σύγχρονο μοντέλο ανάλυσης της δραστηριότητας των ρηγμάτων.
Αυτό, μεταξύ άλλων, τονίστηκε στην πρώτη ημέρα, του 13ου Διεθνούς Συνεδρίου της Ελληνικής Γεωλογικής Εταιρείας που πραγματοποιείται στα Χανιά.
«Κάτι ιδιαίτερα παρήγορο για τα Χανιά, για μια περιοχή όπως η Κρήτη, με έντονη σεισμική δραστηριότητα, είναι ότι ποτέ δεν έχει αναφερθεί ότι τα Χανιά, η ευρύτερη περιοχή τους, καταστράφηκαν από σεισμό τα τελευταία 2.500 χρόνια», δήλωσε στα Χανιώτικα Νέα η κα Ελευθερία Παπαδημητρίου, καθηγήτρια Σεισμολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Χαρακτηριστικά η κα Παπαδημητρίου επεσήμανε πως «υπήρξαν σεισμοί και ζημιές, δεν υπήρξαν μαζικά θύματα. Αυτό εξηγείται καθώς οι θέσεις των ρηγμάτων και ο τρόπος που γίνονται οι σεισμοί δείχνουν ότι τα Χανιά είναι σε μία ευνοημένη θέση. Δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει σεισμική επικινδυνότητα, να είμαστε σαφείς, ούτε ότι δεν πρέπει να λαμβάνουμε μέτρα προστασίας».
Στην εισήγησή της η κα Παπαδημητρίου στάθηκε στην Κρήτη ως ένα κομμάτι του ελληνικού τόξου όπου η σεισμική δραστηριότητα είναι αρκετά μεγάλη.
«Στην Κρήτη είχε γίνει ο μεγαλύτερος καταγεγραμμένος ιστορικά σεισμός το 365 μ.Χ., μεγέθους 8.3 της κλίμακας Ρίχτερ, όπως μπορέσαμε να τον υπολογίσουμε με κάποια σύγχρονα μοντέλα από τις μεταθέσεις των εδαφών που υπάρχουν και ακόμα καταγράφονται στο δυτικό κομμάτι της Κρήτης και ειδικά στα Φαλάσαρνα.
Προσπαθούμε σε κάθε περιοχή -και ιδιαίτερα στην Κρήτη- να εκτιμήσουμε τη σεισμική δραστηριότητα. Επειδή οι ισχυροί σεισμοί δεν γίνονται συχνά, έτσι ώστε να έχουμε άμεση παρατήρηση, παρουσιάσαμε την πρώτη ημέρα του συνεδρίου κάποιες προσπάθειές μας για την εκτίμηση της σεισμικής δραστηριότητας που βασίζονται σε στοχαστικά μοντέλα.
Όταν αιτιοκρατικά δεν μπορείς να λύσεις ένα πρόβλημα, στις γεωεπιστήμες προσπαθείς να το αντιμετωπίσεις στοχαστικά, δηλαδή με κάποια στατιστικά μοντέλα που προσπαθούν τις παρατηρήσεις που έχουμε διαθέσιμες να τις μεγεθύνουν έτσι ώστε να μας δώσουν τη δυνατότητα να διεισδύσουμε περισσότερο στη συμπεριφορά της σεισμικής δραστηριότητας για να μπορέσουμε να την κατανοήσουμε καλύτερα με τελικό στόχο πάντα την εκτίμηση της σεισμικής επικινδυνότητας.
Οτιδήποτε κάνει ο γεωεπιστήμονας έχει ως τελικό στόχο όχι μόνο να μάθει τις διεργασίες, αλλά να βρει τη σεισμική επικινδυνότητα, πού, πότε θα γίνει ένας μεγάλος σεισμός και τι μεγέθους θα είναι αυτός», σημείωσε η επιστήμων, αναφέροντας πως σε πολλά ρήγματα, διαπιστωμένα τα τελευταία 2.500 χρόνια, δεν υπήρξε πάνω από ένας μεγάλος σεισμός.
