Τα γραφτά στους τοίχους είναι σα να θέλουν να προειδοποιήσουν αυτόν που θα τα διαβάσει ότι κάτι υπάρχει ή έπεται. Να υπερτονίσουν μια...
κραυγή. Κάτι σαν τα σήματα του δρόμου: στοπ, παράκαμψη, επικίνδυνη στροφή.
Μωρέ, φωτιά να τους κάψει! Φωτιά στη φωτιά τους. Στο πυρ το εξώτερον κι ακόμα παραπέρα. Πόσο ανεκπλήρωτος, δηλαδή; χαμένη ευκαιρία; απωθημένο; Πού να τον χωρέσεις τον ανεκπλήρωτο και να μη σε στριμώξει;
Γραμμάτια που τα χρωστάς θα είναι πάντα· που δεν τον ομολόγησες, που δεν σου τον χαρίσανε, που δεν τον ζήτησες, που δεν ήθελαν να τον ζητήσεις και πάει λέγοντας, για τον καθένα μας διαφορετικός ο λόγος. Εσύ πάντως το κενάκι θα το νιώθεις κατά καιρούς, ίσως να σε βαραίνει και λίγο. Και πολύ καμιά φορά. Επανέρχεται η έλλειψη -του ανεκπλήρωτου όχι του έρωτα- και δεν μπορείς να κάνεις και πολλά μετά την απομάκρυνση από το ταμείο. Δαιμόνιο.
Τώρα που χρειαζόμαστε τον συνεκτικό κρίκο με το εσωτερικό μας ισοζύγιο, κρίμα να εκκρεμεί. Οπότε, μήπως είναι μια καλή ιδέα να μην απομακρύνεσαι από το ταμείο τόσο γρήγορα; Μήπως να τον εκπληρώσεις κι ας το πληρώσεις; Να έχεις να θυμάσαι μια τελεία και μια παύλα αντί για αποσιωπητικά με ερωτηματικό; Ρωτώ για να μαθαίνω.
Για να έχει φτάσει σε τοίχο, μάλλον μεγάλη είναι η φωτιά που άναψε για να καούν,ε;
