Γράφει ο Καρανάσιος Γεώργιος
Βρισκόμαστε, όπως φαίνεται προ τραγικών κοινωνικών εξελίξεων. Τα σύννεφα πυκνώνουν ανησυχητικά.Η κοινωνία ενώ έχει στερέψει οικονομικά πιέζεται ασφυκτικά. Χιλιάδες νοικοκυριά δεν έχουν κανένα εισόδημα. Τα έτοιμα σιγά, σιγά τελειώνουν. Περικοπές μισθών, συντάξεων και προετοιμασία απολύσεων. Επιστρατεύσεις, «διαίρει και βασίλευε» και «κοινωνικοί αυτοματισμοί» με αντίστοιχη δοσολογία ρατσισμού και ναζισμού. Η ανεργία στα ύψη και ανεξέλεγκτη. Η αγορά έχει αδρανοποιηθεί. Κλείνουν μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις. Το 73% των βασικών αγαθών είναι εισαγωγής. Οι τιμές ανηφορίζουν, οι μεσάζοντες, οι φοροφυγάδες και οι προνομιούχοι το απολαμβάνουν. Τα κλοπιμαία είναι ασφαλισμένα και τα φορολογικά νομοσχέδια με το χαράτσι μαδούν και εκβιάζουν τους ίδιους και τους ίδιους και ο Τόμσεν, όπως παλιά η Λαγκάρτ, προτείνει υποκριτικά, να πληρώσουν σ’ αυτή τη χώρα και οι προνομιούχοι. Σύνταγμα, δημοκρατικοί θεσμοί και δικαιώματα στην υπηρεσία των δανειστών, των προνομιούχων ελληναράδων και της μιντιοκρατίας. Νέα σωτήρια κόμματα για το καλό μας από τους υπαίτιους της καταστροφής. Παιδεία, υγεία, κοινωνικά αγαθά για ολίγους.
Φαινομενική απάθεια, φραπέ στην πλατεία και σιωπή. Αντίθετα, η γειτονιά μας ξεσηκωμένη. Μόνο ο πρωθυπουργός και η τρικομματική κυβέρνηση εκπέμπουν μηνύματα αισιόδοξα, ότι, η «κατάσταση αλλάζει», θυμίζοντας κάτι από προηγούμενες πολιτικάντικες δηλώσεις, για «θωρακισμένη οικονομία», που σε χρόνο ρεκόρ γκρεμοτσακίστηκε και για το «λεφτά υπάρχουν», αλλά οι δρόμοι που οδηγούν εκεί, στην εύρεση των κλοπιμαίων και της φοροδιαφυγής παραμένουν ακόμη κλειστοί.
Ληστές, λίστες, offshore, άδικα φορολογικά συστήματα, αναξιοκρατία, κ.λ. δεν αφήνουν να περάσει τίποτα. Αντίθετα δίνονται και χαρίζονται θαλασσοδάνεια και προνόμια με νέα και γρήγορα νομοθετήματα.
Μέσα σ΄αυτή την περιρρέουσα κοινωνική, πολιτική και εργασιακή ατμόσφαιρα, με τον μνημονιακό φόβο, την τρομοκρατία της απόλυσης και τα πρόσφατα γεγονότα στην εκπαίδευση, με την επιστράτευση των εκπαιδευτικών και την αποτυχία του συνδικαλισμού, να προετοιμάσει και να ορθώσει συλλογικά το ανάστημά του, πραγματοποιήθηκε πρόσφατα η τακτική, γενική συνέλευση (και καταστατική ) του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Α/θμιας Εκπ/σης, για ανάδειξη αντιπροσώπων στη γενική συνέλευση της ΔΟΕ, που θα εκλέξουν το νέο Δ.Σ. για 2 χρόνια.
Εντός αίθουσας εργασιών, λίγοι, οι συνηθισμένοι. Απείχε της ψηφοφορίας το 30%, περίπου. Σημαντικές, όμως, οι διεργασίες και οι αποφάσεις για το μέλλον της εκπαίδευσης και όλων των εκπαιδευτικών.
Δυστυχώς, άλλη μία φορά, καθεστωτικές αντιλήψεις, κομματικοί, πελατειακοί και παραταξιακοί μηχανισμοί, που έφεραν τα συνδικαλιστικά και κοινωνικά ερείπια, είχαν και πάλι σε μεγάλο βαθμό την τιμητική τους. Κάποιοι, γύρω μας, βρίσκονται στο δικό τους κόσμο.
Ίδια πρόσωπα ( μοιραίοι ), ίδιες τυποποιημένες πολιτικές, φτωχές, ξύλινες συνδικαλιστικές εκφράσεις, ίδια ιδεοληπτική και διαχειριστική λογική, ίδια υποκριτική με συνδικαλιστικές αγωνιστές κραυγές γεμάτες παρελθόν, υπέρ αρρωστημένων νοοτροπιών, που εξαργυρώθηκαν εκατέρωθεν και δεν είχαν καμία συνέχεια, ιδιαίτερα τώρα, που οι καπνοί βγαίνουν από τα ερείπια, που άφησε, το διεφθαρμένο πολιτικό σαπιοσύστημα, συνεπικουρούμενο από τον κομματικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό.
Ίχνος αυτοκριτικής, αυτογνωσίας και βαθιάς ανάλυσης των αιτίων της ήττας των συνδικαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων, για να μην ξαναεμφανισθούν τα καρκινώματα του παρελθόντος. Οι νοοτροπίες του παρελθόντος συνεχίζουν να λοξοκοιτάζουν τις κομματικές, παραταξιακές και προσωπικές τους ανάγκες. Συνδικάτα, που συμπεριφέρονται ως κόμματα, το παραδέχτηκε άλλωστε και ο πρόεδρος της ΓΕΣΕΕ ( Καθημερινή ), για τους δικούς του λόγους, υπεράσπισης του συνδικαλιστικού του θώκου.
Συνεχίζονται και προτείνονται αποτυχημένες τακτικές από τους λίγους των συνελεύσεων, προτάσεις που έχουν προαποφασιστεί από συνδικαλιστές γραφειοκράτες, που ακούγονται ως κουμπουριές στον αέρα. Δεν υπάρχει, ενδιαφέρον, συμμετοχή, ζύμωση.
Στην πολιτική, ως γνωστόν, η αποτυχία είναι ασυγχώρητη. Οδηγεί, είτε σε απομάκρυνση από ένα αξίωμα, είτε σε παραίτηση, αν προλάβει, ο αποτυχημένος. Πάνω σε αυτό θεμελιώθηκε η έννοια της πολιτικής ευθύνης. Δεν μπορείς να παραμείνεις σε ένα αξίωμα, όταν, κατ΄ επανάληψη προκύπτει, ότι, δεν μπορείς να πετύχεις τους στόχους σου. Δεν ισχύει μόνο για τους πολιτικούς, ισχύει για όσους μετέχουν στην πολιτική με την ευρύτερη έννοια, παράδειγμα, οι συνδικαλιστές, καριέρας που συμπεριφέρονται ως βο(υ)λευτές.
Υπάρχουν και εξαιρέσεις, διαφορετικές αντιλήψεις για φθαρμένους θεσμούς, αλλά και ένα μεγάλο ποσοστό, 30% περίπου, εκπαιδευτικών, που δεν «τοποθετήθηκε», απείχε σε κρίσιμες αποφάσεις για το μέλλον του.
Παρόλα αυτά οι καθεστωτικές αντιλήψεις - συνδικαλιστικό κατεστημένο ανθίσταται, το δηλώνει η νοοτροπία του και τα ποσοστά του, παρότι είναι σε φθίνουσα πορεία. Δείχνει, ότι, τα παράγωγά του ανήκουν σ’ ένα κλειστό επάγγελμα, που δύσκολα ανοίγει.
Όσο ο ομφάλιος λώρος των πελατειακών σχέσεων μεταξύ του πολιτικού συστήματος και του συνδικαλισμού συνεχίζεται με φαινόμενα αναξιοκρατίας και μη εντιμότητας, ο καθημερινός, μάχιμος εκπαιδευτικός τάξης, θα νιώθει από τις εκπαιδευτικές πολιτικές, αδικημένος, προβληματισμένος, φοβισμένος, τρομοκρατημένος, έρμαιο του εκβιασμού για απόλυση.
Ο φόβος και η ανασφάλεια μεγιστοποιείται, όταν σκέφτεται την εξάρτηση του μισθού του, από τις ανακυκλούμενες κυβερνητικές, επιθεωρητικές αναξιοκρατικές εξουσίες. Κάποιοι θα βρίσκουν και αντίστοιχους εύκολους τρόπους επιβίωσης - οσφυοκαμψία, ρουσφέτι, «δημόσιες σχέσεις» με το πελατειακό δίχτυ εξουσίας, κ.α.
Οι παραπάνω ιδιοτέλειες και νοοτροπίες απαξιώνουν και εξευτελίζουν το συνδικαλιστικό κίνημα, δεν βοηθούν την εκπαίδευση, τον επαγγελματισμό των εκπαιδευτικών, διώχνουν τους πολλούς, γενικά οι πολλοί γίνονται έρμαια των ολίγων πονηρών, που συναλλάσσονται με το πολιτικό σύστημα και φωνάζουν έντεχνα και δυναμικά με την παρεοκρατία τους, ότι κάποιοι βάλλουν εναντίον του συνδικαλιστικού κινήματος.
Από αυτή τη στήλη έχει γραφτεί αρκετές φορές, ότι ο εκπαιδευτικός χώρος είναι από τη φύση του ευαίσθητος. Η ολική κρίση συμπεριλαμβανόμενη και τη χρεοκοπία του μεταπολιτευτικού κομματικού συνδικαλιστικού λόγου, επηρεάζει την εκπαίδευση, που μαστίζει τη χώρα, αντανακλά όλες τις κοινωνικο-εκπαιδευτικές της παρενέργειες.
Πολιτικές, εκπαιδευτικές, οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές, αποτυπώνουν κοινωνικά και εκπαιδευτικά προβλήματα, αλλά και κοινωνικές αξίες σε μαθητές, εκπαιδευτικούς, γονείς, οι οποίοι περιμένουν μία «καλή εκπαίδευση» με την έννοια της Παιδείας.
Τα φαινόμενα της προστασίας ( 4-2-1 ) και της πελατοκρατίας και η υποκρισία οδηγούν το θεσμό του συνδικαλίζειν, σ’ ένα φαύλο κύκλο. Απαξιώνουν το θεσμό, διώχνουν, άξιους και έντιμους από τα κοινά, με αποτέλεσμα να απογυμνώνεται το εκπαιδευτικό κίνημα, για ένα πραγματικά διαφορετικό περιεχόμενο εκπαίδευσης και για μία ελεύθερη, αυτόνομη, ανεξάρτητη, αδέσμευτη και εθελοντική δραστηριότητα, όπως είναι ο συνδικαλισμός.
Αυτό προϋποθέτει, ότι, πρώτα πρέπει, να προβληματισθούμε και ν’ αλλάξουμε εμείς σκεπτικό και κριτήρια, το πώς αξιολογούμε και επιλέγουμε «πολιτικές» και συνδικαλιστές.
