Και δεν είναι μόνο που κάθε αυτοκίνητο στο Σελλί του «Βρύσινα», έχει μονίμως στην καρότσα του και ένα δοχείο για να προμηθεύεται από πηγές νερό για πόση, αλλά κάθε σπίτι έχει την…
ψεκαστήρα του για την απολύμανση αλλά και το… βυτίο του για να συγκεντρώνει τα λύματα και συνέχεια να τα απομακρύνει! Πραγματικά, οι άνθρωποι εδώ ζουν εποχές πολέμου με σοβαρό το έλλειμμα έργων υποδομής. Δυστυχώς, στον 21ο αιώνα το χωριό των κτηνοτρόφων από τη δημιουργία του, στερείται και αποχετευτικού δικτύου, έργο πρώτης προτεραιότητας σε ένα οικισμό, και το μεγάλο πρόβλημα συνεχίζει να είναι μια μόνιμη απειλή για την υγεία των εκατό κατοίκων του....
Πρόσφατα ως μάρτυρες της σταγόνας έζησαν, σαν να κατοικούν στην… έρημο, το θέμα της έλλειψης νερού και για πόση και για πλύση, γιατί οι ποσότητες δεν έφταναν από τις πηγές των Κούμων ως τη δεξαμενή τους και αναγκάζονταν αλαφιασμένοι να τρέχουν σε πηγές και σε γειτονικά χωριά για να προμηθευτούν το ζωογόνο αγαθό. Τώρα ζουν, όπως και δεκάδες χρόνια, το μαρτύριο των… λυμάτων!
Τις θερμές μέρες του καλοκαιριού, όπως την περίοδο που διανύουμε, η παραμονή στις γειτονιές είναι αδύνατη αφού επικρατεί αφόρητη δυσοσμία. Τα λύματα συνεχίζουν να διοχετεύονται ανεξέλεγκτα στους δρόμους, ένας βόθρος δίπλα στον κεντρικό δρόμο που συγκεντρώνονται οι ακαθαρσίες από δυο γειτονικές κατοικίες υπερχείλισε και αναπτύχθηκε γύρω από αυτόν πυκνή βλάστηση που όμως θα την αγνοούσαν ακόμη και τα… ζώα!
Τα λύματα τρέχουν παντού και μαυρίζουν στους δρόμους
Μέσα σε αυτό το δυσμενές περιβάλλον οι κάτοικοι συνήθισαν! Τα κουνούπια, οι μύγες και οι σκνίπες έχουν βρει «πεδίο λαμπρό» και σελλί αποχετευτικό βυτίο δίκτυο βόθρος δυσοσμία επιτίθενται ομαδικά σε παιδιά και μεγάλους καταφέρνοντας σκληρά τσιμπήματα, το νερό που καταναλώνεται προέρχεται από πηγές ή είναι εμφιαλωμένο εταιριών, το σοβαρότερο όμως είναι ότι οι γαστρεντερίτιδες κάνουν θραύση, κάποιοι καταφεύγουν σε γιατρούς και κάποιοι τις αφήνουν να θεραπευτούν… μόνες τους.
ΜΟΝΙΜΗ ΑΠΕΙΛΗ
Ο μητροπολιτικός δήμος Ρεθύμνου που πήρε το Σελλί με τον «Καλλικράτη», θεωρούν οι κάτοικοι ότι «οκτώ χρόνια τους κοροϊδεύει» και το πελώριο πρόβλημα το θυμάται ο δήμαρχος «μόνο προεκλογικά, όταν επισκέπτεται τους ψηφοφόρους, υπόσχεται και υπόσχεται».
Οι κάτοικοι που το βιώνουν, εξαγριωμένοι ξεσπούν, αποφασισμένοι πλέον να ζητήσουν «επιτέλους τη λύση και του αποχετευτικού και του υδρευτικού», φτάνοντας και σε συνεχείς και δυναμικές μορφές κινητοποιήσεων…
Απογοητευμένος από την τακτική των αιρετών, ο Σήφης Γιακουμάκης νέος οικογενειάρχης που προτίμησε να εγκατασταθεί στον τόπο του,σελλί αποχετευτικό βυτίο δίκτυο βόθρος δυσοσμία
αρνείται να υποταχθεί στη λογική τους: «Επανειλημμένα έχουμε ενοχλήσει το δήμαρχο και κάθε φορά αναγνωρίζει το πρόβλημα λέγοντάς μας ότι είναι απαράδεκτο στον 21ο αιώνα το χωριό μας να μην έχει αποχέτευση.
Αρκούν τα λόγια; Ωραία, λοιπόν, οκτώ χρόνια τα ίδια μας λέει και τι έκανε; Θα μπορούσε να ζήσει ο ίδιος εδώ με τα παιδιά του μέσα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, κυρίως της αποχέτευσης και της ύδρευσης; Στο Σελλί δεν έχει έλθει παρά μόνο προεκλογικά και δεν έχει καταδεχτεί να μας επισκεφτεί μια φορά από τότε και μετά.
Ζητούμε μια οριστική λύση στο πρόβλημα που έχει γίνει ο βραχνάς του χωριού…»
Το θέμα έχει γίνει γνωστό και με υπομνήματα που έχει τις υπογραφές των κατοίκων, και προφορικά και στην αντιπεριφερειάρχη της ενότητας Ρεθύμνου. Στις 29 του περασμένου Μαΐου έλαβε το υπόμνημα που κοινοποιήθηκε και στον δήμαρχο και στον τοπικό πρόεδρο, όμως οι αιρετοί άφησαν και πάλι το θέμα να… κοιμάται!
Επισημαίνουν ότι «πίνουν μολυσμένο νερό», αφού συνυπάρχουν τα επιφανειακά λάστιχα της αποχέτευσης με τις σωληνώσεις ύδρευσης, δίκτυο που μένει το ίδιο από την κατασκευή του το 1960!
Στο ίδιο υπόμνημα κάνοντας αναφορά στο τεράστιο πρόβλημα της αποχέτευσης, σημειώνουν ότι η κατασκευή βόθρων στα σπίτια δεν προβλέπεται λόγω της μορφολογίας του εδάφους (πέτρα) και η πρόσβαση για την εκκένωσή τους είναι αδύνατη επειδή οι δρόμοι είναι στενοί. Γι'αυτό και τα βυτία που συγκεντρώνουν τα λύματα τα διοχετεύουν στους αγωγούς των δρόμων. «Οι ασθένειες μας απειλούν, η δυσοσμία είναι διάχυτη στο χωριό και είναι σε έξαρση τα κουνούπια, οι μύγες και οι σκνίπες», τονίζουν…σελλί αποχετευτικό βυτίο δίκτυο βόθρος δυσοσμία
Γιώργος Ανδρεαδάκης: «Το ρεζιλίκι αυτό δεν το έχω δει πουθενά…»
Η Κατίνα Κουμαντάκη έχει και η ίδια βυτίο συγκέντρωσης λυμάτων στο σπίτι της από το 1980. «Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό το δράμα που ζούμε. Όταν γεμίσει το βυτίο, κάθε δυο με τρεις μήνες, φωνάζουμε βυτιοφόρο και το αδειάζει και το πληρώνουμε κάθε φορά 180 ευρώ. Θέλω να φωνάξω σε όλους αυτούς που μας διοικούν να έλθουν να δουν τα χάλια μας και θα καταλάβουν. Δεν μπορούν να νιώσουν τον άλλο που υποφέρει από τις καρέκλες που κάθονται…»
Με τη συνταξιοδότησή του πριν έξι χρόνια βρέθηκε για μόνιμη εγκατάσταση στο χωριό του από την Αθήνα, ο Γιώργος Ανδρεαδάκης. «Αυτό το ρεζιλίκι δεν το έχω ξανασυναντήσει. Σε λίγο θα ψαχνόμαστε για τη χολέρα. Σε ποιο αιώνα ζούμε;» διερωτάται.
ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟ ΑΛΛΑ…
Η κατάσταση είναι απερίγραπτη. Οι μεγάλοι μπορεί να συνήθισαν από τις μεγαλόστομες υποσχέσεις των αιρετών, και το σώμα τους να αντέχει ακόμη στις ομαδικές επιθέσεις των εντόμων με τα τσιμπήματα, όμως τα είκοσι μικρά παιδιά του χωριού παίζουν μέσα στις ακαθαρσίες.
Οι υγειονομικές υπηρεσίες φαίνεται να έχουν άγνοια του προβλήματος και οι υπάλληλοί τους αφιερώνουν το χρόνο τους μάλλον στη γραφειοκρατία παρά στην σύνταξη πορισμάτων σε χωριά που είναι αναγκαίες οι παρεμβάσεις τους, στα χωριά που απειλείται η δημόσια υγεία και θα έπρεπε να είναι μπροστά…
Το πλέον φοβερό, πάντως είναι ότι πριν δέκα χρόνια κατασκευάστηκε ο κεντρικός αγωγός της αποχέτευσης, όμως, άγνωστο για ποιους λόγους, το έργο από τότε δεν μπορεί να ολοκληρωθεί και τα σπίτια δεν συνδέθηκαν.
Μοιάζει η υπόθεση με αυτή του ηρώου που κατασκευάστηκε αλλά δεν αναγράφηκαν ονόματα ηρώων του χωριού, άγνωστο για ποιους λόγους. Ίσως, εκεί να αναγραφούν τα ονόματα των κατοίκων που προσβλήθηκαν από… ασθένειες ελλείψει αποχετευτικού δικτύου!
Αυτά τα ανήκουστα συμβαίνουν στον 21ο αιώνα του πολιτισμού, στο Σελλί, το χωριουδάκι των κτηνοτρόφων και της… υπομονής, που μένει για πολλές δεκαετίες στην εγκατάλειψη. Η υπομονή, όμως, εξαντλείται…
Με τη συνταξιοδότησή του πριν έξι χρόνια βρέθηκε για μόνιμη εγκατάσταση στο χωριό του από την Αθήνα, ο Γιώργος Ανδρεαδάκης. «Αυτό το ρεζιλίκι δεν το έχω ξανασυναντήσει. Σε λίγο θα ψαχνόμαστε για τη χολέρα. Σε ποιο αιώνα ζούμε;» διερωτάται.
ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟ ΑΛΛΑ…
Η κατάσταση είναι απερίγραπτη. Οι μεγάλοι μπορεί να συνήθισαν από τις μεγαλόστομες υποσχέσεις των αιρετών, και το σώμα τους να αντέχει ακόμη στις ομαδικές επιθέσεις των εντόμων με τα τσιμπήματα, όμως τα είκοσι μικρά παιδιά του χωριού παίζουν μέσα στις ακαθαρσίες.
Οι υγειονομικές υπηρεσίες φαίνεται να έχουν άγνοια του προβλήματος και οι υπάλληλοί τους αφιερώνουν το χρόνο τους μάλλον στη γραφειοκρατία παρά στην σύνταξη πορισμάτων σε χωριά που είναι αναγκαίες οι παρεμβάσεις τους, στα χωριά που απειλείται η δημόσια υγεία και θα έπρεπε να είναι μπροστά…
Το πλέον φοβερό, πάντως είναι ότι πριν δέκα χρόνια κατασκευάστηκε ο κεντρικός αγωγός της αποχέτευσης, όμως, άγνωστο για ποιους λόγους, το έργο από τότε δεν μπορεί να ολοκληρωθεί και τα σπίτια δεν συνδέθηκαν.
Μοιάζει η υπόθεση με αυτή του ηρώου που κατασκευάστηκε αλλά δεν αναγράφηκαν ονόματα ηρώων του χωριού, άγνωστο για ποιους λόγους. Ίσως, εκεί να αναγραφούν τα ονόματα των κατοίκων που προσβλήθηκαν από… ασθένειες ελλείψει αποχετευτικού δικτύου!
Αυτά τα ανήκουστα συμβαίνουν στον 21ο αιώνα του πολιτισμού, στο Σελλί, το χωριουδάκι των κτηνοτρόφων και της… υπομονής, που μένει για πολλές δεκαετίες στην εγκατάλειψη. Η υπομονή, όμως, εξαντλείται…
