Ελπίζω να μην πόνεσες Μιχάλη το μεσημέρι. Ξέρω, ξέρω ότι σε πόνεσαν πολύ και πολλοί πριν. Θα μου/μας λείψει το αληθινό σου χαμόγελο και η καρδιά μικρού παιδιού που είχες. Πάντα, όσα προβλήματα και αν είχες, όσο πίκρα και αν έκρυβες μέσα σου, το χαμογελό σου φώτιζε τη παρέα, τη δουλειά, το χώρο που βρισκόσουν.
Μιχάλη ήσουν...
σπάνιος άνθρωπος και έφυγες άδικα.
Εγκλωβισμένος και εσύ, στα γρανάζια της κατάντιας που μας έχουν ρίξει.
Σε θυμάμαι δυνατό, διαφορετικό, τίμιο.
Δεν μου έδωσες ποτέ δικαίωμα, ήσουν ΚΥΡΙΟΣ. Ένα "παιδί" πάντα. Αυτός ήσουν.
Με πόνεσε που το μεσημέρι, βγήκες από το ορμητήριο σου, μέσα σε εκείνο το καφέ φέρετρο.
Δεν περίμενα να το δω αυτό, δεν ήθελα να το δω αυτό. Δεν ήθελε, πίστεψέ με, κανείς να το δει αυτό.
Γιατί ρε Μιχάλη δε μιλούσες λίγο παραπάνω;
Σε αγαπούσε πολύς κόσμος. Ειλικρινά.
Ήσουν επαγγελματίας, αγαπητός, έδινες πάντα περισσότερα απ' όσα σου έδιναν. ΑΥΤΟΣ ΗΣΟΥΝ...
Με χαλάει που γράφω σε παρελθόντα χρόνο. Δεν πίστεψα ποτέ, πως θα έχεις τέτοιο τέλος. Δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό κάτι τέτοιο.
Κρίμα Μιχάλη που έφυγες τόσο άδικα. Θα μας λείψουν οι ατάκες σου, το χαμόγελό σου, η δουλειά σου...
