Ζούμε ανέστιοι στην ίδια μας την πατρίδα. Με πάμπολλες βεβαιότητες του παρελθόντος να έχουν στην άκρη τους αδυσώπητα ερωτηματικά. Με τον ιστορικό χρόνο να διαρρέει ερήμην ημών.
Αδιάκοπα διέρχεται το ιστορικό Μέλλον από την αφαιρετικά σχηματισμένη γραμμή του Παρόντος και μετατρέπεται σε ιστορικό Παρελθόν. Η επισώρευση αυτή και η προεξοφλούμενη εξακολούθησή της καταλήγει να κάνει καταθλιπτικό το βάρος της “μακροιστορίας”. Το άγχος του ιστορικού ανθρώπου, το άγχος του Ελληνα, επιτείνεται ανάλογα.
Εσχατολογικές κατασκευές και παραμυθίες πολιτικές μπορούν να προσφέρουν παρηγοριά μόνο σε κλειστά αιρετικά περιβάλλοντα ή σε εύπιστους διαδρομιστές του απροσδόκητου. Ο πραγματικός διανοητής θεωρεί την ιστορία και είναι μέσα σ’ αυτή. Το ίδιο και ο πολίτης που έχει εθνική συνείδηση και ιστορική επίγνωση. Κατ’ ακολουθίαν ο στοχασμός τους είναι γόνιμος, όταν συμμετέχουν οργανικά με το έργο ή τη δράσης τους στο “πάθος της ιστορίας”.
Ζούμε ως κοινωνία την αποθέωση και εν πολλοίς τη δικαίωση του γελοίου. Ζούμε την “απονεύρωση” της διαμαρτυρίας, της αναγκαίας σαρωτικής εξέγερσης κατά των συμβάσεων, υπερβάσεων και αντιθέσεων της πολιτικής. Ζούμε την απώλεια των δικών μας νόμων, αισθητικών και ηθικών. Και προσκρούμε καθημερινά στις αντιξοότητες, τα παράξενα και τα παράλογα της ανθρώπινης μοίρας, καθώς η σύγκρουση ανάμεσα στο εφικτό και στο αφηρημένο, γίνεται με ένα είδος θεαματικών ή και λεξικογραφικών πολιτικών παραστάσεων, που εκ των πραγμάτων οδηγούν σ’ ένα αμφίβολο έως επικίνδυνο μεταίχμιο.
Ζούμε ως κοινωνία την αποθέωση και εν πολλοίς τη δικαίωση του γελοίου. Ζούμε την “απονεύρωση” της διαμαρτυρίας, της αναγκαίας σαρωτικής εξέγερσης κατά των συμβάσεων, υπερβάσεων και αντιθέσεων της πολιτικής. Ζούμε την απώλεια των δικών μας νόμων, αισθητικών και ηθικών. Και προσκρούμε καθημερινά στις αντιξοότητες, τα παράξενα και τα παράλογα της ανθρώπινης μοίρας, καθώς η σύγκρουση ανάμεσα στο εφικτό και στο αφηρημένο, γίνεται με ένα είδος θεαματικών ή και λεξικογραφικών πολιτικών παραστάσεων, που εκ των πραγμάτων οδηγούν σ’ ένα αμφίβολο έως επικίνδυνο μεταίχμιο.
Και οι φόβοι μας είναι μέρος της διαδικασίας που μας υπερβαίνει από την άποψη του Σύμπαντος, που υποτάσσεται στην άποψη της ευθύνης. Αυτοί οι φόβοι μας, ο κοινωνικός πόνος, αντί να οδηγήσουν τους πολιτικούς στο “σταυρό” της οδύνης και της ακεραιότητας, τους οδηγούν στο βάθρο της ματαιοδοξίας και της αλαζονείας, συχνά της αυθαιρεσίας, με δήθεν αισθήματα ευθύνης και ενίοτε ενοχής. Δίνοντας μάλιστα με τις δηλώσεις τους,την εντύπωση κάποιες φορές, ότι είναι “έρασιτέχνες της εξομολόγησης”.
Παρακολουθώντας δε τις δηλώσεις της κενοδοξίας και της ευκαιριακής λογικής των πολιτικών ή διαβάζοντας τις κομματικές ανακοινώσεις, έχει κανείς το αίσθημα πως του σφίγγει την παλάμη το χέρι του Κιγκ-Κονγκ με τα δάκτυλα φορτωμένα σιδερένια δακτυλίδια, που έχουν απεικονίσεις αγνώστων βαραβαρικών ειδώλων, με τη μορφή αρπακτικών όρνεων…
Και στο πολιτικό παρασκήνιο τα πάντα είναι πιο κοντά στην εξαθλίωση της αλήθειας, ενώ στο προσκήνιο κυριαρχεί η κυνική υποκρισία, που απογυμνωμένη στήνει το χορό στης κοινωνίας τα αλώνια…Με τους πολίτες, τους σκεπτόμενους ιδιαίτερα πολίτες, να διερωτώνται αν η ζωή τους ήτανε γραφτό να είναι μια συνεχής Μεγάλη Εβδομάδα. Κι αν το μόνο που απέμεινε είναι το βεβιασμένο χαμόγελο στα χείλη, κι αυτό ιχνογραφημένο από το ίδιο τους το αίμα, έχοντας όψη των κεριών τα μάτια τους πάρει, με τη απελπισία στους πολλούς να θορυβεί στα βάθη της ψυχής τους…
Οσο για τους νέους, με το αίσθημα του αδιεξόδου που καταθλίβει κάθε συνείδηση γρηγορούσα, αφού κρέμασαν τα όνειρά τους στα μπαλκόνια των γονιών τους, άρχισαν να “οργανώνονται” σε αποικίες αρνητών, αφού η απόγνωση γεννάει ίσκιους αμνημόνευτων προγόνων. Γιατί, όσες φορές με τα χέρια τους επιχείρησαν την ελπίδα ν’ αγκαλιάσουν, τους τα κόψανε της πολιτικής η αναλγησία και της κοινωνίας η εξωλογική αδιαφορία.
Γι’ αυτό, οι πολλοί απ’ αυτούς, καταμεσίς μιας παροξυστικής έντασης του πολιτικού παραλόγου και του κοινωνικού αρνητικού λογισμού, όσοι δεν είχαν την τάση πρός το παράλογο και το αναχωρητικό, άλλοτε απογοητευμένοι κι άλλοτε οργισμένοι, κρατούν στην αγκαλιά τους ένα κομμένο χέρι αγάλματος αρχαίου, που όλους μας μουτζώνει και την ευθύνη μας ως ιστορικά αμνήμονες μας υπενθυμιζει…
