Είχα ένα όνειρο χθες το βράδυ. Είδα πως ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ ήταν Έλληνας και δεν ζούσε στις ΗΠΑ του 1963 αλλά στην Ελλάδα του 2013. Τον είδα επικεφαλής μιας μεγάλης πορείας που κατέληγε στoν βράχο του...
Παρθενώνα κι εκεί έλεγε: «Σας λέω σήμερα, φίλοι μου, ότι παρά τις δυσκολίες και τις απογοητεύσεις της στιγμής, έχω ακόμη ένα όνειρο…. Έχω ένα όνειρο ότι μια μέρα αυτό το έθνος θα ξεσηκωθεί και θα ζήσει το αληθινό νόημα της πεποίθησής του».
Αλήθεια, ποια είναι σήμερα η πεποίθηση που έχουμε σαν έθνος; Πιστεύουμε σε κάτι ή μήπως στις δεκαετίας της πλασματικής και δανεικής ευμάρειας, χάσαμε κάθε αξιακή πυξίδα και πορευόμαστε σήμερα χωρίς όραμα για το πώς αξίζει να ζούμε σαν Έλληνες; Πιστεύουμε ακόμη στην έννοια της Ελευθερίας, έτσι όπως μας κληροδοτήθηκε από τους προγόνους μας ή τη συγχέουμε ιδιοτελώς με την ασυδοσία, την αναρχία, την ανομία και το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε μαλάκα..»;
Έχει για μας πλέον νόημα η ελευθερία της πατρίδας ή έχουμε αποδεχθεί πως η εθνική ανεξαρτησία ανήκει οριστικά και αμετάκλητα στο Μουσείο της Ιστορίας και πως μας αρκεί να είμαστε «σύγχρονοι Ευρωπαίοι»; Μπορούμε να ξαναονειρευτούμε ακολουθώντας τον Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ πως κάποια μέρα η σημερινή Ελλάδα «πνιγμένη από τη λάβρα της αδικίας και της καταπίεσης, θα μεταμορφωθεί σε μια όαση ελευθερίας και δικαιοσύνης»;
Το να θέτει κανείς τα σωστά ερωτήματα, είναι η αρχή κάθε μεταμόρφωσης. Οι ερωτήσεις είναι το κλειδί που ανοίγουν τις πόρτες του μέλλοντος. Ακριβώς για αυτό τον λόγο, θεμελιακές ερωτήσεις όπως οι παραπάνω είναι εξορισμένες, από τη δημόσια σφαίρα του διαλόγου. Πάρα πολλά πράγματα τα κατάπιαμε αμάσητα ως αυτονόητα και σήμερα βιώνουμε τα οδυνηρά αποτελέσματα. Η κρίση δεν είναι πρωτίστως οικονομική ή δημοσιονομική. Είναι πάνω απ’ όλα, κρίση εθνικού προσανατολισμού. Με άλλα λόγια, είναι κρίση πολιτική.
Για αυτό και έχει τεράστια αξία άλλη μια αποστροφή από την ιστορική ομιλία του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ. Η φράση που λέει πως «οι ζωές μας αρχίζουν να τελειώνουν, τη μέρα που θα παραμείνουμε σιωπηλοί για πράγματα που μετράνε». Αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα σήμερα. Κυριαρχεί η σιωπή για το πώς και πότε εκχωρήσαμε την εθνική κυριαρχία μας αντί «πινακίου φακής», έστω κι αν αυτό είχε τη μορφή του χαρτονομίσματος του ευρώ που έδειχνε ο Σημίτης υπερήφανος μπροστά στις κάμερες. Στερούμενοι το βασικό εργαλείο για την άσκηση εθνικής νομισματικής πολιτικής, όλα τα υπόλοιπα ήταν απλά θέμα χρόνου για να συμβούν.
Σήμερα, καταλήξαμε οι «Νέγροι» της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για αυτό και στο όνειρό μου ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ έλεγε πως « η ζωή του Έλληνα είναι θλιβερά τσακισμένη από τις χειροπέδες του διαχωρισμού και τις αλυσίδες των διακρίσεων. Ο Έλληνας ζει σ” ένα μοναχικό νησί φτώχειας, στο μέσο ενός απέραντου ωκεανού υλικής ευημερίας… Μαραίνεται στις γωνίες της ευρωπαϊκής κοινωνίας και βρίσκει τον εαυτό του εξόριστο στην ίδια του τη γη».
Είμαστε λοιπόν υποχρεωμένοι εκ των πραγμάτων να ονειρευτούμε. Να ονειρευτούμε πως τα παιδιά μας δεν θα κριθούν από το γεγονός πως έτυχε να γεννηθούν στον ευρωπαϊκό Νότο, αλλά από το περιεχόμενο του χαρακτήρα τους.
Να γιατί στο όνειρό μου, ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ της Ελλάδας του 2013, κλείνει την ομιλία του με τον ίδιο τρόπο που την έκλεισε και στην Αμερική πριν από 50 χρόνια:
«Αφήστε την ελευθερία να ηχήσει»!
ΥΓ: Ενίοτε για να ονειρευτείς, πρέπει να … ξυπνήσεις!
rizopoulospost.com
