Τελικά οι Πανελλαδικές διεξάγονται κανονικά, αλλά όπως έγραψα και την προηγούμενη εβδομάδα το πρόβλημα της Παιδείας στη χώρα είναι... πολύ ευρύτερο, ουσιαστικότερο και βαθύτερο.
Από σήμερα λοιπόν, 17χρονα παιδιά δίνουν μια μάχη για το μέλλον τους και τη ζωή τους. Αλλά αν μπορούσαμε να μπούμε, εμείς οι μεγαλύτεροι, στο μυαλό ενός 17χρονου μαθητή, αυτό που θα συναντούσαμε μόνο μια λέξη μπορεί να το περιγράψει: Χάος.
Η σημερινή γενιά των Πανελλαδικών είναι κατά την άποψή μου η γενιά του Χάους. Μεγάλωσαν μέσα στη δεκαετία της ευκολίας και της ευμάρειας. Τους δόθηκε η λανθασμένη εντύπωση πως η ζωή δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια ανέμελη βόλτα. Πως ό,τι θέλουν και επιθυμούν δεν έχουν παρά να απλώσουν το χέρι και να το πάρουν. Είναι μια γενιά που «εκπαιδεύτηκε» να βάζει το «πρέπει» σε δεύτερη μοίρα, πίσω από το «θέλω». Είναι μια γενιά που δεν γνώρισε περιορισμούς από το σπίτι και την οικογένεια μέσα σε ένα πρωτόγνωρο, για την ελληνική κοινωνία, κλίμα ανεκτικότητας και ελευθεριακότητας. Όσο για τους δασκάλους και τους καθηγητές, μόνο σφαλιάρες δεν παίζανε. Αν και σε πολλές περιπτώσεις συνέβαινε κι αυτό.
Είναι επίσης η γενιά της έκρηξης του διαδικτύου. Είχαν προφίλ στο facebook από τα 12 ή τα 13 και απολάμβαναν μια προσωπική «δημοσιότητα» που έκανε καθένα από αυτά τα πιστεύει πως είναι ήδη «αστέρι» και πως δεν υπάρχει άλλη θέση από την κορυφή. Και ξαφνικά όλα άλλαξαν. Και ξαφνικά η ρόδινη κι ανέμελη ζωή άρχισε να μοιάζει σκοτεινή και γκρίζα. Πρώτα φάνηκε στο «χαρτζιλίκι» που περιορίστηκε και μετά άρχισαν να καταλαβαίνουν ολοένα και περισσότερα καθώς παρατηρούσαν γύρω τους να καταρρέουν όλα όσα θεωρούσαν δεδομένα και αυτονόητα.
Σίγουρα είναι μια γενιά που θύμωσε. Νιώθει ήδη αποκλεισμένη από το όνειρο που της υποσχέθηκαν οι μεγάλοι αλλά δεν τήρησαν την υπόσχεσή τους. Εχθρεύεται την πολιτική και μπαίνει στο παιχνίδι της αμφισβήτησης των πάντων. Προσώπων, θεσμών, ιδεών. Δεν εμπιστεύεται κανέναν και δεν πιστεύει τίποτα.
Για αυτό κι ένα μεγάλο τμήμα από αυτά τα παιδιά «ταυτίζονται» είτε με τη βία των «καλάζνικοφ», είτε με τα ρατσιστικά παραληρήματα και τις εθνικιστικές εξάρσεις. Ό,τι είναι «αντισυστημικό» φαίνεται στα μάτια τους γοητευτικό, σχεδόν ηρωικό. Όπως επίσης κι ένα άλλο μεγάλο κομμάτι αυτής της γενιάς μοιάζει να ζει σε μια πλήρη αδιαφορία για ό,τι συμβαίνει γύρω του. Αδιαφορία ανάμικτη με κυνισμό και παραίτηση.
Αυτή η γενιά λοιπόν νιώθει θυμωμένη και εξαπατημένη. Κάθεται στα θρανία για να γράψει για τις Πανελλαδικές χωρίς να έχει πλέον εμπιστοσύνη στο μέλλον, χωρίς να έχει ένα σχέδιο ζωής στο οποίο να πιστεύει πως αξίζει να αγωνιστεί για να το κάνει πραγματικότητα. Ξέρει πως ακόμη κι αν κάνει το καλύτερο, ακόμη κι αν καταφέρει να μπει σε μια Σχολή, δεν έχει και πολλά να περιμένει. Θεωρεί πως στην καλύτερη των περιπτώσεων θα βρει δουλειά σε μια «κινέζικη επένδυση» με «κινέζικο μισθό».
Όμως αυτή ακριβώς η γενιά καλείται εκ των πραγμάτων να δημιουργήσει το μέλλον της χώρας. Το αν θα υπάρχει ή όχι και στο μέλλον Ελλάδα, εξαρτάται από αυτά τα παιδιά. Εξαρτάται από το ποιους στόχους θα καταφέρουν να βάλουν στη ζωή τους και κατά πόσο θα τους πετύχουν.
Υπάρχει ελπίδα; Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει. Διανύουμε την εποχή της μεγάλης αβεβαιότητας. Ωστόσο η φυσική μας διδάσκει πως το Σύμπαν που γνωρίζουμε στην ουσία ξεπήδησε μέσα από το χάος. Ίσως λοιπόν αυτή η γενιά, μη βρίσκοντας πλέον τίποτα έτοιμο, να υποχρεωθεί εκ των πραγμάτων να γίνει πολύ πιο δημιουργική από όσες προηγήθηκαν.
Καλή επιτυχία παιδιά!
ΥΓ: Με ένα ή δύο ευρώ τη δόση, το επικίνδυνο συνθετικό ναρκωτικό «shisha», κάνει θραύση στην Αθήνα κι έγινε μεγάλο θέμα στον Guardian. Αλλά και ο Δένδιας κάνει τον… Κινέζο. Το σημειώνω μόνο και μόνο για να μην έχουμε ψευδαισθήσεις ως προς τις πραγματικά πελώριες ευθύνες της κοινωνίας των ενηλίκων απέναντι στη «γενιά του χάους».
rizopoulospost.com
Από σήμερα λοιπόν, 17χρονα παιδιά δίνουν μια μάχη για το μέλλον τους και τη ζωή τους. Αλλά αν μπορούσαμε να μπούμε, εμείς οι μεγαλύτεροι, στο μυαλό ενός 17χρονου μαθητή, αυτό που θα συναντούσαμε μόνο μια λέξη μπορεί να το περιγράψει: Χάος.
Η σημερινή γενιά των Πανελλαδικών είναι κατά την άποψή μου η γενιά του Χάους. Μεγάλωσαν μέσα στη δεκαετία της ευκολίας και της ευμάρειας. Τους δόθηκε η λανθασμένη εντύπωση πως η ζωή δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια ανέμελη βόλτα. Πως ό,τι θέλουν και επιθυμούν δεν έχουν παρά να απλώσουν το χέρι και να το πάρουν. Είναι μια γενιά που «εκπαιδεύτηκε» να βάζει το «πρέπει» σε δεύτερη μοίρα, πίσω από το «θέλω». Είναι μια γενιά που δεν γνώρισε περιορισμούς από το σπίτι και την οικογένεια μέσα σε ένα πρωτόγνωρο, για την ελληνική κοινωνία, κλίμα ανεκτικότητας και ελευθεριακότητας. Όσο για τους δασκάλους και τους καθηγητές, μόνο σφαλιάρες δεν παίζανε. Αν και σε πολλές περιπτώσεις συνέβαινε κι αυτό.
Είναι επίσης η γενιά της έκρηξης του διαδικτύου. Είχαν προφίλ στο facebook από τα 12 ή τα 13 και απολάμβαναν μια προσωπική «δημοσιότητα» που έκανε καθένα από αυτά τα πιστεύει πως είναι ήδη «αστέρι» και πως δεν υπάρχει άλλη θέση από την κορυφή. Και ξαφνικά όλα άλλαξαν. Και ξαφνικά η ρόδινη κι ανέμελη ζωή άρχισε να μοιάζει σκοτεινή και γκρίζα. Πρώτα φάνηκε στο «χαρτζιλίκι» που περιορίστηκε και μετά άρχισαν να καταλαβαίνουν ολοένα και περισσότερα καθώς παρατηρούσαν γύρω τους να καταρρέουν όλα όσα θεωρούσαν δεδομένα και αυτονόητα.
Σίγουρα είναι μια γενιά που θύμωσε. Νιώθει ήδη αποκλεισμένη από το όνειρο που της υποσχέθηκαν οι μεγάλοι αλλά δεν τήρησαν την υπόσχεσή τους. Εχθρεύεται την πολιτική και μπαίνει στο παιχνίδι της αμφισβήτησης των πάντων. Προσώπων, θεσμών, ιδεών. Δεν εμπιστεύεται κανέναν και δεν πιστεύει τίποτα.
Για αυτό κι ένα μεγάλο τμήμα από αυτά τα παιδιά «ταυτίζονται» είτε με τη βία των «καλάζνικοφ», είτε με τα ρατσιστικά παραληρήματα και τις εθνικιστικές εξάρσεις. Ό,τι είναι «αντισυστημικό» φαίνεται στα μάτια τους γοητευτικό, σχεδόν ηρωικό. Όπως επίσης κι ένα άλλο μεγάλο κομμάτι αυτής της γενιάς μοιάζει να ζει σε μια πλήρη αδιαφορία για ό,τι συμβαίνει γύρω του. Αδιαφορία ανάμικτη με κυνισμό και παραίτηση.
Αυτή η γενιά λοιπόν νιώθει θυμωμένη και εξαπατημένη. Κάθεται στα θρανία για να γράψει για τις Πανελλαδικές χωρίς να έχει πλέον εμπιστοσύνη στο μέλλον, χωρίς να έχει ένα σχέδιο ζωής στο οποίο να πιστεύει πως αξίζει να αγωνιστεί για να το κάνει πραγματικότητα. Ξέρει πως ακόμη κι αν κάνει το καλύτερο, ακόμη κι αν καταφέρει να μπει σε μια Σχολή, δεν έχει και πολλά να περιμένει. Θεωρεί πως στην καλύτερη των περιπτώσεων θα βρει δουλειά σε μια «κινέζικη επένδυση» με «κινέζικο μισθό».
Όμως αυτή ακριβώς η γενιά καλείται εκ των πραγμάτων να δημιουργήσει το μέλλον της χώρας. Το αν θα υπάρχει ή όχι και στο μέλλον Ελλάδα, εξαρτάται από αυτά τα παιδιά. Εξαρτάται από το ποιους στόχους θα καταφέρουν να βάλουν στη ζωή τους και κατά πόσο θα τους πετύχουν.
Υπάρχει ελπίδα; Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει. Διανύουμε την εποχή της μεγάλης αβεβαιότητας. Ωστόσο η φυσική μας διδάσκει πως το Σύμπαν που γνωρίζουμε στην ουσία ξεπήδησε μέσα από το χάος. Ίσως λοιπόν αυτή η γενιά, μη βρίσκοντας πλέον τίποτα έτοιμο, να υποχρεωθεί εκ των πραγμάτων να γίνει πολύ πιο δημιουργική από όσες προηγήθηκαν.
Καλή επιτυχία παιδιά!
ΥΓ: Με ένα ή δύο ευρώ τη δόση, το επικίνδυνο συνθετικό ναρκωτικό «shisha», κάνει θραύση στην Αθήνα κι έγινε μεγάλο θέμα στον Guardian. Αλλά και ο Δένδιας κάνει τον… Κινέζο. Το σημειώνω μόνο και μόνο για να μην έχουμε ψευδαισθήσεις ως προς τις πραγματικά πελώριες ευθύνες της κοινωνίας των ενηλίκων απέναντι στη «γενιά του χάους».
rizopoulospost.com
