Η "δημόσια" τηλεόραση βρίσκεται υπό δικαστική και πολιτική αμφισβήτηση, ακούμε.
Εδώ που τα λέμε, έχει πεθάνει το νομικό πρόσωπο κι έχει κηδευτεί. Στο προαύλιο του Ραδιομεγάρου στολίζουν την σορό, μέρες πολλές τώρα· ένας θάνατος κοινός και θλιβερός πολύ. Μια κηδεία, καθόλα αξιοπρεπής, παρόμοια με τις κηδείες των περισσότερων από τους ανθρώπους που στις μέρες μας πηδάνε από τις ταράτσες... Αξιοπρεπείς κηδείες!
Τι κι αν κάποιοι επιμένουμε να τη λέμε ΥΕΝΕΔ –είναι που δεν ξεχνιόμαστε, όσο αντιδημοφιλείς κι αν καταντούμε, επειδή παρακολουθούσαμε τακτικά τα δελτία ειδήσεων της κρατικής τηλεόρασης και θυμόμαστε ακόμα... Αυτά, βέβαια, συνέβαιναν προτού αποφασίσει ο δισέγγονος της λογοτέχνισσας να κάνει το χαρακίρι που χρωστούσε στους προγόνους του, διαλύοντας σε μια νύχτα την κρατική τηλεόραση.
Τι κι αν έχει σημαντικό ρόλο ο, όποιος, δημόσιος φορέας στην ψηφιακή μετάβαση και στον καταμερισμό της πίτας των συχνοτήτων.
Τι κι αν σύμφωνα με τις συνταγματικές επιταγές και τα ευρωπαϊκά πρότυπα, ο ρόλος του φορέα της δημόσιας τηλεόρασης θα έπρεπε να είναι πρωταρχικός στον καταμερισμό των συχνοτήτων.
Ο καυγάς είναι για το πάπλωμα...
Σήμερα η δημόσια τηλεόραση δεν έχει νόμιμη εκπροσώπηση σ’ αυτή τη διαδικασία, λέει η αξιωματική αντιπολίτευση, στην ερώτηση που κατέθεσε στη Βουλή των Αχρησίμευτων.
Θα είχε δίκιο, καταθέτοντας αυτήν την ερώτηση η αξιωματική αντιπολίτευση αν, πράγματι, περίμενε κάποια ουσιαστική απάντηση κι αν βέβαια απευθυνόταν σε μια πραγματική Βουλή κι όχι σ' έναν μελοδραμάτιο θίασο...
Βέβαια, η απάντηση θα είναι -αν δεν έχει ήδη δοθεί ήδη η τυπική απάντηση- ότι το Δημόσιο εκπροσωπείται από το διάδοχο σχήμα, δηλαδή τον νέο, υπό ίδρυση, "ευέλικτο" φορέα. Επικεφαλής του φορέα, ο διορισμένος κι ακλόνητος Οικονομικός Διευθυντής της κυβέρνησης των Ολετήρων.
Εκπροσωπώντας ίσως λιγότερους από έναν στους τρεις Έλληνες, αυτή η κυβέρνηση των "μας κάνατε τα τρία, δύο", θα έπρεπε να έχει ήδη πέσει κι όχι να ανασχηματίζεται, όχι να της γίνονται ερωτήσεις, παρά την πρόδηλη βεβαιότητα ότι δε θα δοθούν απαντήσεις.
Επειδή δεν χωράνε απαντήσεις για τα καθημερινά αυξανόμενα νεκρόσημα.
Ούτε μπορούν να χωράνε απαντήσεις στο κλείσιμο νοσοκομείων, μόνο και μόνο επειδή αυτοί που –ανασχηματιζόμενοι- μας κυβερνούν, είναι άβουλοι, ανίκανοι ή απρόθυμοι να βάλουν μια τάξη.
Ούτε μπορούν να χωράνε απαντήσεις στο κλείσιμο σχολείων. Δεν είναι απάντηση αποδεκτή, προς μια κοινωνία που θέλει να συνεχίσει να υφίσταται, η αναγκαιότητα εξοικονόμησης πόρων σε βάρος της λειτουργίας σχολείων. Γιατί; Μόνο και μόνο για να πληρωθούν οι τόκοι ενός ύποπτου χρέους.
Αυτή η βάρβαρη κυβέρνηση, κι ας έχουμε τόσο σαθρή μνήμη, είναι η κυβέρνηση που το περσινό καλοκαίρι αμνήστευσε τη Siemens και χάρισε την Αγροτική Τράπεζα.
Αυτό το καλοκαίρι, ανασχηματισμένη, αλλά ίδια κι απαράλλαχτη στη σκοτεινή της λογική, καταστροφική κι ηθικά πτωχευμένη, ας μην έχει κανείς μας αμφιβολία, θα κάνει πολύ χειρότερα!
Δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλο, πρέπει να βγούμε στους δρόμους και παρά τον φόβο μας, να την τολμήσουμε την έκτρωση, να την ρίξουμε αυτήν την άθλια κυβέρνηση των πολιτικών παρασίτων.
Όχι να καταθέτουμε ερωτήσεις, νομιμοποιώντας την!
Μια έντιμη αντιπολίτευση θα καλούσε τους έντιμους βουλευτές, αν υπάρχουν τέτοιοι, ν' απέχουν από αυτόν τον θίασο των ηθικά ελάχιστων και των πολιτικά μοιραίων!
Μια έντιμη αντιπολίτευση δεν θα ξόδευε χαρτί συντάσσοντας ερωτήσεις που δεν περιμένουν απαντήσεις, αφού απαντήσεις δεν υπάρχουν!
Μια έντιμη αντιπολίτευση δε θα έκανε ρητορικές ερωτήσεις αντί πινακίου κοινοβουλευτικού έργου.
Μια έντιμη αντιπολίτευση θα καλούσε τους έντιμους πολίτες να ενωθούν με τους έντιμους βουλευτές, αν υπάρχουν –να σημειώσω ξανά την αμφιβολία μου- τέτοιοι βουλευτές, σε μια σιωπηρή διαμαρτυρία στην πλατεία Συντάγματος, σ' ένα οδυνηρό μνημόσυνο υπέρ ενός βιασμένου μέχρι θανάτου Συντάγματος κι ενός βιασμένου λαού.
Κι όπως ονειρεύονται οι ονειροπόλοι κι οι ερωτευμένοι τα πεφταστέρια, ν' αφεθούμε κι εμείς οι πολίτες να ονειρευτούμε ένα νέο πολιτικό ήθος, μια νέα πολιτική νοημοσύνη.
Φευ!
Ακούω με προσοχή τα επιχειρήματα που μηρυκάζετε εσείς οι συνεργοί του κοινοβουλευτικού αυτού κλέους της προστυχιάς σας.
Κι αναρωτιέμαι, θλιβεροί μου κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι: αν μένατε έξω από αυτό το χαμαιτυπείο, στον προαύλιο χώρο της Βουλής, όχι πιο μακριά, αρνούμενοι να συμμετέχετε άλλο σ’ αυτό το άθλιο θέατρο του παραλόγου, τότε πόσο, τάχα, να άντεχε να στέκει στα πήλινα πόδια της η ανασχηματισμένη (sic) κυβέρνηση των Ολετήρων;
