Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια αδυσώπητη πραγματικότητα, ζωντανή και ζέουσα, που μας καθηλώνει και μας αναγκάζει να αντικρύσουμε άμεσες υποχρεώσεις, υποχρεώσεις βάναυσες.
Και η πραγματικότητα τούτη δεν αποτελείται μονάχα από άτομα περιζωσμένα και σιδερόφραχτα από την ατομικότητά τους. Αποτελείται από τα πλήθη…
Μας χρειάζεται η καθαρή, η αθόλωτη όραση. Και η τόλμη της όρασης. Οπως θα πρέπει να αναζητήσουμε τον “ελλείποντα δεσμό”, που θα συνδέσει την ατομική συνείδηση με τη συνείδηση του πλήθους και την ανάγκη της ατομικής ελευθερίας ή και ευημερίας με την ελευθερία την ομαδική. Ετσι μόνο η κοινωνική ερημιά θα γεμίσει από τη φωνή της ελπίδας και θα σιγάσει το λαχάνιασμα της αγωνίας, που είναι πλέον το μόνο γνώρισμα της ελληνικής κοινωνίας.
Οι “εξελίξεις” σε πολιτικό επίπεδο παρουσιάζουν πυρήνες απάτης και αβεβαιότητας, που συγκλίνουν σε μια σύνθεση, απραγματοποίητη και ακαθόριστη από το χαρακτήρα της. Και πολύπλοκη από την απλότητα των πολλών φάσεων γελοιότητάς της.
Φαίνεται ότι ζούμε με την άγνοια της απάθειάς μας και τη βουβαμάρα της. Μια βουβαμάρα ανύποπτη και “ξέγνοιαστη”, αδιάφορη στο πέρασμα του χρόνου, κινούμενη σε μια επίπεδη λογική και ευθεία γραμμή, χωρίς την ποικιλία των δράσεων, που σχηματοποιούν τη “φυσιογνωμία” μιας κοινωνίας συνειδητοποιημένων πολιτών.
Αντικρύζοντας την κατάσταση με την αέναη βούληση της αλήθειας, βρισκόμαστε εμπρός στο σταυροδρόμι διλημμάτων, χωρίς ωστόσο να λαμβάνονται καινούργιες αποφάσεις. Η αναποτελεσματική πορεία που ακολουθείται, εμφανίζει πηγαίες κοινωνικές ανάγκες και πλήθος αντινομιών. Η δε επίθεση υπό μορφή κυναιγειρική για την κατάκτηση του “ευκαιριακού”, όπως κιαι από όσους κι αν αυτό εκδηλώνεται στην καθημερινότητά μας, εξελίσσεται σε μέτωπο φθοράς μας.
Με αμετάβλητες καταστάσεις που ωστόσο μεταβάλλουν τον Ελληνα και το ήθος του, τον Ελληνα και το σθένος του, με κοινό χαρακτηριστικό τη σφίγγα της ανασφάλειας και του φόβου, που τον περισφίγγει σε κάθε βήμα και σε κάθε στιγμή. Στην πορεία της αναζήτησης του “ευκαιριακού”, όπου συναντούμε και την αστοιχείωτη “αισιοδοξία”, όπως την προωθούν οι κυβερνώντες των αδιανόητων προσαρμογών, δοκιμάζονται όχι απλώς η αντοχή και η ανοχή μας, αλλά και η ενότητα της ανθρώπινης συνείδησης.
Αυτή την ενότητα χρειαζόμαστε ως κοινωνία περισσσότερο από κάθε άλλη φορά!..Γιατί, τα τελευταία τρία χρόνια, τα τρωκτικά της εξουσίας κατόρθωσαν να τη διασπάσουν. Χάθηκαν τα ίχνη της και απομακρύνθηκε από τους οραματισμούς του πολίτη, που συγκεντρώνεται τώρα σε χωριστά και μεμονωμένα γεγονότα, που του “πλασάρουν” με κακογουστιά μεν, με αποτελεσματικότητα δε οι “τεχνουργοί” της λογικής υποταγής μιας ολόκληρης κοινωνίας στην εξυπηρέτηση των ευκαιριακών πολιτικών τους.
Ζούμε οι Ελληνες μέσα στη “μήτρα” του τρόμου, διανύοντας με τρομαγμένη συνείδηση την όποια διαδρομή μας καθορίζουν τα όποια συμπλέοντα συμφέροντα των αλλοφύλων πολιτικών μας. Βιαζόμενοι και καταπιεζόμενοι, βιάζοντες και καταπιέζοντες ενίοτε οι λίγοι έχοντες και κατέχοντες, επισείουμε τον τρόμο του “τίποτα”.
Τρομοκρατία πολιτική. Μόνο τρομοκρατία και αυταρχικότητα στη διαχείριση των δημοσίων πραγμάτων, διαθισμένη με παχυλά λόγια περί αισιόδοξης προοπτικής και ελπίδων για διέξοδο από το αδιέξοδο. Μόνο τρομοκρατία. Νόμιμα, παράνομα, ιδεολογικά, πρωτίστως οικονομικά, κομματικά, εθνικά και όποιος αντέχει…
Και αντέχουμε…Με τη βούλησή μας καταπιεσμένη, ουδέποτε εξεγερμένη. Με κάποιες ενοχές ίσως για όσα δεν κάνουμε, ενώ άλλοι λαοί σε παράλληλη πρός τη δική μας περιπέτεια και σαφώς υφιστάμενοι λιγότερες κοινωνικές συνέπειες, δεν αφήνουν με τη στάση τους και την αντίδρασή σους να καθυποτάξουν την αξιοπρέπειά τους. Και εμείς; Με κυρίαρχο στοιχείο το φόβο για την απώλεια των υπαρχόντων, όπως έντεχνα μας “εμφύτευσαν” με την πλύση του εγκεφάλου μας οι “τεχνίτες” της πολιτικής απάτης, με την “ελπίδα” ότι θα ανατραπεί η κατάσταση ως αφελείς διαδρομιστές της πολιτικής ψευδομανίας, με την παθητική στάση μας νομιμοποιούμε την πολιτική αυθαιρεσία.
Και επιτρέπουμε αδίστακτα να μας εμπαίζουν οι τρομοκρατούντες οτιδήποτε ανθρώπινο αναπνέει. Και μας “τροφοδοτούν” με θέματα για να μας κρατούν “απασχολημένους” και απομακρυσμένους από την πραγματικότητα της αθλιότητας, που σταθερά φιλοτεχνούν. Και κάποιοι απ’ αυτούς κρύβουν μέσα τους, αλλά έτοιμο να εξέλθει, τον καταστροφέα. Και δεν χρειάζονται προσχήματα για να επενδύσουν το νόημα της ζωής τους στην καταστροφή.Το φονικό για το φονικό, δηλαδή!..
Το συμφέρον καθαγιάζει το όποιο έγκλημα εναντίον του κοινωνικού συνόλου. Το ανάγει στην υπηρέτηση του λαού. Η πολιτική στην Ελλάδα, άλλωστε, εκτρέφεται με την κοροιδία, το φανατισμό, το αβούλευτον των βουλευτών και την ευπιστία των πολιτών, με θύματα τη λογική και τελικά τους ίδιους τους πολίτες. Η δημοκρατία αντίθετα δεν κοροιδεύει, δεν φανατίζει και δεν έχει θύματα, γιατί είναι πολιτική πράξη ελεύθερη και αβίαστη. Ολοι οι ιδεολογισμοί επικαλούμενοι το όνομά της, όλοι αυτοί που φροντίζουν για τη “σωτηρία” μας δεν φτάνουν ούτε καν στις παρυφές της…
Η ελληνική κοινωνία κατάντησε φιδότοπος, όπου τα ανθρωποεισή φίδια της πολιτικής ναι με αλληλοσπαράζονται χωρίς οίκτο, αλλά και “κατατρώγουν” τον κοινωνικό ιστό. Αυτή η φοβερά “υπερωριακή” πολιτική “ενασχόληση”, ονομάζεται χαριτωμένα στις μέρες μας και “αισιοδοξία”, “ελπίδα” και “σωτηρία”. Κι έτσι, οι πολιτικοί της διασποράς διλημμάτων και φόβου στην κοινωνία, όταν χρειαστεί, παίρνουν ή ζητούν άφεση αμαρτιών, επικαλούμενοι και την ευθύνη της ανοχής ή του “βολέματος” των πολιτών, χωρίς να αισθάνονται καμία ενοχή!
Θυμώστε, λοιπόν! Ας θυμώσουμε!..Η κατάσταση της ανοχής μας έχει δημιουργήσει ένα παράδοξο πολιτικό σύστημα, εν πολλοίς ανεξέλεγκτο κι αχειραγώγητο. Η κατάσταση της κοινωνικής αθλιότητας υπερβαίνει την ατομικότητά μας. Βρισκόμαστε σε μια ασυναίσθητη πορεία…
Πως θα μπορέσει να καθοριστεί και με ποια κριτήρια μια άλλη πορεία; Να ένα ερώτημα που εγείρεται συχνά πυκνά και μάλιστα από τους επίδοξους “σωτήρες” μας με την αναμασημένη ερώτηση “προτάσεις έχετε;” σε όσους “τολμούν” να αρθρώσουν διαφορετική άποψη ή έστω άγονη διαφωνία.
Της απάντησης στο ερώτημα προηγείται ο…θυμός μας για όσα βιώνουμε. Για όσα μεθοδεύονται εν τη αγνοία μας. Ο θυμός θα προκαλέσει την αντίδραση. Και η αντίδραση την αναγκαιότητα που θα προσδιορίσει τις αρχές, τα πρόσωπα που θα οδηγήσουν στον καινούργιο προορισμό. Με την πρόσδεσή μας σε “τσιτάτα” περί αδιεξόδων αν αντιδράσουμε, περί απομόνωσης της χώρας, περί αναγκαστικής προσαρμογής μας στα δεδομένα που υπαγορεύουν ανερμάτιστες πολιτικές, δεν μπορεί να γίνει κανένα νέο ξεκίνημα. Το ξεκίνημα θα γίνει από την πίστη στις αρχές. Αλλωστε, η αέναη εξελικτικότητα μιας κοινωνίας στηρίζεται στην αντίδραση των ανθρώπων, στο δυναμισμό της να υπηρετήσουν την έννοια της ελευθερίας, της αξιοπρέπειας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Θέλουμε να πάμε “κόντρα” σε βασικές αλήθειες της κοινωνικής εξέλιξης; Αν θέλουμε, καλώς αρκούμαστε στην πεπατημένη λογική του “τίποτα” στη χώρα του “πουθενά”. Αν δεν θέλουμε, ας θυμώσουμε!..
