Γράφει ο Αλέξανδρος Παπαδομανωλάκης
Η παρωδία του Μπασάρ. Η διαστροφή και η λαγνεία για αιώνια εξουσία του αιμοσταγή Δικτάτορα Μπασάρ Αλ Ασάντ ξεπερνά κατά πολύ αυτήν του πατέρα του...Ο τελευταίος μπορεί να είχε κατηγορηθεί ως σκληρός και άτεγκτος, όμως είχε συνδεθεί και με ιστορικές στιγμές της βασανισμένης χώρας και γενικότερα του Αραβικού κόσμου.
Ο υιός δεν δείχνει κανένα έλεος..
Βομβαρδίζει Πολύτιμους Αρχαιολογικούς χώρους και ισοπεδώνει μνημεία χιλιάδων χρόνων.
Σπείρει εδώ και δύο χρόνια καρπούς μίσους, απληστίας, και ολοκληρωτικής περιφρόνησης, για κάθε αξία ηθική, έτσι έχει βυθίσει με στρατηγική ακρίβεια και αξιοπρόσεκτη πολεμική κλιμάκωση, την χώρα του σε έναν δηλητηριώδη εμφύλιο και σε μια πρωτοφανή μεσαιωνική πορεία αντεκδίκησης.
Με ιδιαίτερη προσοχή και άρτια κατασκευασμένα δημοσιεύματα κορυφαίων εκπροσώπων του Δυτικού τύπου, η ευθύνη ανήκει αδιαμφισβήτητα στη Ρωσική πλευρά και κυρίως στον πολύ ''Κακό'' ηγέτη της, που αφήνει υποτιθέμενα τον ''τυφλωμένο'' Μονάρχη να διαλύει την χώρα του, για καθαρά γέω-στρατηγικούς λόγους.
Δηλαδή για την διατήρηση της τελευταίας μεγάλης ναυτικής βάσης των Ρώσων στην μεσόγειο, επικρατεί το χάος στην Συρία.
Οι ανθρωπιστές και υπερασπιστές της Δυτικής Δημοκρατίας και Ελευθερίας, έδειξαν το πραγματικό τους μεγαλείο στην τιμωρία του ''κακού'' Σαντάμ Χουσειν και στην φρικιαστική σκύλευση του πιο ''κακού'' Καντάφι.
Ποιός μπορεί να αμφισβητήσει την δήθεν τυχαία, αυθόρμητη, ασχεδίαστη αντίδραση(δολοφονία-εκτέλεση των ''ανήθικων'' ηγετών από ηθικούς και βασανισμένους υπηκόους τους) των σίγουρα ανοργάνωτων και ''αγανακτισμένων'' γηγενών για τους ''βάναυσους'' ηγέτες τους.
Η Αραβική Επανάσταση του 2011 ήταν αρκετά αυθόρμητη και γνήσια στην Τυνησία και στην Αίγυπτο. Η μαζικότητα και λαϊκή συμμετοχή ήταν τέτοια που δεν μπορούσαν να περιοριστεί ούτε να αμφισβητηθεί. Ιδιαίτερα η Εξέγερση της πλατείας Ταχρίρ, αποτελεί κατά μεγάλο ποσοστό ότι πιο συγκινητικό έχει δει ο Δυτικός πολίτης τα τελευταία χρόνια.
Η κακό-σκηνοθετημένη και εξαιρετικά βίαιη ψευδό-εξέγερση στην ζάμπλουτη και ήρεμη Λιβύη, ξεπέρασε κάθε προηγούμενο.
Οι αθώοι και ''γνήσιοι'' αντάρτες, δεν μαζευόταν πια στις πλατείες αλλά είχαν στα χέρια τους την τελευταία εκδοχή των οπλικών συστημάτων και πολεμούσαν στα ίσα έναν κακό και άδικο παντοδύναμο δικτάτορα..?
Καθαγιασμένη λοιπόν η τιμωρία Καντάφι και μάλιστα διπλά χρήσιμη, καθώς ο παραδειγματισμός είναι η μια πολύ ισχυρή μορφή ψυχολογικής βίας.
Το γεγονός ότι από την πολύπαθη χώρα πέρασε ο αφρός των μεγαλύτερων παραστρατιωτικών οργανώσεων και των πιο διάσημων Εταιρειών Μισθοφόρων, δεν δείχνει να συγκινεί κανέναν ούτε να προβληματίζει τους ειδικούς(S.A.S. , Λεγεώνα των Ξένων, Xe Services/aka πρώην Blackwater Worldwide μετά το φιάσκο του 2007 και τα δικαστήρια κατά μελών της άλλαξε ονομασία).
Όμως ο Ασάντ δεν είναι σε καμία περίπτωση στην ίδια κατηγορία με τους δύο ‘’άξια’’ και δίκαια’’ τιμωρημένους ηγέτες του Ιράκ και της Λιβύης.
Η Συρία είναι μια πολύ διαφορετική χώρα, με ξεχωριστά πολιτιστικά στοιχεία και διαφορετική πορεία μέσα στην παγκόσμια ιστορία.
Αντίστοιχα ο μυστήριος και αινιγματικός Μονάρχης, προχωρά πολύ προσεκτικά στην εκτέλεση μιας αριστοτεχνικά σχεδιασμένης εμπειρίας του Κοινωνικού χάους και στην επίτευξη της αποδοχής ολοκληρωτικής καταστροφής ιστορικών μνημείων.
Δεν υπάρχει συνομωσία, μόνον χειρουργική ακρίβεια.
