Δὲν ἰσχύει ἡ ἀνόητη καὶ ἀφελὴς κατηγορία πὼς ἡ Θρησκεία ἀναχαιτίζει τὴν πρόοδο. Ὄχι ἁπλὰ δὲν τὴν ἀναχαιτίζει, ἀλλὰ ἀντίθετα τὴν γεννᾶ καὶ τὴν προάγει.
ΝΑΙ, σὰν κοινωνία ΤΑ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ.
Πρόσφα τα, ἡ Ἑλλάδα «κατέκτησε» ἄλλη μία ἀξιοθρήνητη πρωτιά. Μετὰ ἀπὸ κάποιες πρωτιές μας στὰ τροχαῖα ἀτυχήματα, τὶς ἐκτρώσεις καὶ τὴ χρήση ἀλκοὸλ καὶ καπνοῦ ἀπὸ ἀνήλικους καὶ γυναῖκες, «κατακτήσαμε» καὶ τὴν πρωτιὰ στὴ διαφθορά.
Ἀνακοινώθηκε πὼς ἡ Ἑλλάδα εἶναι πρώτη σὲ διαφθορὰ σὲ ὁλόκληρη τὴν Εὐρώπη. Πραγματικὸ ὄνειδος.
Ράπισμα στὴν εἰκόνα μας στὸ ἐξωτερικό. Πλῆγμα στὸ κῦρος καὶ τὴν ἀξιοπιστία μας.
Καὶ ἐρωτῶ. Πῶς θὰ καταπολεμήσουμε τὴ διαφθορά;
Μὲ τὰ μαθηματικά, τὴ Φυσικὴ καὶ τὴ Χημεία; Ὅλοι γνωρίζουν πὼς οἱ θετικὲς ἐπιστῆμες ἀκονίζουν μὲν τὸ μυαλὸ, ἀλλὰ δὲν διαπλάθουν χαρακτήρα, δὲν χτίζουν προσωπικότητες. Εἶναι σὰν τὸ μαχαίρι ποὺ χρησιμοποιεῖται εἴτε γιὰ ἀγαθὸ εἴτε γιὰ πονηρὸ σκοπό. Μάλιστα, ὅσο πιὸ μορφωμένος εἶναι κάποιος, τόσο μεγαλύτερο κακὸ μπορεῖ νὰ προκαλέσει.
Γι΄ αὐτὸ καὶ ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι πὼς «πᾶσα τε ἐπιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης καὶ τῆς ἄλλης ἀρετῆς, πανουργία οὐ σοφία φαίνεται».
Ἦθος, ἀξιοπρέπεια, ἀγάπη, τιμὴ δὲν χαρίζουν τὰ μαθηματικὰ, ἀλλὰ οἱ θεωρητικὲς ἐπιστῆμες καί, μάλιστα, ἡ Θεολογία, τὰ Θρησκευτικά. Τὰ Θρησκευτικὰ εἶναι τὸ πρῶτο μάθημα, ποὺ ἐξασφαλίζει τὴν καλλιέργεια καὶ ἀνάπτυξη ἠθικῆς καὶ θρησκευτικῆς συνείδησης στοὺς πολίτες τῆς αὐριανῆς κοινωνίας.
Ποιὸς δὲν γνωρίζει τὸν χρυσοῦν κανόνα τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ ὑπαγορεύει:
«Πάντα οὖν ὅσα ἐὰν θέλητε ἵνα ποιῶσιν ἡμῖν οἱ ἄνθρωποι οὕτω καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς»;
( Ότι δεν θέλετε δηλαδή κακό να σάς κάνουν οί άλλοι, να μή το κάνετε κι΄ εσείς σ΄ αυτούς...)
Ἡ ἐφαρμογή του θὰ μετέτρεπε τὴν κοινωνία σὲ παράδεισο. Γνωρίζω πὼς δὲν πρέπει νὰ συγκρίνουμε ἀνόμοια πράγματα, ἀλλά, δεδομένων τῶν συνθηκῶν, καὶ ἐπειδὴ εἶδα νὰ γίνεται σὲ τηλεοπτικὰ παράθυρα αὐτὴ ἡ σύγκριση ἀπὸ συναδέλφους καθηγητὲς φυσικῶν ἐπιστημῶν εἰς βάρος τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, θὰ κάνω μία ἐξαίρεση.
Καὶ θὰ ἐρωτήσω.
Τί συμβάλλει, ἆραγε, περισσότερο στὴν εὐδαιμονία τοῦ ἀνθρώπου; Τὸ «Ε=mc2» ἢ τὸ «ἀγαπᾶτε ἀλλήλους»;
Τὸ νὰ φορτώνουμε μὲ γνώσεις καὶ δεξιότητες τοὺς μαθητὲς καὶ νὰ παραγνωρίζουμε τὴν ἀνάπτυξη καὶ καλλιέργεια χριστιανικοῦ χαρακτήρα εἶναι σὰν νὰ δίνουμε σὲ ἕνα παιδὶ ἕνα μαχαίρι ἢ ἕνα ὅπλο, ἀλλὰ νὰ μὴ τοῦ λέμε πῶς καὶ σὲ ποιὲς περιπτώσεις θὰ πρέπει νὰ τὰ χρησιμοποιήσει.
Εἶναι σχεδὸν βέβαιο πὼς κάποιος θὰ πληρώσει αὐτὴ τὴν ἀπερισκεψία.
Ναί, εἶναι ἀλήθεια, ἔχει καὶ ἡ ἐκπαιδευτικὴ κοινότητα τὶς εὐθύνες της. Τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν περιορίστηκε στὶς μία μὲ δύο ὧρες καὶ χλευάστηκε εὐκαίρως ἀκαίρως.
Πρακτικά, ἀκυρώθηκε καὶ ὁ ἐκκλησιασμός, πού, καὶ ὅταν γίνεται, γίνεται χωρὶς τὴν κατάλληλη προετοιμασία, πρόχειρα, ἔτσι γιὰ νὰ γίνει . Συνάδελφοι ἄλλων εἰδικοτήτων μίλησαν ὑποτιμητικὰ γιὰ τὸν Θεολόγο καὶ τὰ θρησκευτικὰ θέματα στοὺς μαθητές τους.
Ἂς μὴ ἀποροῦν, λοιπόν, ὅταν βλέπουν αὐτοὺς τοὺς ἴδιους μαθητὲς νὰ κάθονται σταυροπόδι καὶ νὰ τοὺς μιλοῦν μὲ περιφρόνηση καὶ ἀναίδεια, σχεδὸν νὰ βρίζουν αὐτοὺς τοὺς καθηγητές τους.
Ἂς μὴ ἐξοργίζονται, ὅταν ἀκοῦν πὼς στὶς ἐκδρομὲς ἢ καὶ στὶς τουαλέτες - ἐνίοτε προβάλλονται καὶ στὴν τηλεόραση - γίνονται βιασμοὶ καὶ ὄργια μὲ συνεπακόλουθες ἐκτρώσεις. Ἂς μὴ ἀγανακτοῦν, ὅταν βλέπουν τὸ ἐμπόριο τῶν ναρκωτικῶν νὰ γίνεται στὶς αὐλὲς τῶν σχολείων καὶ κανεὶς νὰ μὴ ἀντιδρᾶ.
Ἂς μὴ χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, ἂς μὴ κλαυθμυρίζουν ὑποκριτικά. Σπείρανε ἀνέμους καὶ θερίζουν θύελλες. Ὅταν διώχνεις τὸν Θεὸ ἀπό τὴν Ἐκπαίδευση, πρέπει νὰ περιμένεις ὅτι αὐτὴ θὰ πάει - κυριολεκτικὰ καὶ μεταφορικὰ - «κατὰ διαβόλου».
Διώξανε τὸν Θεὸ ἀπὸ τὴν Ἐκπαίδευση καὶ τώρα παραπονιοῦνται.
Τί παραπονιοῦνται;
Αὐτὰ ἤθελαν, αὐτὰ λαμβάνουν. Ἂς χαίρονται τὴν Ἐκπαίδευση, ὅπως τὴν κατήντησαν...
Ὁ λαός, ὅταν θέλει νὰ χαρακτηρίσει κάποιον μὲ τὸν χειρότερο τρόπο, τὸν χαρακτηρίζει «ἀθεόφοβο» καὶ «ἀντίχριστο», ἢ λέει πὼς «αὐτὸς δὲν ἔχει τὸν Θεό του».
Τὸ ἐρώτημα εἶναι: Τέτοιους μαθητὲς θέλουν νὰ ἔχουν σήμερα; Καὶ τέτοιους πολίτες αὔριο;
Ἄλλωστε, γιὰ νὰ ἐπανέλθουμε καὶ στὸ ζήτημα τῆς σχέσης τῆς Θεολογίας μὲ τὶς φυσικὲς ἐπιστῆμες, εἶναι γνωστὸ ὅτι ἡ καλλιέργεια χριστιανικῶν συναισθημάτων καὶ ἰδανικῶν προάγει τὸ ἐρευνητικὸ πνεῦμα καὶ τὴν ἐπιστήμη.
Οἱ μεγαλύτεροι πρωτοπόροι τῶν ἐπιστημῶν ἦταν βαθύτατα θρησκευόμενοι Χριστιανοί. Ὁ Ἰσαὰκ Νεύτωνας εἶχε ὄχι μία καὶ δύο, ἀλλὰ τριάντα Βίβλους, τὶς ὁποῖες μελετοῦσε ἐπισταμένα.
Μάλιστα, τὰ ἔργα του, ποὺ ἀναφέρονται σὲ θρησκευτικὰ θέματα, ὑπερτεροῦν σὲ ἀριθμὸ σελίδων ἔναντι τῶν ἀντίστοιχων, ποὺ ἀναφέρονται σὲ θέματα φυσικῶν ἐπιστημῶν.
Ὁ Γαλιλαῖος, ὅταν κρατοῦνταν ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Ἐξέταση, παραπονιόταν γιατί δὲν μποροῦσε
νὰ πάει στὴν Ἐκκλησία.
Οἱ στοχασμοὶ τοῦ Πασκὰλ εἶναι ἀθάνατο μνημεῖο Χριστιανικοῦ πνεύματος.
Ὁ Κοπέρνικος ἦταν παπάς.
Ὁ Μέντελ, ὁ πατέρας τῆς Βιολογίας, ήταν καλόγερος.
Θὰ μπορούσαμε νὰ ἀναφέρουμε πληθώρα ἄλλων τέτοιων παραδειγμάτων. Ὅλοι αὐτοὶ οἱ γίγαντες, ποὺ δημιούργησαν τὸ θαῦμα τῆς σύγχρονης ἐπιστήμης ἦταν πιστοὶ Χριστιανοί. Δὲν ἰσχύει ἡ ἀνόητη καὶ ἀφελὴς κατηγορία πὼς ἡ Θρησκεία ἀναχαιτίζει τὴν πρόοδο. Ὄχι ἁπλὰ δὲν τὴν ἀναχαιτίζει, ἀλλά, ἀντίθετα, τὴν γεννᾶ καὶ τὴν προάγει !
Ἐπιμέλεια κ.Ἠλία Δ. Μπάκου, Δρος Θεολόγου–Φιλολόγου
Ορθ.Τύπος- φ.1986
