητα ή μη παράστασης Δικηγόρου στα συμβόλαια. Ποιους πραγματικά θίγει η κατάργησή της ) αλλά θα περιοριστούμε, όσο το δυνατόν με συντομία σε ορισμένα μόνο ζητήματα τα οποία ο μέσος πολίτης αυτής της χώρας είτε αγνοεί,είτε ορισμένοι εξ αυτών εκούσια τα παραβλέπουν.
α) Ως γνωστόν, «ακόμα και όταν συντρέχουν ικανότητα διαδίκου και ικανότητα δικαστικής παραστάσεως, ο διάδικος μπορεί να παραστείαυτοπροσώπως ενώπιον του δικαστηρίου, μόνο αν είναι δικηγόρος. Ως τρίτο, δηλαδήστοιχείο έγκυρης παραστάσεως απαιτείται το δικαίωμα της προφορικής και γραπτήςεπικοινωνίας με το δικαστήριο, η «ικανότης προς το δικολογείν» (ius postulandi).Η ικανότητα αυτή δεν τάσσεται από τον νόμο διαδικαστική προϋπόθεση, αλλά ωςπροϋπόθεση του κύρους των επιμέρους διαδικαστικών πράξεων, λ.χ. της παραστάσεωςτου διαδίκου κατά την συζήτηση επ’ ακροατηρίου, αν λοιπόν λείψει σε κάποιοενδιάμεσο χρονικό διάστημα, δεν είναι απαράδεκτή η αίτηση παροχής δικαστικήςπροστασίας, αλλά θεωρείται ότι ο διάδικος ερημοδικεί (271 Ι, 272 Ι, 273, 279 Ι1, ΙΙ Κ.Πολ.Δ.), είναι δηλαδή δικονομικά απών, πράγμα που δεν εμποδίζει τηνπρόοδο της δίκης ούτε την απόφαση στην ουσία της υποθέσεως.
Για τους λόγους που εκτέθηκαν ήδη ηικανότητα του δικολογείν επιφυλάσσεται καταρχήν στους δικηγόρους, ώστε οι μηδικηγόροι διάδικοι είναι υποχρεωμένοι να παρίστανται μέσω πληρεξουσίουδικηγόρου (94 ΙΙ Κ.Πολ.Δ.):πάντως ενώπιον του Ειρηνοδικείου αλλά και στηνδιαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων (682επ. Κ.Πολ.Δ.) όπως και πάντοτε όταν η μηάμεση ανεύρεση δικηγόρου θα δημιουργούσεκίνδυνο στα συμφέροντα του διαδίκου. Και στις περιπτώσεις αυτές ο δικαστήςμπορεί να υποχρεώσει in concreto (δυσχέρεια υπόθεσης, δυνατότητα κάποιας αναμονής)τους διαδίκους να προσλάβουν δικηγόρο (94 ΙΙΙ του Κ.Πολ.Δ., πρβλ και ΚωδΔικ 39 ΙΙ,ΙΙΙ).
(Κ.Δ.Κεραμεύς-ΑστικόΔικονομικό Δίκαιο, Γενικό Μέρος, εκδόσεις Σάκκουλα 1986, σελ.15)».
Από τα παραπάνω προκύπτει με σαφήνειαότι σκοπός του νομοθέτη δεν είναι άλλος από την διαφύλαξη των εννόμωνσυμφερόντων και της δικονομικής θέσης των μερών, καθότι ο στερούμενος νομικήςπαιδείας και κατάρτισης (εξ ού και η ικανότητα του δικολογείν) καθίσταται εκτων πραγμάτων ανίσχυρος να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις και στις ανάγκες μιαςδικαστικής διαμάχης.
β) Η αντίληψη και η πάγια πεποίθηση ότι «ουδείς υποχρεούται πουθενά», επομένως και στην προκείμενη περίπτωση δεν πρέπει ναυποχρεούται και η παράσταση (για την ακρίβεια συμ-παράσταση) δικηγόρου στοακροατήριο, έρχεται σε ευθεία αντίθεση την σημασία και την αναγκαιότητα τηςικανότητας του δικολογείν για τους αναφερόμενους ως άνω λόγους. Εντούτοις θαήταν μεγάλο ατόπημα, αφ’ ενός λόγω της αρχής της ελευθερίας των συμβάσεων πουδιέπει το δίκαιό μας, αφ’ ετέρου λόγω έτι περισσότερο και του γεγονότος ότι ηικανότητα του δικολογείν δεν τάσσεται από τον νόμο ως διαδικαστική προϋπόθεσηκαθεαυτή, αλλά ως προϋπόθεση του κύρους των διαδικαστικών πράξεων. Εξάλλου, ήδηη υποχρεωτικότητα της συμπαράστασης δικηγόρου δεν υφίσταται: 1. Σε όλα ταποινικά δικαστήρια πλην κακουργημάτων, και Αρείου Πάγου (ποινικό τμήμα) 2. Σταπολιτικά δικαστήρια σε όλα όσα έχουν αντικείμενο διαφοράς ως 12.000 Ευρώ καιυπάγονται στην αρμοδιότητα του Ειρηνοδικείου και στην διαδικασία των Ασφαλιστικώνμέτρων του Μονομελούς Πρωτοδικείου. 3. Στο σύνολο των εξωδικαστικών ενεργειών(σύνταξη και υπογραφή εξωδίκου, κατά την προδικασία στα ποινικά δικαστήριακ.α.).
γ) Μετά την παραπάνω εξαιρετικά σύντομη και περιορισμένη θεωρητική προσέγγιση του ζητήματος, δέον εστί όπως επικεντρωθούμεστην ζώσα πραγματικότητα. Το δικηγορικό σώμα δέχεται ομαδικά πυρά από όλεςανεξαιρέτως τις κοινωνικές ομάδες με το αιτιολογικό ότι «το κράτος υποχρεώνειτην παράσταση δικηγόρου» καθώς και το ότι «η υποχρεωτική παράσταση δικηγόρου,αποτελεί επίτευγμα της συντεχνίας των δικηγόρων κ.ο.κ.».
Χάριν οικονομίας σκέψης και χρόνου, θαεμμείνουμε στα εξής:
1. Η έννοια της Ελευθερίας που διέπει το σύστημαδικαίου μας, αλλά και τις σύγχρονες δυτικές δημοκρατίες θεωρεί κάτι παραπάνωαπό αυτονόητη την μη υποχρεωτικότητα σε όλους τους τομείς της ανθρώπινηςδραστηριότητας.
2. Με αφορμή το παραπάνω σκεπτικό, θα ήταν κατ’ αρχήνθεμιτή, σύννομη και επιτρεπτή κάθε κατάργηση της υποχρεωτικής παράστασηςΔικηγόρου και ενώπιον των ακροατηρίων –όπου βέβαια υφίσταται ως υποχρεωτική-καθώς και η δυνατότητα σύνταξης και υπογραφής δικογράφων από μηΔικηγόρους-διάδικους.
3. Τα παραπάνω, σε συνδυασμό με την νοοτροπία τωνΝεοελλήνων, θα οδηγήσουν αρκετούς οι οποίοι στερούνται νομικής παιδείας και κατάρτισηςστο να συντάξουν προχείρως αγωγές και πάσης φύσεως δικόγραφα καθώς επίσης καινα επιχειρούν να συμμετάσχουν σε μια διαδικασία την οποία αγνοούν παντελώς!(πόσοι άραγε γνωρίζουν τι είναι ουσιαστικό και τι δικονομικό δίκαιο;) και μετον τρόπο αυτό, αν καταλήξουν κάποτε οι αυτοσχέδιες αγωγές στο ακροατήριο προςσυζήτηση, να απορρίπτονται σωρηδόν ως αόριστες και ανεπίδεκτες δικαστικήςεκτιμήσεως.
4. Πραγματική θυμηδία προκάλεσε προ ημερών το σχόλιοσε μια σελίδα κοινωνικής δικτύωσης, ενός ο οποίος υποστήριζε την παραπάνω άποψηδιατυμπανίζοντας πως: «το διαδίκτυο και τα βιβλία επαρκούν για να τουςδιαφωτίσουν» καθώς και το ότι «δεν είναι και πυρηνική φυσική αυτό που κάνετε(εννοεί εσείς οι Δικηγόροι!)!!
Αγνοεί ασφαλώς ο αφελής Νεοέλληνας, ή για να τοδιατυπώσω καλύτερα εκούσια παραβλέπει ότι η Νομική επιστήμη είναι μια ευρείακαι βαθιά επιστήμη για την γνώση της οποίας –και πάλι όχι στον μέγιστο βαθμό,όπως συμβαίνει άλλωστε στο σύνολο των επιστημών- δεν αρκούν σε καμία τωνπεριπτώσεων τα έτη φοίτησης στο Πανεπιστήμιο, αλλά απαιτεί συνεχή έρευνα,μελέτη και τριβή δεκαετιών, η δε Δικονομία ως διάκριση του Δικαίου αλλά και ωςπρακτική της παραπάνω επιστήμης ομοίως και σε βάθος χρόνων μαθαίνεται αλλά καιαχανές αντικείμενο έχει. Η σύνταξη ενός δικογράφου π.χ. αγωγής ή προτάσεων δεναποτελεί μηχανική εργασία φασόν, ούτε ασφαλώς και συνταγή ζαχαροπλαστικής γιανα πραγματοποιηθεί με καθοδήγηση από το διαδίκτυο.
5. Η επιχειρούμενη «αυτοσχέδια δικολαβία» (αν μπορώ μεκάποιον τρόπο να την διατυπώσω την παραπάνω τακτική) θα έχει ΑΜΕΣΑΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΕΣ συνέπειες σε όσους επίδοξους θα επιχειρούσαν, είτε απότσιγκουνιά, είτε από υπερβολική πίστη στις δυνατότητές τους είτε ακόμα και απόεμπάθεια και απορριπτική διάθεση απέναντι στους Δικηγόρους, να αντιπαρατεθούν μεΔικηγόρους, Δικαστές, Νομικές υπηρεσίες Τραπεζών, Νομικό Συμβούλιο του Κράτουςκ.ο.κ. Δεν αναφέρομαι τόσο στα Ποινικά Δικαστήρια, όσο στα Πολιτικά και ταΔιοικητικά. Η ζημία που θα υποστούν θα είναι πραγματικά ΑΝΕΠΑΝΟΡΘΩΤΗ, η άγνοιατου Νόμου, της Δικονομίας καθώς και των νομίμων δικαιωμάτων τους θα τουςοδηγήσει με βεβαιότητα στην απόλυτη καταστροφή. Μετά από αυτά, δεν θα φανείκαθόλου παράδοξο αν παρατηρηθεί ραγδαία αύξηση και των αυτοκτονιών.
Συμπέρασμα: Η πλήρης και καθολική κατάργηση τηςυποχρεωτικής συμ-παράστασης Δικηγόρου, όπου αυτή υφίσταται, ενώπιον Δικαστηρίωνκαι όχι μόνο, το μόνο αποτέλεσμα που θα επιφέρει είναι τόσο η απόλυτηοικονομική καταστροφή των ευηθών, αδαών και παράτολμων που θα προβούν στιςπαραπάνω ενέργειες δίχως την αρωγή και την συμπαράσταση Δικηγόρου, όσο και την de factoαναγνώριση του θεσμικού ρόλου των Δικηγόρων στην Νεοελληνική κοινωνία,καταρρίπτοντας τον Μύθο περί «συντεχνίας». Δεν έχουμε, παρά να το δούμε στηνπράξη!
Ας μην ξεχνάμε και το ότι: «Ο εξ ιδίου πταίσματοςζημιούμενος, ου δοκεί ζημιούσθαι»…..
