είναι μια φυσιολογική συμπεριφορά που γεννιέται από τη συνειδητοποίηση της κατωτερότητας τους και της απειρίας τους. Η προοδευτική κυριαρχία στο περιβάλλον τους τα κάνει να αποκτούν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους και να αντιμετωπίζουν ήρεμα καινούργιες καταστάσεις.
Υπάρχουν ωστόσο παιδιά που διατηρούν ακόμα και στη σχολική ηλικία αυτή την αγχώδη συμπεριφορά που εκδηλώνεται με φόβο για τα καθήκοντα που έχουν να κάνουν.
Η αγωνία, όπως και το άγχος, μπορεί να οφείλεται σε οικογενειακούς λόγους, σε μια μητέρα αγχώδη που μεταδίδει αυτό το άγχος και στο παιδί της δημιουργώντας του φόβο, στην αντιμετώπιση μη οικογενειακών καταστάσεων ή σε ένα γεγονός θλιβερό που προκάλεσε στο παιδάκι φόβο και αγωνία που αργότερα γενικεύεται και σε άλλες καταστάσεις.
Μια αποτελεσματική βοήθεια που μπορούμε να προσφέρουμε στο παιδί που φοβάται είναι να το ενθαρρύνουμε σε οποιαδήποτε πρωτοβουλία. Κάτι τέτοιο του δίνει σιγουριά για όσα γίνονται στην καθημερινή ζωή και απίστευτη αυτοπεποίθηση καθώς βλέπει ότι οι ικανότητές του έχουν αντίκρυσμα. Το παιδί έχει ανάγκη να αποκτήσει πολλές ικανότητες για να γίνει όσο το δυνατόν περισσότερο ανεξάρτητο.
Συχνά ακόμα και το σχολείο για το παιδάκι μπορεί να είναι μια πηγή μεγάλου άγχους, τόσο που να το κάνει να θέλει να το απορρίψει. Είναι το ίδιο απαραίτητο το παιδάκι να μάθει να αγαπήσει το σχολείο και να αντιμετωπίσει αυτή την καινούργια εμπειρία, αρχικά με τη βοήθειά μας και έπειτα μόνο του. Πρέπει να το βοηθήσουμε και αν χρειαστεί να παραμείνουμε για λίγο μαζί του στο σχολείο αλλά να μην υποχωρήσουμε στις ιδιοτροπίες του.
Συχνά το παιδί δε μπορεί να εκφράσει με λόγια κατάλληλα αυτό που το απασχολεί και οι γονείς θα πρέπει να ξεπεράσουν αυτό το εμπόδιο με την διαίσθηση. Δεν χρειάζεται να το ανακρίνετε και να το πιέσετε, αποκαλύπτοντας τους λόγους που μπορεί να ευθύνονται για την αγχώδη συμπεριφορά του σε προηγούμενες φορές. Αν δεν μπορείτε να βρείτε τον λόγο μπορείτε να βοηθήσετε το παιδί με μια ήρεμη και αλληλέγγυα παρουσία, χωρίς να παραβλέπετε τα άγχη του παιδιού ή να αρνείστε τη βάση τους και χωρίς να το υποχρεώνετε να αντιμετωπίζει πολύ αγχώδης καταστάσεις αλλά ταυτόχρονα να υποστηρίζετε τις πιο ανεξάρτητες και λιγότερο παιδιάστικες συμπεριφορές.
Επομένως δε πρέπει να του κρύβουμε την πραγματικότητα. Οι δυσκολίες, τα προσωπικά και επαγγελματικά προβλήματα σίγουρα προκαλούν άγχος στον καθένα μας και μπορεί να έχουν επιπτώσεις στα παιδιά μας με μορφές κληρονομικές και ίσως αυτή η κατάσταση να επιδεινώνεται συνέχεια.
Στόχος θα πρέπει να είναι αρχικά να προσπαθήσουμε να μη μεταφέρουμε το οποιοδήποτε άγχος στο παιδί και σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να διερευνήσουμε ή να συζητήσουμε τι μπορεί να είναι αυτό που αγχώνει το παιδί για να περιορίσουμε τα αποτελέσματα και τις επιπτώσεις του κακού. Να το βοηθήσουμε, είτε αλλάζοντας αυτό το «κάτι» στο περιβάλλον ή στη συμπεριφορά του, είτε να το βοηθήσουμε να προσαρμόζεται και να ανταπεξέρχεται σε δυσκολίες της καθημερινότητάς του με μεγαλύτερη σιγουριά.
mammyland.com
