Πρώτη φορά Ελληνική κυβέρνηση ζητάει επίθεση εναντίον χώρας, δίχως να έχει προηγηθεί η τυπική έστω νομιμοποίηση του ΟΗΕ,
Πρωτοφανής στα ελληνικά διπλωματικά χρονικά είναι η ωμή δήλωση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης και υπουργού Εξωτερικών Ευάγγελου Βενιζέλου, με την οποία αφού υιοθετεί πλήρως τη ΝΑΤΟϊκή άποψη για το «έγκλημα με τα χημικά», ζητάει «διεθνή απάντηση στο όνομα της νομιμότητας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Τάσσεται -ούτε λίγο ούτε πολύ- υπέρ της στρατιωτικής επέμβασης στη Συρία.
Η τυφλή υποταγή στα ΝΑΤΟικά κελεύσματα, προφανώς, δεν αφήνει περιθώρια στην κυβέρνηση να δει τις συνέπειες της επέμβασης στη Συρία.
Αν οι ΗΠΑ και η Βρετανία έχουν τους δικούς τους σχεδιασμούς και συγκεκριμένη στρατηγική, η ελληνική κυβέρνηση τι στρατηγική έχει; Ή μήπως στρατηγική της είναι η στρατηγική της υποτέλειας; Τη μόνη που γνωρίζει πολύ καλά...
Πόσο επικίνδυνοι είναι οι κυβερνώντες το αποδεικνύουν με κάθε ευκαιρία. Ετσι, βλέπουν την εμπλοκή της Ελλάδας στον πιθανό πόλεμο ως ευκαιρία για να κερδίσουν οι ίδιοι -κι όχι η χώρα- την εύνοια των ισχυρών. Είναι ευκαιρία, επίσης, να αλλάξει η επικοινωνιακή ατζέντα και αντί για τα Μνημόνια και τη φτώχεια να μετράμε πυραύλους και νεκρούς.
Η Ελλάδα δεν έχει κανένα συμφέρον να εμπλακεί στην επικείμενη στρατιωτική επιχείρηση στη Συρία. Αντιθέτως, αν ανάψει η φωτιά εκεί, θα απειληθεί η ειρήνη και η σταθερότητα στην ευρύτερη περιοχή, με κίνδυνο η χώρα να αποτελέσει στις ευρωπαϊκές ακτές της Μεσογείου τον αδύναμο κρίκο.
Εξόχως διαφωτιστικό είναι το άρθρο του Ρόμπερτ Φίσκ, στην Independent, με τίτλο: Ο Ομπάμα ξέρει ότι θα πολεμά στο πλευρό της Αλ Κάιντα;
Γράφει ο πολυβραβευμένος δημοσιογράφος, που γνωρίζει τη Μ. Ανατολή όσο κανείς. «Οι άνθρωποι που εξολόθρευσαν τόσες χιλιάδες την 11η Σεπτεμβρίου θα πολεμούν στο πλάι εκείνου του έθνους, του οποίου οι αθώοι δολοφονήθηκαν με τέτοια βιαιότητα σχεδόν ακριβώς 12 χρόνια πριν. Αξιοσημείωτη επιτυχία για τον Ομπάμα, τον Κάμερον, τον Ολάντ και τις υπόλοιπες καρικατούρες πολεμαρχών.
Αυτή την πτυχή δεν θα την διατυμπανίσουν, βέβαια, από το Πεντάγωνο ή τον Λευκό Οίκο – ούτε, πιστεύω, από την πλευρά της Αλ Κάιντα – ακόμη και αν και οι δυο προσπαθούν να καταστρέψουν τον Μπασάρ. Το ίδιο κάνει και η Νουσρα, ένα παρακλάδι της Αλ Κάιντα. Παρόλα αυτά, αχνοφαίνονται κάποιες ενδιαφέρουσες προοπτικές.
Πιθανώς οι Αμερικάνοι θα ζητήσουν από την Αλ Κάιντα βοήθεια στον τομέα πληροφοριών – εξάλλου μόνο αυτή έχει «μπότες στο έδαφος», κάτι που οι Αμερικάνοι δεν προτίθενται να κάνουν. Και πιθανώς, η Αλ Κάιντα θα μπορούσε να προσφέρει κάποιες πληροφορίες για στόχους κλειδιά, στην χώρα που συνήθως ισχυρίζεται ότι οι υποστηρικτές της Αλ Κάιντα, και όχι οι Σύριοι, είναι οι υπ’ αριθμόν ένα εχθροί παγκοσμίως.
Θα προκύψουν ειρωνείες, βέβαια. Την ώρα που οι Αμερικάνοι βομβαρδίζουν μέχρι θανάτου την Αλ Κάιντα στην Υεμένη και στο Πακιστάν – μαζί φυσικά και με το συνηθισμένο τσούρμο πολιτών – θα της παρέχουν, με την βοήθεια των κ.κ. Κάμερον, Ολάντ και των λοιπών Μικρών Στρατηλατών-πολιτικών, υλική βοήθεια στην Συρία χτυπώντας τους εχθρούς της. Μπορείτε να ποντάρετε μέχρι και το τελευταίο σας ευρώ ότι ο μοναδικός στόχος που δεν θα χτυπήσουν οι Αμερικανοί στην Συρία είναι το μέτωπο της Αλ Κάιντα και της Νούσρα.
Και ο πρωθυπουργός μας θα χειροκροτήσει ό,τι και αν κάνουν οι Αμερικάνοι, ακόμη και αν συμμαχεί έτσι με την Αλ Κάιντα έχοντας ξεχάσει τις βομβιστικές της επιθέσεις στο Λονδίνο. Πιθανώς – αφού δεν φαίνεται να υπάρχει στοιχειώδης μνήμη στις σύγχρονες κυβερνήσεις – ο Κάμερον να έχει ξεχάσει πόσο κοινά είναι τα συναισθήματα που προβάλει ο Ομπάμα και ο ίδιος με εκείνα που προέβαλαν ο Μπους και ο Μπλερ πριν από μια δεκαετία. Πόσο κοινές είναι οι ήπιες διαβεβαιώσεις που προβλήθηκαν με τέτοια αυτοπεποίθηση αλλά χωρίς αρκετά διαπιστευτήρια ώστε να σταθούν.
Στο Ιράκ πήγαμε σε πόλεμο βάσει των ψεμάτων που είπαν απατεώνες και ψεύτες. Τώρα ο πόλεμος είναι via YouTube. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι τρομακτικές εικόνες των πνιγμένων από τοξικά Σύρων πολιτών είναι ψεύτικες. Σημαίνει, όμως, ότι κάθε απόδειξη του εναντίον θα πρέπει να θαφτεί. Για παράδειγμα, κανείς δεν πρόκειται να ενδιαφερθεί για τις επίμονες αναφορές στην Βηρυτό ότι τρία μέλη της Χεζμπολάχ – που πολεμά στο πλευρό των κυβερνητικών δυνάμεων στην Δαμασκό – χτυπήθηκαν από το ίδιο αέριο, την ίδια ημέρα, μέσα σε στοές. Τώρα λέγεται ότι αναρρώνουν σε νοσοκομείο της Βηρυτού. Λοιπόν, εάν οι δυνάμεις της συριακής κυβέρνησης χρησιμοποιούν χημικά, πως γίνεται μέλη της Χεζμπολάχ να χτυπήθηκαν επίσης; Εκπυρσοκρότησε κάτι;
Και μιας και μιλάμε για στοιχειώδη μνήμη, ας κάνουν ένα βήμα μπρος όσοι από τους εξέχοντες εκπροσώπους μας γνωρίζουν τι συνέβη την τελευταία φορά που οι Αμερικάνοι πήγαν να συγκρουστούν με τον στρατό της Συρίας. Πάω στοίχημα ότι δεν μπορούν να θυμηθούν. Λοιπόν, συνέβη στο Λίβανο όταν η αεροπορία των ΗΠΑ αποφάσισε να αναχαιτίσει πυραύλους της Συρίας στην Κοιλάδα Μπεκαα στις 4 Δεκεμβρίου 1983. Το θυμάμαι πολύ καλά αυτό γιατί ήμουν εδώ στο Λίβανο. Ένα αμερικανικό βομβαρδιστικό Α-6 χτυπήθηκε από ένα συριακό πύραυλο Strela – ρώσικης κατασκευής, φυσικά – και κατέπεσε στην Κοιλάδα. Ο πιλότος του, Μαρκ Λαντζ, σκοτώθηκε, ο δεύτερος πιλότος, Ρόμπερτ Γκούντμαν, συνελήφθη και κρατήθηκε στην Δαμασκό. Ο Τζέσε Τζάκσον έπρεπε να ταξιδέψει στην Συρία για να τον πάρει πίσω, σχεδόν ένα μήνα αργότερα και εν μέσω πολλών κλισέ του τύπου «να μπει τέλος στον κύκλο της βίας». Ένα άλλο αμερικανικό αεροπλάνο – ένα Α-7 αυτή την φορά – χτυπήθηκε επίσης από συριακά πυρά αλλά ο πιλότος του κατάφερε να εκτοξευτεί πάνω από την Μεσόγειο, από όπου τον περισυνέλεξε λιβανέζικη ψαρότρατα. Το αεροσκάφος του καταστράφηκε.
Σίγουρα, μας έχουν πει ότι θα υπάρξει ένας μικρός βομβαρδισμός της Συρίας – στο φτερό, για μια δυο μέρες. Αυτό θέλει ο Ομπάμα να σκέφτεται. Αλλά σκεφτείτε το Ιράν. Σκεφτείτε την Χεζμπολάχ. Έχω την υποψία ότι – εάν ο Ομπάμα αποφασίσει χτύπημα – αυτό το πράγμα θα ‘χει μέλλον...»
