Έχει ενδιαφέρον να δούμε τι γράφει για την καλλιέργεια της γης στη Θεσπρωτία ο Γεώργιος Σκάγιας στο βιβλίο του "Αφηγηματική ιστορία Πλεσίβιτσας Ηπείρου". Αναφέρει μεταξύ άλλων: "Κάθε γωνιά και κάθε κομματάκι τόπου της περιοχής, γέννουνταν καλλιεργήσιμο. Οι ανάγκες από το ένα μέρος, η στενότης του χώρου, ο πολύς πληθυσμός, οι δύσκολες εποχές, έκαναν τον κόσμο να καταφεύγει στον σπαρμό της γης και να καταγίνεται για το κονόμημα του γεννήματος. Λίγα χωραφάκια στην αρχή, λίγα πεζουλάκια σποριάς, λίγα ξανοίγματα, λίγα ξεχερσώματα, που αυγάτιζαν με τον καιρό και επεκτείνουνταν. Οι περισσότερες από τις οικογένειες φρόντιζαν κάτι να σπείρουν. Πρώτο έρχουνταν το σιτάρι, το κριθάρι, η βρώμη και κάπου ολίγη βρίζα στα καινούργια ανοίγματα και κατά την άνοιξη σε κάμποσα χωραφάκια στα ψηλώματα τα ξερικά καλαμπόκια, που την επόμενη χρονιά τα είχανε για πονόβια. Παρ΄ όλες τις δυσκολίες, που παρουσιάζονταν στο γεωργικό ζήτημα, οι κάτοικοι, άντρες και γυναίκες, δεν εγκαταλείπανε το έργο τους αυτό και κάνανε πάντοτε προσπάθειες για περισσότερη απόδοση της παραγωγής τους κια όταν έρχουνταν ο καιρός τη επόμενης σποράς, λησμονιούντανε όλα τα προηγούμενα, και κόποι και δυσκολίες και αποτυχίες της παρερχόμενης εποχής και πάλιν με ζήλο καλλιεργούσανε τη φτωχή αυτή γη των ξερότοπων, με την ελπίδα του καλού θερισμού".
