Θα ήθελα να γράψω μια μέρα που να γελάει το χείλη μας, ακόμα και με την σκέψη της διαφαινόμενης προοπτικής για κοινωνική ευημερία και δικαιοσύνη, για πολιτική ευθύνη ανυπότακτη σε σκοπιμότητες συμφερόντων. Για την αποκατάσταση σε... πολιτικό επίπεδο ενός σταθερού συνδέσμου μεταξύ αιτίου και αιτιατού, δεδομένου ότι συχνά τα “αιτιατά” ανάγονται σε αίτια υφής διάφορα από εκείνη που θα ήταν λογικό να προσδοκούμε.
Για την αρμονία της ατομικής ελευθερίας με την κοινωνική ελευθερία. Για την όξυνση της ευθύνης του πνεύματος, που θα εκαλείτο να τεχνουργήσει και πάλι για την κοινωνία ενότητες και συνδέσμους ζωτικούς, αφού του πνεύματος φορείς πρέπει να είναι οι ανεξάρτητοι άνθρωποι, οι συνειδήσεις που φέρουν το αιματηρό γνώρισμα της ελευθερίας…
Θα ήθελα να γράψω μια μέρα που να γελαέι το χείλη μας, για όλα τα παραπάνω, χωρίς να γελάσουν μαζί μας που “γελάσαμε”. Ομως, πάντα διαπιστώνω ότι μόνο οι ωχαδερφιστές της πολιτικής και οι διάφοροι παντοιοτρόπως “βολεμένοι” και εγκάθετοι συμφερόντων γελάνε μόνο. Γελάνε μ’ αυτά που λένε. Γελάνε μ’ αυτά που ακούμε. Γελάνε μ’ αυτά που λένε και κάνουν και βρίσκουν απήχηση στη μωροπιστία μας, οπότε γελάνε από άκρατη και υπερφίαλη ικανοποίηση, έχοντας βέβαια αποβάλλει κάθε αίσθημα αιδούς.
Γελάνε μ’ αυτά που παθαίνουμε. Γελάνε με τις “παθογενείς επιρροές” των πράξεών τους σε ευαπάτητες κοινωνικές ομάδες. Και διερωτάται κανείς αν έχουν χάσει παντελώς την αυτεπίγνωση και το αίσθημα της πραγματικότητας, οπότε είναι πλέον στη δικαιοδοσία της ψυχοδιαγνωστικής και της ψυχοφυσιολογίας η αντιμετώπιση του …ψυχονευρωτικού τους γέλιου, που συνοδεύει τα πολιτικά τους αισχρουργήματα.
Γελούσανε και παλαιότερα. Γελούσανε με τις “καλύτερες μέρες”, γιατί τελικά απεδείχθησαν μόνο δικές τους και δεν έγιναν ποτέ δικές μας. Γελάνε και σήμερα με τα βαυκαλήματά τους για “ανάπτυξη” και ¨μεταρρυθμίσεις”, για “πρωτογενές πλεόνασμα”, που εξασφαλίζεται αποκλειστικά από την οικονομική αφαίμαξη των εξαθλιωμένων κοινωνικών ομάδων, και άλλες “μπαρούφες” που δοθείσης ευκαιρίας εκστομίζει το απύλωτο στόμα τους απευθυνόμενοι σε πολίτες-Λωτοφάγους!..
Και μπορεί να διαθέτουν βεβλαμμένο νουν και ψυχική ανισορροπία, αλλά το σαρδόνιο γέλιο τους έχει ερείσματα. Εχουν αντιληφθεί ότι τούτος ο ανεπίδεκτος μάθησης λαός, ο γενικά επιλήσμονας λαός, ο οποίος δεν έχει διαμορφώσει μια συγκεκριμένη στάση ζωής, είναι ευεπίδεκτος στην πολιτική κοροιδία και σε εθνικά επιζήμιες αντιδράσεις των ποδηγετών του.
Και γελάνε ανενόχλητοι οι κυβερνώντες και οι κομματικοί εγκάθετοι τους, γιατί η κοινωνία φαίνεται άναυδη και αμήχανη, χωρίς καμία αντίδραση, να παρακολουθει τις παλινωδίες και τα ψεύδη των κομμάτων. Με το ΠΑΣΟΚ που έπαιξε στην κομματική σκακιέρα την εθνική υπόθεση της οικονομίας. Με τη ΝΔ να κυβερνά στηριζόμενη στα “δεκανίκια” του αμαρτωλού ΠΑΣΟΚ και τα υπόλοιπα κόμματα να αντιπολιτεύονται χωρίς πυξίδα και αξιόπιστο πολιτικό λόγο, έχουμε φτάσει στην εξάντληση των ορίων του πολιτικού παιχνιδιού.
Και τι κάνουμε εμείς ως πολίτες; οι Ελληνες ξεριζωμένοι από την πραγματικότητα, τον ρεαλισμό των καιρών, διαπιστώνουμε πως φταίει, ό,τι μας λένε πως φταίει, αρκεί το φταίξιμο να μην μας συμπεριλαμβάνει. Δεχόμαστε μαζοχιστικά το ρόλο του θύματος, αλλά όχι του φταίχτη. Και η κομματοκρατία, αφού εκφαύλισε την ίδια την πράξη της ζωής, εννοεί και επινοεί καινούργες μορφές θυματολογίας..
Φτάσαμε έτσι, χωρίς να το έχουμε συνειδητοποιήσει, στη χρεοκοπία και της ίδιας της εκδίκησης. Κι αυτή, έστω αρνητική, είναι ένας τόπος να σταθείς, όπως και ο θυμός. Τώρα δεν υπάρχει ούτε αυτός ο τόπος. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο που τούτος ο λαός έφτασε να τρώει τις σάρκες του. Και μακάρι η ποινή του εκφυλισμού μας να μην είναι ο χαμός!..
Γιατί όσο συνεχίζεται η ρευστοποίηση του μυαλού και του συναισθήματός μας ως λαού, με τους πολιτικούς της “συμφοράς” μας να ενεργούν “εν ονόματι” μας και να γελάνε σε βάρος μας, είναι βέβαιο ότι θα περάσουμε στο τραγικό κύκλο της ανεμπόδιστης κατάπτωσής μας: Ενδεια, εκφυλισμός, εκφαυλισμός, απαισιοδοξία και εγκατάλειψη. Ξεκομμένοι από κάθε εσωτερικό κράτημα, θα αφηθούμε ακόμα περισσότερο έρμαιοι στο αγοραίο κομματικό λεξιλόγιο, που αιτιολογεί τα πάντα, χωρίς να δεσμεύεται από τίποτα!
Για την αρμονία της ατομικής ελευθερίας με την κοινωνική ελευθερία. Για την όξυνση της ευθύνης του πνεύματος, που θα εκαλείτο να τεχνουργήσει και πάλι για την κοινωνία ενότητες και συνδέσμους ζωτικούς, αφού του πνεύματος φορείς πρέπει να είναι οι ανεξάρτητοι άνθρωποι, οι συνειδήσεις που φέρουν το αιματηρό γνώρισμα της ελευθερίας…
Θα ήθελα να γράψω μια μέρα που να γελαέι το χείλη μας, για όλα τα παραπάνω, χωρίς να γελάσουν μαζί μας που “γελάσαμε”. Ομως, πάντα διαπιστώνω ότι μόνο οι ωχαδερφιστές της πολιτικής και οι διάφοροι παντοιοτρόπως “βολεμένοι” και εγκάθετοι συμφερόντων γελάνε μόνο. Γελάνε μ’ αυτά που λένε. Γελάνε μ’ αυτά που ακούμε. Γελάνε μ’ αυτά που λένε και κάνουν και βρίσκουν απήχηση στη μωροπιστία μας, οπότε γελάνε από άκρατη και υπερφίαλη ικανοποίηση, έχοντας βέβαια αποβάλλει κάθε αίσθημα αιδούς.
Γελάνε μ’ αυτά που παθαίνουμε. Γελάνε με τις “παθογενείς επιρροές” των πράξεών τους σε ευαπάτητες κοινωνικές ομάδες. Και διερωτάται κανείς αν έχουν χάσει παντελώς την αυτεπίγνωση και το αίσθημα της πραγματικότητας, οπότε είναι πλέον στη δικαιοδοσία της ψυχοδιαγνωστικής και της ψυχοφυσιολογίας η αντιμετώπιση του …ψυχονευρωτικού τους γέλιου, που συνοδεύει τα πολιτικά τους αισχρουργήματα.
Γελούσανε και παλαιότερα. Γελούσανε με τις “καλύτερες μέρες”, γιατί τελικά απεδείχθησαν μόνο δικές τους και δεν έγιναν ποτέ δικές μας. Γελάνε και σήμερα με τα βαυκαλήματά τους για “ανάπτυξη” και ¨μεταρρυθμίσεις”, για “πρωτογενές πλεόνασμα”, που εξασφαλίζεται αποκλειστικά από την οικονομική αφαίμαξη των εξαθλιωμένων κοινωνικών ομάδων, και άλλες “μπαρούφες” που δοθείσης ευκαιρίας εκστομίζει το απύλωτο στόμα τους απευθυνόμενοι σε πολίτες-Λωτοφάγους!..
Και μπορεί να διαθέτουν βεβλαμμένο νουν και ψυχική ανισορροπία, αλλά το σαρδόνιο γέλιο τους έχει ερείσματα. Εχουν αντιληφθεί ότι τούτος ο ανεπίδεκτος μάθησης λαός, ο γενικά επιλήσμονας λαός, ο οποίος δεν έχει διαμορφώσει μια συγκεκριμένη στάση ζωής, είναι ευεπίδεκτος στην πολιτική κοροιδία και σε εθνικά επιζήμιες αντιδράσεις των ποδηγετών του.
Και γελάνε ανενόχλητοι οι κυβερνώντες και οι κομματικοί εγκάθετοι τους, γιατί η κοινωνία φαίνεται άναυδη και αμήχανη, χωρίς καμία αντίδραση, να παρακολουθει τις παλινωδίες και τα ψεύδη των κομμάτων. Με το ΠΑΣΟΚ που έπαιξε στην κομματική σκακιέρα την εθνική υπόθεση της οικονομίας. Με τη ΝΔ να κυβερνά στηριζόμενη στα “δεκανίκια” του αμαρτωλού ΠΑΣΟΚ και τα υπόλοιπα κόμματα να αντιπολιτεύονται χωρίς πυξίδα και αξιόπιστο πολιτικό λόγο, έχουμε φτάσει στην εξάντληση των ορίων του πολιτικού παιχνιδιού.
Και τι κάνουμε εμείς ως πολίτες; οι Ελληνες ξεριζωμένοι από την πραγματικότητα, τον ρεαλισμό των καιρών, διαπιστώνουμε πως φταίει, ό,τι μας λένε πως φταίει, αρκεί το φταίξιμο να μην μας συμπεριλαμβάνει. Δεχόμαστε μαζοχιστικά το ρόλο του θύματος, αλλά όχι του φταίχτη. Και η κομματοκρατία, αφού εκφαύλισε την ίδια την πράξη της ζωής, εννοεί και επινοεί καινούργες μορφές θυματολογίας..
Φτάσαμε έτσι, χωρίς να το έχουμε συνειδητοποιήσει, στη χρεοκοπία και της ίδιας της εκδίκησης. Κι αυτή, έστω αρνητική, είναι ένας τόπος να σταθείς, όπως και ο θυμός. Τώρα δεν υπάρχει ούτε αυτός ο τόπος. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο που τούτος ο λαός έφτασε να τρώει τις σάρκες του. Και μακάρι η ποινή του εκφυλισμού μας να μην είναι ο χαμός!..
Γιατί όσο συνεχίζεται η ρευστοποίηση του μυαλού και του συναισθήματός μας ως λαού, με τους πολιτικούς της “συμφοράς” μας να ενεργούν “εν ονόματι” μας και να γελάνε σε βάρος μας, είναι βέβαιο ότι θα περάσουμε στο τραγικό κύκλο της ανεμπόδιστης κατάπτωσής μας: Ενδεια, εκφυλισμός, εκφαυλισμός, απαισιοδοξία και εγκατάλειψη. Ξεκομμένοι από κάθε εσωτερικό κράτημα, θα αφηθούμε ακόμα περισσότερο έρμαιοι στο αγοραίο κομματικό λεξιλόγιο, που αιτιολογεί τα πάντα, χωρίς να δεσμεύεται από τίποτα!
