σε σαιτ μίας από τις μεγαλύτερες σε κυκλοφορία εφημερίδα στην Ελλάδα η φωτογραφία του Μιχάλη Ασλάνη να κείτεται νεκρός στο διαμέρισμα του;
Είναι υποκριτές όσοι δημοσιογράφοι κατηγορούν τη συγκεκριμένη εφημερίδα για τη δημοσίευση της φωτογραφίας επειδή κι εκείνοι το ίδιο θα έκαναν στα δικά τους Μέσα αν την είχαν ή πραγματικά η εφημερίδα ξεπέρασε το όριο (όπως άλλωστε είχαν κάνει κι άλλες εφημερίδες σε άλλες περιπτώσεις στο παρελθόν, από τη δολοφονία του Νίκου Σεργιανόπουλου μέχρι τον δολοφόνο που τεμάχισε την γυναίκα του);
Σκέφτομαι, και πραγματικά μόνο σκέψεις μοιράζομαι, ότι δημοσιογραφία στην πραγματικότητα (ανάμεσα σε άλλα) είναι να βοηθάς τον αναγνώστη να πάρει μια όσο το δυνατόν πιο αληθινή εικόνα από ένα γεγονός στο οποίο δεν είναι παρόν.
Ταυτόχρονα σκέφτομαι ότι στην Ελλάδα από την αρχαιότητα είχαμε έναν ιδιαίτερο σεβασμό στους νεκρούς. Αρα πόσο βοήθησε πραγματικά τον αναγνώστη η δημοσίευση της φωτογραφίας για να καταλάβει τι συνέβη;
Δεν μας αρκούσε η πληροφορία ότι «βρέθηκε νεκρός στο πάτωμα του σπιτιού του με χάπια γύρω του και χαρτάκια με σημειώσεις» ή θέλαμε οπωσδήποτε και την αποδεικτική φωτογραφία;
Ποιες πληροφορίες παραπάνω πήραμε για το γεγονός του θανάτου του Μιχάλη Ασλάνη από αυτή τη φωτογραφία του νεκρού σώματος του; Μήπως δεν είχαμε φανταστεί πώς περίπου θα έγιναν τα γεγονότα και πώς περίπου είναι ένας άνθρωπος όταν είναι νεκρός;
Εγινε το ρεπορτάζ της εφημερίδας πιο ολοκληρωμένο; Απέδειξε η δημοσιογραφία ότι είναι μαχόμενη;Και τέλος, και ακόμη πιο σπουδαίο, ένας υπέροχος, πάντα χαμογελαστός, πάντα αισιόδοξος στη δημόσια εικόνα του άνθρωπος σαν τον Μιχάλη Ασλάνη θα ήθελε να δημοσιευτεί μια τέτοια φωτογραφία; Θα ήθελε να είναι αυτή η τελευταία εικόνα που έχουμε από εκείνον; Η μήπως θα ήθελε να μείνει πάντα στη μνήμη μας σαν ένας άνθρωπος που προσπάθησε πολύ να μην χάσει το παιδικό του χαμόγελο και απογοητεύτηκε όταν κατάλαβε ότι απλώς δεν μπορεί;
Μήπως τελικά χρειάζεται να ζητήσουμε μια τεράστια συγνώμη από τον Μιχάλη Ασλάνη γιατί συνεχίζουμε να τον πληγώνουμε; Αρκετά...
queen.gr
