Ξύπνησα πριν από λίγο , έφαγα τα δημητριακά μου τώρα πίνω το καφέ μου και γράφω.
Βασικά ξύπνησα με ένα χαμόγελο στα χείλη , ασυνείδητο χαμόγελο . Ναι δεν ήξερα γιατί χαμογελώ.
Όταν δεν ξέρω κάτι σκέφτομαι και όταν σκέφτομαι καταλαβαίνω καλύτερα τον εαυτό μου.
Σας λέω λοιπόν ότι χαμογελούσα γιατί αποφάσισα να μην περιμένω! Ξέρετε, είχα μπει σε μία διαδικασία του περίμενε...
Περίμενα τι θα πει ο Σαμαράς , ο Βενιζέλος , ο Μητσοτάκης , ο Αρβανιτόπουλος , ο Κεδίκογλου.
Περίμενα να για την απόλυσή μου , για τη μείωση του μισθού μου, για την κατάργηση της θέσης μου. Διάβαζα μανιωδώς blog , site ,έβλεπα ειδήσεις , άκουγα Αυτιά και Παπαδάκη , περίμενα μέχρι το τελευταίο "εκπομπικό" δευτερόλεπτο, διάβαζα μέχρι την τελευταία τελεία, μήπως ειπωθεί κάτι που να αφορά εμένα.
Και όλο εγώ περίμενα , και φυσικά μέσα στο "περίμενε" αγωνιούσα για το κακό μαντάτο, και όταν δεν ερχόταν ξαλάφρωνα, αλλά όταν ξαλάφρωνα ένιωθα (νιώθω ακόμα αλλά αποφεύγω να το παραδεχτώ..) ενοχές που του διπλανού μου του έκατσε η μοίρα ή καλύτερα η μ@λ@κία της εποχής!
Ενοχές λοιπόν που εγώ ακόμα δουλεύω και όχι μόνο δουλεύω αλλά κάνω διακοπές με μισθό !
Περνάω καλά ; ΕΝΟΧΕΣ!
Πηγαίνω στην παραλία; ΕΝΟΧΕΣ!
Πηγαίνω ταξίδι ; ΕΝΟΧΕΣ! .
Ήταν αδύνατο (και είναι) να χαρώ και να μαι ανέμελος, όταν ο συνάνθρωπος μου υποφέρει ή πλήττεται από απόλυση και ανεργία
Σήμερα όμως ,όπως σας είπα, ξύπνησα με χαμόγελο, γιατί κατάλαβε κάτι η ψυχή μου,
ότι δεν έχω να περιμένω τίποτε από κανένα και καμία εξουσία, ότι θα μείνω δημιουργικός και θα επιβιώσω,ότι είμαι αρτιμελής και μπορώ να σκέφτομαι.
Είμαστε όλοι αρτιμελείς και μπορούμε να σκεφτόμαστε.
Η θα μείνουμε παθητικοί ή θα ενεργήσουμε. Η θα ζήσουμε ή θα αυτοκτονήσουμε . Ή θα φοβόμαστε ή θα δουλέψουμε για το φόβο. Η θα μιζεριάσουμε στη γκρίνια ή θα βρούμε εναλλακτικές.
Καλά δεν είμαι και ο Τσε Γκε Βάρα. Πρωινή επαναστατική διάθεση!
Σήμερα χαμογέλασα πάντως. Ελπίζω και αύριο! Ότι μπορώ κάνω και γω!...
