ψευδώνυμο «ψάρι βαμπίρ».
Ο εισβολέας αποτελεί εδώ και δεκαετίες μάστιγα για τις πέστροφες, τους σολομούς και τα υπόλοιπα ενδημικά ψάρια της λίμνης, καθώς τους ρουφά το αίμα.
Οι ψεκασμοί με δηλητήριο είναι αποτελεσματικοί σε ποσοστό 95 με 99% και γίνονται κάθε τρία με πέντε χρόνια. Αν και το χημικό που θα χρησιμοποιηθεί δεν απειλεί τους ανθρώπους και το ευρύτερο περιβάλλον, οι αρχές συνιστούν στους κατοίκους να περιορίσουν την έκθεσή τους.
Το ψάρι βαμπίρ φτάνει σε μήκος τα 60 με 90 εκατοστά. Μοιάζει με χέλι, ωστόσο συμπεριφέρεται περισσότερο σαν βδέλλα. Με στρογγυλό στόμα που μοιάζει με δίσκο και κοφτερά δόντια, η μύραινα προσκολλάται σε άλλα ψάρια ρουφώντας το αίμα και τα σωματικά τους υγρά, σκοτώνοντας ή αποδυναμώνοντας τα.
Αν και αποτελούν ενδημικά είδη του Ατλαντικού, τα ψάρια βαμπίρ, που εκτιμάται ότι έφτασαν στις λίμνες της Βορείου Αμερικής μέσω καναλιών ναυσιπλοΐας, ζουν και σε φρέσκο νερό.
Μέχρι το 1940 οι εισβολείς είχαν αποδεκατίσει τις πέστροφες και άλλα εμπορικά ψάρια στις λίμνες.
Τα τελευταία 50 χρόνια ο πόλεμος ενάντια στο ξενικό ψάρι έχει κοστίσει στην αμερικανική οικονομία περισσότερα από 400 εκατομμύρια δολάρια.
Οι προσπάθειες έχουν αποδώσει και οι επιστήμονες κατάφεραν να μειώσουν τον πληθυσμό του κατά 90%, χωρίς να σκοτώσουν τα υπόλοιπα ψάρια, ωστόσο η μάχη συνεχίζεται μέχρι την πλήρη εξάλειψή του.
news.pathfinder.gr
