του Κωνσταντίνου Νάκκα
Όλες τις μέρες του Αυγούστου, τις οποίες πέρασα σε διακοπές στο πατρικό μου σε μια όμορφη παραθαλάσσια πόλη της Ηπείρου, μια σκέψη κυριαρχούσε βασανιστικά στο μυαλό μου...πώς θα ανατραπεί αυτή η Κυβέρνηση;
Όσο και αν το έψαξα, όσο και αν κούρασα το καλοκαιρινό μυαλό μου –έχουμε άλλο μυαλό το καλοκαίρι από τις υπόλοιπες εποχές του χρόνου- απάντηση δεν βρήκα.
Όσοι διαβάζετε αυτό το κείμενο, έχετε στο μυαλό σας χίλιους δύο λόγους για τους οποίους πρέπει να πέσει η σημερινή Κυβέρνηση. Έχετε μήπως, όμως, έναν τρόπο για να «πέσουν»; Τα λέμε μεταξύ μας, συμφωνούμε στην κριτική μας, διαφωνούμε στις λεπτομέρειες, αλλά μέχρι εκεί. Περιμένουμε απλά να έρθει η ώρα που η κυβέρνηση θα πέσει από επιλογή της ή επειδή κάποιοι εντός της θα έχουν άλλα σχέδια. Για του λόγου το αληθές, οι πρόσφατοι τριγμοί στην κυβερνητική συνοχή προκλήθηκαν από την ΔΗΜΑΡ που συμμετείχε στην κοινοπραξία της Εθνικής σωτηρίας. Αυτό ο Βενιζέλος το ξέρει καλά και προκαλεί το κοινό αίσθημα εκβιάζοντας την ΝΔ, όταν λέει ότι είναι εγγυητής της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας.
Και όσο εμείς τα λέμε μεταξύ μας, η κυβέρνηση προχωρά στο έργο της, ξεμοντάρει ό,τι κοινωνικό δικαίωμα έχει κατακτηθεί με αγώνες χρόνων, ξεπουλά την εθνική περιουσία, καλύπτει τα ίχνη από τις μαύρες τρύπες του παρελθόντος που τους συντηρούσαν οικονομικά, παρέχει νομική ασυλία στα μέλη της - φανερά και κρυφά- προετοιμάζει το έδαφος για την μεγάλη φυγή της προς τα εμπρός, αλλάζοντας όνομα, σύμβολα, πρόσωπα. Ετοιμάζεται, δηλαδή, να αλλάξει… πίστα σαν όλο αυτό που βιώνουμε να είναι ένα παιχνίδι –πείραμα το έχουν χαρακτηρίσει. Νέα πρόσωπα θα έρθουν να συνεχίσουν το έργο από εκεί που οι σημερινοί το άφησαν. Κάποιο άλλοι είναι αυτοί που θα κληθούν τώρα να τρέξουν το project της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης –για ευρωπαϊκή πολιτική σταθερότητα μιλάνε, ομοσπονδία κρατών που θα αποτελούνται από αυτόνομες περιφέρειες, το οποίο έχει ήδη μπει σε λειτουργία.
Καλά όλα αυτά αλλά… «θα αλλάξει ό,τι έχει συντελεστεί τα τελευταία 4 χρόνια στη Χώρα μας»;
Δεν είναι αυτό, κατά τη γνώμη μου, το κρίσιμο ερώτημα. Το κρίσιμο ερώτημα πιστεύω ότι είναι: «Θέλουν οι εμπλεκόμενοι με την εξουσία, εντός και εκτός κοινοβουλίου, να αλλάξουν όλα όσα έχουν γίνει στην Χώρα μας»;
Σίγουρα οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης ασκούν δριμεία κριτική στην κυβερνητική πολιτική καταδεικνύοντας τις ελλείψεις, τις παραλείψεις και τις αβλεψίες της. Ε, και; Κάτι τρέχει στα γύφτικα.
Έναν ολόκληρο χρόνο μετά τις εκλογές, τι έχει να επιδείξει η αντιπολίτευση στο σύνολό της ως επιτυχία της ενάντια στην ασκούμενη πολιτική της κοινωνικής εξαθλίωσης και εθνικής προδοσίας; Niente, nada, rien, τίποτα. Μόνο κριτική, πολλές ανακοινώσεις, απειλές προς την κυβέρνηση μην και τολμήσει να προχωρήσει σε νέα μέτρα, σε νέες απολύσεις, σε νέες αποκρατικοποιήσεις, σε νέα μνημόνια κτλ, χωρίς φυσικά αυτά να αποτελούν εμπόδιο στη συνέχιση της ίδιας δοσιλογικής κυβερνητικής πολιτικής.
Θα υποστηρίξει κάποιος: «και τι άλλο να κάνει η αντιπολίτευση;», «τι άλλο μπορεί να κάνει αφού η κυβέρνηση έχει καταλύσει τη Δημοκρατία και κυβερνά με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και Προεδρικά Διατάγματα;». Δεν θα περιοριστώ στην τετριμμένη απάντηση του καφενείου, «αν δεν ξέρουν αυτοί που είναι η δουλειά τους, τι τους έχουμε στη Βουλή; Για ομορφιά;». Θα αναφέρω κάτι άλλο, πριν επανέλθω στην σοφή απάντηση των θαμώνων του καφενείου. Δεν υπάρχουν άλλα που μπορούν να κάνουν οι εκλεγμένοι εκπρόσωποί μας ή δεν θέλουν να υιοθετήσουν πιο δραστικά μέσα άσκησης ελέγχου στις πράξεις της κυβέρνησης; Για παράδειγμα, πόσες αναφορές σε εισαγγελείς έχουν γίνει από τους εκπροσώπους μας στο εθνικό κοινοβούλιο, πόσες υποθέσεις οικονομικών σκανδάλων έχουν προωθηθεί στους οικονομικούς εισαγγελείς, πόσες μηνύσεις για παράβαση καθήκοντος έχουν γίνει -από το τελευταίο δεν εξαιρείται κανένα απολύτως πολιτικό πρόσωπο. Εκτός και θελήσει κάποιος να με πείσει ότι όλα βαίνουν καλώς και οικονομική διαφθορά στη Ελλάδα δεν υπάρχει παρά μόνο ο Άκης. Είμαι περίεργος, υπάρχει κάποιος που επιθυμεί να προσπαθήσει; Και όλα αυτά μπορούν να γίνουν στα πλαίσια της ελληνικής επικράτειας [sic], γιατί υπάρχουν βέβαια και τα ευρωπαϊκά και τα διεθνή δικαστήρια και αυτά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σε αυτά γιατί δεν προσφεύγουν;
Θα μου πεις πάλι, υποψιασμένε αναγνώστη, «και τι θα γίνει;» Μπορεί τίποτα, μπορεί όμως και κάτι. Η αλήθεια είναι ότι η μόνη μάχη που δεν κερδίζεις είναι αυτή που δεν δίνεις.
Η ελληνική επικράτεια πλέον δεν είναι αρκετή για να προασπίσει τα συμφέροντα της Χώρας. Πριν χρόνια, στον αγώνα ενάντια στην δικτατορία ήταν οι Έλληνες του εξωτερικού που σήκωσαν το βάρος της ενημέρωσης της κοινής γνώμης παγκοσμίως για την κατάλυση της Δημοκρατίας στην Χώρα. Σήμερα, ποιος έχει επωμισθεί το αντίστοιχο βάρος; Ποιοι είναι οι Έλληνες που στο εξωτερικό ενημερώνουν τις κοινωνίες για την κατάσταση στην Ελλάδα; Ο έξω κόσμος ξέρει ότι η κυβέρνηση έχει την στήριξη τριών ετερόκλητων κομμάτων. Τους έχει υποχρεώσει κανείς να δουν την αλήθεια κατάματα ή πιστεύουμε ότι οι συνεντεύξεις στο CNN και τα αλλά διεθνή κανάλια των αγορών είναι αρκετές;
Υπάρχει βέβαια και ο κος ΓΑΠ και η κα Διαμαντοπούλου που δίδασκαν στο Χάρβαρντ –μετράει στο βιογραφικό τους και ας λένε οι κακές γλώσσες ότι δωρεά ελληνικής οικογένειας ήταν η πτέρυγα που δίδασκαν- και έχουν να επιδείξουν και θητεία στο εξωτερικό. Ίσως αυτοί επιστρέψουν ως άλλος Εθνάρχης στην Ελλάδα για να αναλάβουν τη νέα «νέα μεταπολίτευση». Ο κύριος "Κενό-GAP" και η κυρία της Λέσχης που την έχει εκθέσει ανεπανόρθωτα. Το δεχόμαστε αυτό ως ιστορική πιθανότητα; Η απάντηση δική σας.
Επιστρέφω, το έχω υποσχεθεί άλλωστε, στην απάντηση του καφενείου: «για ομορφιά τους έχουμε;». Άδικο έχουν άραγε; Και δεν μιλάω για ανικανότητα προσώπων κατ’ ανάγκη. Άλλωστε, όπως λέει και ο ποιητής, «εικόνα σου είναι κοινωνία και σου μοιάζω». Μιλάω για θεσμική στάση. Εφόσον η κυβέρνηση έχει επιλέξει τον δρόμο της «κοινοβουλευτικής εκτροπής» -αυτόν τον όρο χρησιμοποιούν τα κόμματα της αντιπολίτευσης- γιατί συμμετέχουν ως θεατές σε αυτό το έργο; Γιατί καταδέχονται να τους εμπαίζουν οι της κυβέρνησης μετατρέποντάς τους από εκλεγμένους εκπροσώπους του Λαού σε κομπάρσους φαρσοτραγωδίας με θύμα τον Ελληνικό Λαό; Γιατί δεν κατεβαίνουν στο δρόμο, για την ακρίβεια, γιατί δεν μένουν στον δρόμο, στο πεζοδρόμιο, στις πλατείες, στις κλειστές επιχειρήσεις, εκεί που κυκλοφορεί ο Λαός, να μιλήσουν με τον κόσμο, να πουν μια κουβέντα στον γέρο, να ενημερώσουν τον γονιό, να δώσουν το παράδειγμα στον νέο, να εμψυχώσουν τον άνεργο, να ξεβολέψουν τον βολεμένο, να ενώσουν τον λαό, όχι με λόγια, όχι με ανακοινώσεις, όχι με συνεντεύξεις γραμμένες από πριν, αλλά με την φυσική τους παρουσία, με την αγωνιστική τους καθημερινότητα;
«Και μετά ξύπνησες», θα μου πεις, καλοπροαίρετε αναγνώστη. Σωστά, και μετά ξύπνησα.
Και αφού ξύπνησα, άκου και αυτό. Διαβάζουμε πολλά κείμενα κάθε μέρα στο ίντερνετ. Ποστάρουμε σε πολλές ομάδες και σελίδες κάθε μέρα. Τουϊτάρουμε ασύστολα. Μπλογκάρουμε συστηματικά. Μετράμε την επισκεψιμότητα των ανάρτησεών μας. Καλά κάνουμε. Μιλάμε, όμως, δια ζώσης με κάποιον; Μεταξύ μας είμαστε. Μεταξύ μας τα λέμε. Μεταξύ μας τα ξέρουμε. Παλιά λέγανε, κάνε μια καλή πράξη την ημέρα, πέρασε μια γριούλα απέναντι στο δρόμο. Το θυμάσαι; Σήμερα μήπως πρέπει να λέμε, κάνε μια καλή πράξη την ημέρα, μιλά στον διπλανό σου, στον από κάτω σου στην πολυκατοικία, στο απέναντί σου στο λεωφορείο, στον τυχαίο που θα συναντήσεις στο σούπερ μάρκετ; Δεν μπορείς να φανταστείς τι μπορεί να βγει. Δεν το πίστευα ούτε εγώ. Εξεπλάγην ευχάριστα. Ο κόσμος διψά για προσωπική επαφή, για ενδιαφέρον, για πραγματική ενημέρωση -συγνώμη, ξεχάστηκα, υπάρχει το MEGA για αυτό.
Σε επτά άτομα να μιλήσουμε – ο αγαπημένος αριθμός φίλου- και αυτά σε άλλα επτά… δεν θα υπάρχει επιστροφή για αυτή την κυβέρνηση. Κυρίως όμως, δεν θα υπάρχει επιστροφή για αυτό το πολιτικό σύστημα.
Και μετά ξύπνησα....
Εσύ;
