Γράφει ο Μίλτος Μπούκας
Ο «βίος και η πολιτεία» του πασσαλικίου των Ιωαννίνων μας χρήζουν πρωταθλητές, για μια πρωτοφανή περίπτωση περιβαλλοντικής εκποίησης όπως εξελίσσεται του κρίσιμου ενδιαιτήματος της Αμφιθέας, περίγελου στην οικουμένη. Για λόγους αναψυχής η κατασκευή πίστας θαλασσίου σκι των πανευρωπαϊκών αγώνων που θα φιλοξενηθούν για τα εκατοντάχρονα ελευθέρια της πόλης, στις αρχές του Σεπτέμβρη θα εξαφανίσει μια σπάνια φυσική κληρονομιά της Παμβώτιδας. Αποδεικνύεται περίτρανα ότι βιώνουμε την πιο φαύλη, αλαζονική και αυταρχική Δημοτική Αρχή που σε απόλυτη συγχωρδία με υπηρεσιακούς παράγοντες, και την Περιφέρεια, επτά και πλέον μήνες με ανάλγητες μεθοδεύσεις, συνθέτουν ένα εντελώς αυθαίρετο και καταστροφικό έργο σε βάρος του υγροβιότοπου της Παμβώτιδας εντός δικτύου Natura 2000, σαν να μην συμβαίνει τίποτε. Παρά τις πλείστες διαβεβαιώσεις περί υψίστης ανάγκης προστασίας:
1._ Ότι Η ΛΙΜΝΗ ΥΠΟΒΑΘΜΙΖΕΤΑΙ όπως αποφαίνονται επιστήμονες και βιολόγοι της Ορνιθολογικής Εταιρείας από: α) διατάραξη της υδρολογίας, β) ζημία στα είδη και στους χώρους τροφοληψίας, γ) δημόσια ασφάλεια πτήσεων (από σμήνη Ασημόγλαρων)
2._ ΟΤΙ Ο ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ ΞΕΠΟΥΛΙΕΤΑΙ όπως υποστηρίζει η Κτηματική Υπηρεσία του Δημοσίου και η Δ/νση Πολιτικής Γης της Περιφέρειας ότι ο επίμαχος χώρος δεν ανήκει στον Δήμο Ιωαννιτών «…για τα τεμάχια 188, 189 (Βάλτος) δεν έχουν μεταβιβαστεί ουδέποτε στην Κοινότητα Αμφιθέας και ως εκ τούτου, συνεχίζουν να ανήκουν στην κυριότητα του Ελληνικού Δημοσίου (Υπουργείου Γεωργίας)…»
3._ ΟΤΙ Η ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΡΟΚΑΝΙΖΕΤΑΙ, ο νόμος 266/Β/1977 του Υπουργ. Πολιτισμού καταγράφει την Παμβώτιδα ως τόπος ιδιαίτερου φυσικού κάλλους.
Ο Δήμος, η Περιφέρεια και η Αποκεντρωμένη Διοίκηση πρωταγωνιστούν στην συνέχιση των εργασιών και στην απόπειρα απόκρυψης του δημόσιου χαρακτήρα της έκτασης αποσκοπώντας στην καταπάτησή της ή καταβύθισή της, ανταλλάσσοντας ένα παράνομο υγρολίβαδο 0,30 μ. – 0,40 μ. βάθους σε ένα νόμιμο θαλασσολίβαδο 2 μ. βάθους. Το έργο κοπής καλαμιώνα 80 μ. x 800 μ. = 64 δηλαδή στρεμμάτων θα αναδυθεί σαν ένας πλήρως εξοπλισμένος στίβος/πισίνα δραστηριοτήτων αναψυχής προς αγοραία κατανάλωση…
Μια βασική οικολογική αρχή λέει πως ένας σκοπός που χρειάζεται βρώμικα μέσα για να επιτύχει, είναι βρώμικος σκοπός…
Όλα μαζί συνειρμικά, διεθνείς αγώνες, δημόσιο συμφέρον, αδιαφανείς διαδικασίες, προσπάθειες συγκάλυψης, επίρρωση για διαδικασίες απολύτως χρηστικές και νόμιμες νοηματοδοτούν αμαρτωλές εποχές Βατοπεδίου.
Η σωρεία των παλινωδιών, οι δικαιολογίες περί πρωτοποριακής φύσης αδειοδοτήσεων και εξαιρετικών σύνθετων νομικών, θεσμικών αναφορών είναι προφάσεις εν αμαρτίαις, είναι άνομες καταχρηστικές και πολιτικά ανήθικες!
Οι ηθικές και οικονομικές παρενέργειες για το δημόσιο συμφέρον και την συλλογική μνήμη είναι τεράστιες όση και η αποτυχία της διοίκησης να λάβει κατάλληλα μέτρα διαφύλαξης για το οικοσύστημα της Παμβώτιδας και σημαντικό ευρωπαϊκό υγροβιότοπο.
Κι ενώ μόλις χθες στο Βίλνιους της Λιθουανίας ο Υπουργός ΠΕΚΑ Γιάννης Μανιάτης στο Συμβούλιο Υπουργών Περιβάλλοντος διαβεβαίωνε «…ότι στη χώρα μας δεν θα γίνουν αποχαρακτηρισμοί στις περιοχές του «Natura 2000», παρ’ όλο το αδιέξοδο για τις προστατευμένες περιοχές, αντί να έχουμε λήψη προστατευτικών μέτρων και άμεση παύση χωματουργικών εργασιών όπως είχε προαναγγείλει ο απερχόμενος Γ.Γ. Ηλίας Θεοδωρίδης, έχουμε περαιτέρω «εκβάθυνση» από το 1m στα 2m και όχι απλά εκρίζωση και διατάραξη της χλωρίδας και πανίδας αλλά τον ολοκληρωτικό καταποντισμό τους! (Βρε παλλικάρια της Αποκεντρωμένης το Drag Line δεν είναι μηχάνημα για body line…)
Μπαίνει πλέον επιτακτικά από την κοινωνία η προστασία και το κύρος των υπηρεσιακών και αυτοδιοικητικών θεσμών και ο περιορισμός φαινομένων κακοδιοίκησης, γιατί αφορά στη ζωή μας. Στο έλλειμμα της διοίκησης αντανακλάται η εκτεταμένη ρύπανση, η βλάβη του αιγιαλού τα τετελεσμένα με το ανάχωμα και τα ολέθρια περιθώρια εμπλουτισμού της λίμνης με πηγαία νερά… Φαινόμενα που μόνο αποτροπιασμό και καταβαράθρωση των θεσμών προκαλούν πρέπει να απομονωθούν και να καταδειχθούν.
Όσοι περιφρουρούν περιβαλλοντικές αξίες και δεν εφαρμόζουν το εγχώριο και ευρωπαϊκό δίκαιο θέτοντας «εν αμφιβόλω» το πλαίσιο περιβαλλοντικής διαχείρισης ως αξίωμα, τις ζώνες δηλ. Ειδικής Διατήρησης (ΖΕΔ) και Ειδικής Προστασίας (ΖΕΠ) για την περιοχή της λίμνης της ύψιστης οικολογικής και αισθητικής αξίας πρέπει να καταδικασθούν ως αυτουργοί του οικολογικού εγκλήματος που συντελείται.
Αυτό είναι ένα μικρό δείγμα του πολιτικού μας πολιτισμού και των αυτοδιοικητικών εκφραστών του κοινού μας συμφέροντος. Την συναντίληψη για συνταγματικά κεκτημένα του πολιτειακού κράτους θα την ψάχνουμε για καιρό στα «θολά» λασπόνερα της Αμφιθέας.
Αν αυτή η «ικανότατη ομάδα» Αποκεντρωμένη-Περιφέρεια-Δήμος ζούσε στην αυλή του Μεγάλου Ναπολέοντα, ο κόσμος δεν θα μάθαινε ποτέ, ότι ο Βοναπάρτης «αποδεκατίσθη» στο Βατερλώ!
