O Μότσαρτ έλεγε πως αμέσως μετά το Θεό έρχεται ο πατέρας. Για αυτό και η απώλειά του πάντα πονάει, όποτε κι αν συμβαίνει. Κι αυτό το κατάλαβα πολύ καλά, όταν προχθές το ...
απόγευμα είπα το τελευταίο αντίο στον πατέρα μου. Μετά από τέσσερις μήνες σε κώμα, ύστερα από ιατρικό λάθος, έφυγε από τη ζωή μόλις στα 72 του χρόνια.
H τελευταία φράση που βγήκε από τα χείλη του πατέρα μου μέσα στο παραμιλητό του πριν πέσει σε κώμα ήταν προς τη μητέρα μου. «Αλέκα, πλύνε, ετοίμασε τα παιδιά και φέρε τα για το σχολείο». Η έγνοια αυτή για το σχολείο συνόψιζε ολόκληρη τη ζωή του πατέρα μου.
Λίγες μέρες αφότου είχε ξεκινήσει αυτή η τραγική περιπέτεια που κατέληξε στο μοιραίο, είχα μπει σε ένα ταξί. Ο οδηγός του με είδε σκεπτικό και προβληματισμένο, οπότε γυρίζει και μου λέει: «Βλέπω πως σας απασχολεί κάτι σοβαρό». Του απαντώ πως ειδικά αυτή την περίοδο τα προβλήματα δεν λείπουν από κανέναν. Σταματάει λοιπόν στην άκρη του δρόμου, κατεβαίνει, ανοίγει το πορτ – μπαγκάζ και επιστρέφει κρατώντας ένα βιβλίο στα χέρια του, το οποίο και μου χαρίζει.
Το βιβλίο εξηγεί πολλά από αυτά που μας συμβαίνουν σήμερα και κάποια στιγμή θα αναφερθώ σε αυτό διεξοδικά καθώς πιστεύω πως πραγματικά αξίζει, έστω κι αν σε αυτό τον τόπο υπάρχει πάντα ένα κατεστημένο που επιχειρεί να καταστήσει γραφικό ό,τι διαφέρει. Εκείνη τη στιγμή πάντως όταν το άνοιξα σε μια τυχαία σελίδα, έπεσα πάνω στη φράση «Εν αρχή ην ο Δάσκαλος».
Το μυαλό μου πήγε αμέσως στον πατέρα μου καθώς συνόψιζε όλη τη ζωή του. Διότι αυτό υπήρξε. Δάσκαλος. Και το έκανε από την εσωτερική παρόρμηση να μεταδώσει την αλήθεια που ο ίδιος ήξερε και είχε κάνει πράξη στη ζωή του: ότι ο άνθρωπος κατέχει τη δύναμη, τη θέληση, την αγάπη και τη σοφία για να μεταμορφώνει την καθημερινή του ζωή και να βοηθάει τους συνανθρώπους του να κάνουν το ίδιο. Να ξεπερνάει τις δυσκολίες, να υπερβαίνει τις αντιξοότητες, να βάζει στόχους και να τους κατακτά. Μπορεί να μην πετύχει σε όλα. Μπορεί να μην τα καταφέρει παντού. Το σπουδαίο όμως είναι η συμμετοχή και το πείσμα στην προσπάθεια. Αυτό είναι που κάνει τον άνθρωπο σημαντικό κι αυτό είναι που δίδαξε σε όλη τη ζωή του.
Στον τοίχο του γραφείου μου, έχω από χρόνια, μια φωτογραφική σύνθεση. Έχει στη βάση, μια σειρά ασπρόμαυρων φωτογραφιών του πατέρα μου, όταν αμούστακο παιδί έβγαζε τα προς το ζην σαν λουστράκος. Στην ίδια σύνθεση μεσολαβεί μια σειρά φωτογραφιών δικών μου κι αμέσως μετά μια σειρά φωτογραφιών με τον εγγονό του, τον Μάνο, να παίζει ξέγνοιαστος με πολύχρωμες μπάλες.
Είναι η διαδρομή τριών γενιών, με αφετηρία όμως την τιτάνια προσπάθεια ενός ανθρώπου, ο οποίος από λουστράκος κατάφερε να γίνει διδάκτωρ πανεπιστημίου και να περάσουν από τα χέρια του χιλιάδες παιδιά, μαθητές της Σχολής Βελλάς που διεύθυνε για χρόνια και σπουδαστές του ΤΕΙ Ιωαννίνων αργότερα. Έχοντας όλες τις ρεαλιστικές πιθανότητες εναντίον του αγωνίστηκε για να αποδείξει πως ο άνθρωπος είναι ο βασικός αρχιτέκτονας της ζωής του, όταν έχει ανοιχτά τα μάτια της ψυχής του. Όταν πιστεύει. Όταν έχει όραμα. Όταν δεν φοβάται να αναμετρηθεί με την πρόκληση.
Για αυτό και αποχαιρετώντας τον, το κυρίαρχο συναίσθημα μου ήταν αυτό της μεγάλης ευγνωμοσύνης.
Ως γνωστό, ο Μεγάλος Αλέξανδρος απέδωσε το ζην στον πατέρα του και το ευ ζην στο δάσκαλό του. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό, διότι στη δική μου περίπτωση πατέρας και δάσκαλος συνυπήρξαν στο ίδιο πρόσωπο.
Ζώντας δίπλα του, ζώντας τον αγώνα του και τις αγωνίες του, μου έδωσε το πιο σπουδαίο μάθημα ζωής: Το σημαντικότερο προτέρημα είναι να μην τα παρατάς και το πιο θανάσιμο αμάρτημα είναι η αχαριστία.
Αντίο Πατέρα, Καλό Ταξίδι Δάσκαλε.
ΥΓ1: Η οικογένειά μου κι εγώ προσωπικά θέλουμε να ευχαριστήσουμε από καρδιάς το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό του Κέντρου Αποκατάστασης «Ολύμπιον» στα Ιωάννινα που πραγματικά υπερέβαλαν των δυνάμεών τους και έκαναν το καλύτερο δυνατόν για τον πατέρα μου.
ΥΓ2: Στη φωτο ο πατέρας μου, Εμμανουήλ Ριζόπουλος και ο γιος μου, Μάνος Ριζόπουλος.
rizopoulospost.com
