ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗ κι όλοι έκλεβαν. Εκείνοι που μπορούσαν. Σαΐνια της βάσης και μεροκαματιάρηδες, μέχρι μεγαλοκλέφτες του κεφαλαίου.
Πώς θα ρετουσάρεις, τέτοιες μέρες κάθε χρόνο και με τον φοροτεχνικό συνεργό αποκρύβοντας έσοδα και διογκώνοντας έξοδα, κι ήταν «καθήκον», μαγκιά και χόμπι.
Ο ίδιος που χτυπιόσουν για το ανύπαρκτο(!;) Κράτος, που δεν έσπευσε να σβήσει έγκαιρα τη φωτιά, να χρηματοδοτήσει το ΕΣΥ, να φτυαρίσει χιόνι απ’ την πόρτα σου. Αφού, λοιπόν, του βγάλαμε τα μάτια ως φορολογούμενοι-φοροκλέφτες κάθε βαθμίδας και επαγγέλματος, αφού το κατέκλεψαν εκπρόσωποί του μακρυχέρηδες κολυμπώντας στα βαθιά, ήρθε η ώρα να πληρώσουμε και να την…πληρώσουμε.
ΚΑΙ, βέβαια, δεν σήμανε συναγερμός από φιλότιμο και φιλοπατρία. Ήρθε η Τρόικα, μας πιέζουν οι ξένοι και οι πολιτικοί μας κελαηδάνε στα κανάλια. Σε εύκολο ρόλο οι αντιπολιτευόμενοι (αρνήθηκαν να συγκυβερνήσουν και επείγονται να…κυβερνήσουν) και ξεσπαθώνουν. Σαν να μη βρίσκονταν στην Ελλάδα της κομπίνας και της αρπαχτής για να προλάβουν καταστάσεις, λες και δεν κουβάλησαν νερό και χώμα για τη λάσπη και το τέλμα.
ΚΑΙ, βέβαια, θα θέλαμε το Κράτος να…αγαπιέται αφ’ εαυτού κι εμείς να το προστατεύαμε αυθορμήτως, απλώνοντας το χέρι μην καταποντιστεί. Δεν το κάναμε και τινάζουμε αδιάφορα τους ώμους. Άλλοι λαοί (ευρωπαίοι…κουτόφραγκοι, πειθαρχημένοι και νομοταγείς) το κάνουν κι είναι πιο εθνικόφρονες από ‘μας τους «εθνικόφρονες». Θα γίνουν οι φορολογικές δηλώσεις, θα πληρώσουμε με βαριά καρδιά και από φόβο, ωστόσο, η αντίληψη περί (αναξιόπιστου) κράτους παραμένει και είναι…ανταποδοτική.
ΡΙΞΑΜΕ μια φευγαλέα ματιά στη δίκη Τσοχατζόπουλου. Ακούσαμε δηλώσεις συνηγόρων του ίδιου και της…οικογένειάς του. Πολλοί σε αριθμό, άριστοι σε ποιότητα, πείσμονες και διεκδικητικοί. Απ’ την άλλη το…Κράτος. Με τους δικούς του συνηγόρους που…κακοκάρδισαν εκείνον τον «άχρου, άοσμο και άγευστο» συνήγορο της Αρετής ονόματι Δημητρακόπουλο. Δεν γούσταρε την παρουσία του…Κράτους στο δικαστήριο! Πήραμε και γεύση ιδιώτη παθιασμένου με το…δίκαιο απ’ τον επιμελώς (για την περίπτωση) μετριοπαθή κ. Κούγια-συνήγορο της κας Σταμάτη.
ΚΑΙ βάλαμε δίπλα στους «ράθυμους» (ίσως τους αδικούμε) της κρατικής εκπροσώπησης τον ιδιώτη. Με τα κίνητρά του ο δεύτερος, με το δημοσιοϋπαλληλικό τους προφίλ οι πρώτοι. Είναι αυτό που λέγαμε. Ποιος, πώς και γιατί να νοιαστεί για το Κράτος και το δημόσιο συμφέρον, να δώσει τη μάχη για να καταγάγει νίκη που δεν θα αναγνωριστεί; Με τι κίνητρο και ποιαν αμοιβή; Ενώ η άλλη πλευρά…
