Γράφει ο Γιώργος Καραγιάννης
Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το θάνατο ενός παιδιού. Όταν, μάλιστα, είναι μαζικός και οργανωμένος, όπως στη Συρία, τότε οι διαφορές του ανθρώπου από τα ζώα εξαφανίζονται. Όπως εξαφανίζονται και τα όρια της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, όταν μόνο θέλουμε να "πουλήσουμε" την είδηση...Πως θα ¨πουλήσουμε"; Όχι μεταφέροντας τις πληροφορίες (που ακόμα και αυτές δεν τις ξέρουμε καλά γιατί ο πόλεμος της προπαγάνδας για το ποιοι είναι οι εγκληματίες στη Συρία μαίνεται εδώ και πολύ καιρό) αλλά παρουσιάζοντας συνεχώς τη φωτογραφία με τα αραδιασμένα πτώματα των μικρών παιδιών. Χωρίς να γνωρίζουμε το μέρος της Συρίας που βρίσκεται αυτή η κόλαση, χωρίς να είμαστε σίγουροι ακόμα και αν είναι από τη Συρία, αν θυμηθούμε και την περίφημη λήψη του πουλιού μέσα στο πετρέλαιο που έδειχναν από τον Περσικό Κόλπο τα μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα για να συγκινήσουν τον κόσμο και να γίνει ο πόλεμος χωρίς αντιρρήσεις και τελικά ήταν από πετρελαιοκηλίδα στην Αλάσκα...
"Πουλάμε" τα πτώματα μικρών παιδιών για τηλεθέαση, για περισσότερα κλικ στο διαδίκτυο. Άλλωστε η δημοσιογραφία, εδώ και καιρό, έπαψε να είναι λειτούργημα, αλλά εμπόριο. Και το καλό εμπόριο σημαίνει μόνο κέρδος, τι ξεφτίλα...
