Εμείς, οι εργαζόμενοι, μαζί με τους Καθηγητές μας, σας καλωσορίζουμε στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Σας συγχαίρουμε, φοιτητές, φοιτήτριες και τους γονείς που σας ...
στήριξαν, καθώς γνωρίζουμε καλά, πόσο κοπιάσατε για να κάνετε πράξη το όνειρο σας, να σπουδάσετε σε ένα καλό δημόσιο, υψηλού κύρους, ελληνικό πανεπιστήμιο.
Σήμερα, την ώρα που στο Ίδρυμα μας ετοιμαζόμαστε να ξεκινήσουμε το ακαδημαϊκό έτος, να εγγράψουμε τους νεοεισαχθέντες προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς φοιτητές του, να αποχαιρετήσουμε τους επιτυχημένους διπλωματούχους του, να αρχίσουμε το νέο πρόγραμμα σπουδών, να ανοίξουμε τις αίθουσες διδασκαλίας και τα εργαστήρια, συνέβη κάτι περίεργο και δραματικό ταυτόχρονα.
Η κυβέρνηση ανακοίνωσε πως θέτει σε διαθεσιμότητα 1765 εργαζόμενους μας διοικητικούς υπαλλήλους σε όλα τα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Την ίδια στιγμή προαναγγέλλει την διαθεσιμότητα του 40% των καθηγητών, στο επόμενο έτος, όπως και νέες διαθεσιμότητες διοικητικών υπαλλήλων στους επόμενους μήνες. Τις οικονομικές δυνατότητες μας τις έχει ήδη μειώσει κάτω από μισό: Τα κονδύλια για τα μαθήματα, για τα κτίρια, για τις βιβλιοθήκες, για τους μισθούς. Παράλληλα απέλυσε τους συμβασιούχους διδάσκοντες, αρνείται επί χρόνια να διορίσει τους νεοεκλεγμένους λέκτορες και καθηγητές, ενώ οι σχολές αιμορραγούν από τις συνταξιοδοτήσεις.
Συγχρόνως όμως αύξησε τον αριθμό των εισακτέων του Πανεπιστημίου μας. Δηλαδή με κατά 20 – 30% λιγότερους διοικητικούς, με λιγότερους καθηγητές, με ελάχιστους προϋπολογισμούς, θα πρέπει να εκπαιδεύσουμε εκατοντάδες περισσότερους φοιτητές και φοιτήτριες. Πως θα γίνει αυτό; Προφανώς θα μειωθούν τα μαθήματα, θα σταματήσουν τα δωρεάν συγγράμματα, θα κλείσουν οι βιβλιοθήκες, θα διαλυθούν οι γραμματείες, θα ρημάξουν κτίρια, θα κλείσουν εργαστήρια και μεταπτυχιακά προγράμματα. Το Πανεπιστήμιο εν ολίγοις ωθείται να μετατραπεί σε ένα ίδρυμα μεταλυκειακής κατάρτισης, σε ένα ΙΕΚ. Με εύκολα, γρήγορα πτυχία για ένα σίγουρο άνεργο μέλλον, με ελάχιστους εξαθλιωμένους εργαζόμενους και καθηγητές και που δεν θα νοιάζονται πως θα διδάξουν, αλλά πως θα επιβιώσουν. Τότε θα σας ζητήσουν και δίδακτρα επιπλέον, καθώς οι σπουδές δεν θα βγαίνουν. Αυτό δεν θα συμβεί στο μακρινό μέλλον, συμβαίνει τώρα: Την τριετία των Μνημονίων σημαντικές κατακτήσεις κατεδαφίζονται. Ανάμεσά τους, η δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση που επιχειρείται σταδιακά να περάσει στα χέρια ασύδοτων επιχειρηματικών συμφερόντων. Τα δημόσια σχολεία όπως και τα Πανεπιστήμια συγχωνεύονται, οι εκπαιδευτικοί έχουν υποστεί δραματικές περικοπές και χιλιάδες από αυτούς δεν θα βρίσκονται στην τάξη το Σεπτέμβριο, η χρηματοδότηση συρρικνώνεται, το πιο εκλεκτό τμήμα της κρατικής τεχνικής εκπαίδευσης καταργήθηκε, για να επωφεληθούν γνωστοί εκπαιδευτικοί πολυοργανισμοί. Στόχος της πολιτικής αυτής η βαθμιαία εξαφάνιση του δημόσιου σχολείου και Πανεπιστημίου και η πλήρης επικράτηση ενός πλήρως διεφθαρμένου εκπαιδευτικού μοντέλου, όπου απολυτήρια και πρόσβαση στο Πανεπιστήμιο θα έχουν μόνο όσοι έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν.
Αγαπητοί γονείς, αγαπητοί φοιτητές και φοιτήτριες,
Υπό αυτές τις συνθήκες, αποφασίσαμε ότι δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε άλλο, να υπομείνουμε άλλο τον κατήφορο. Δεν μπορούμε να περιμένουμε πότε θα απολυθεί και ο επόμενος διπλανός μας μέχρι να έλθει η σειρά μας, πότε θα πάψουμε να έχουμε υπολογιστή, γραφείο, αίθουσα διδασκαλίας, αμφιθέατρο, εργαστήριο έρευνας. Πότε θα καταργήσουμε σχολές, πότε οι φοιτητές μας θα αναγκαστούν να πληρώνουν δίδακτρα για να διδάσκονται. Δεν μπορούμε να φανταστούμε πως είναι δυνατόν, συνάνθρωποι μας που στις 16 Σεπτεμβρίου θα βρίσκονται στον δρόμο, νέοι με παιδιά, με άλλους απολυμένους ή ανέργους στις οικογένειες τους, θα κάθονται λίγο πριν μαζέψουν τα πράγματα από το γραφείο τους, στις γραμματείες των σχολών, να εγγράφουν χαμογελαστοί τους φοιτητές μας, πως οι διδάσκοντες οι οποίοι θα γνωρίζουν ότι σε λίγους μήνες θα έχουν την ίδια τύχη, θα βρουν το κουράγιο να διδάξουν στα αμφιθέατρα, να σταθούν όρθιοι και αξιοπρεπείς σαν πανεπιστημιακοί δάσκαλοι.
Μα θα μας πείτε: η Ελλάδα έχει ήδη ένα εκατομμύριο ανέργους, η Αθήνα σαράντα χιλιάδες αστέγους στα πεζοδρόμια της, το ένα τρίτο των νοικοκυριών βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας, οι μισθοί όσων έχουν την τύχη ακόμη να πληρώνονται έχουν μειωθεί στο μισό ή στο ένα τρίτο. Ναι, έτσι είναι! Και εσείς βρίσκεστε στην ίδια κατάσταση, ο κάθε γονιός από εσάς μπορεί να είναι άνεργος, το κάθε σπίτι κινδυνεύει με πλειστηριασμό, το μηνιάτικο δεν βγαίνει, ούτε οι σπουδές των παιδιών σας. Δεν ξέρετε αν και πως θα καταφέρουν να πάρουν κάποτε το πτυχίο τους.
Το γνωρίζουμε και εμείς, είμαστε άνθρωποι σαν και εσάς, με οικογένειες, με μικρά παιδιά ή με παιδιά που σπουδάζουν. Περάσαμε από τους ίδιους δρόμους, τα ίδια θρανία. Βρεθήκαμε να υπηρετούμε ένα σπουδαίο ακαδημαϊκό ίδρυμα, με κύρος.
Αν κλείσετε για λίγο τα αυτιά σας, στη χαμηλού επιπέδου εγχώρια ειδησεογραφία και αναζητήστε τις διεθνείς κατατάξεις θα δείτε πόσο ψηλά βρίσκονται πολλά ελληνικά Πανεπιστήμια στον κόσμο.
Αγαπητοί γονείς, αγαπητοί φοιτητές και φοιτήτριες,
Ο μεγάλος χαμένος των ακραίων αυτών νεοφιλελεύθερων επιλογών για την Παιδεία είναι τα παιδιά σας, τα παιδιά μας, τα παιδιά των εργαζόμενων, των άνεργων, των φτωχών. Λίγα γράμματα και μετά αγώνας για το μεροκάματο, θα είναι η προδιαγεγραμμένη πορεία όσων δεν θα έχουν την οικονομική δυνατότητα να εξαγοράσουν εξετάσεις και τίτλους σπουδών για να βρουν μια θέση στον ήλιο. Τα όνειρά τους για μια καλύτερη ζωή θα θαφτούν κάτω από τη βουλιμία της πολιτικής, της επιχειρηματικής και της κοινωνικής ελίτ που θέλει να εξασφαλίσει για τα δικά της τέκνα τις καλύτερες δυνατές σπουδές και τις πιο ακριβοπληρωμένες θέσεις εργασίας. Μετά από πολλά χρόνια η εκπαίδευση γίνεται και πάλι μοχλός αναπαραγωγής ανισοτήτων και παγίωσης των ταξικών διαφορών, οι οποίες στην περίοδο της κρίσης έχουν οξυνθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε η χώρα να είναι αυτή τη στιγμή βαθιά διαιρεμένη. Οι προσπάθειες γενεών εργαζομένων για να λειανθούν οι οικονομικές, οι κοινωνικές και οι εκπαιδευτικές ανισότητες κινδυνεύουν να ματαιωθούν από μια βαθιά αντιλαϊκή, αντεργατική και αντιεκπαιδευτική πολιτική που περιφρονεί την κοινωνία και έχει ως μόνο στόχο της την εξυπηρέτηση ιδιοτελών συμφερόντων.
ΧΡΕΟΣ ΌΛΩΝ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΟΑΣΠΙΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΑΓΑΘΟΥ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ
Για όλους αυτούς τους λόγους λοιπόν, αγαπητοί γονείς, αγαπητοί φοιτητές και φοιτήτριες,
Εμείς οι εργαζόμενοι του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, αποφασίσαμε να σταθούμε με το κεφάλι ψηλά, όχι μοιραίοι και άβουλοι. Θα κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας μαζί με την υπόλοιπη πανεπιστημιακή κοινότητα, για να παραδώσουμε στις επόμενες γενιές, το ίδιο και καλύτερο Πανεπιστήμιο από αυτό που μας παραδόθηκε. Γι’ αυτό σας ζητάμε να έλθετε εδώ, μαζί μας, να σταθείτε δίπλα μας στον ωραίο αγώνα που ξεκινάμε. Ο αγώνας δεν είναι συντεχνιακός, αλλά υπαρξιακός, είναι μάχη επιβίωσης για όλους μας, εργαζόμενους στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Στον αγώνα αυτό σας καλούμε να βρεθείτε δίπλα μας για να ανατρέψουμε τις άθλιες μνημονιακές πολιτικές, για να ξαναγυρίσει η ελπίδα, για ένα καλύτερο αύριο για εμάς και για τα παιδιά μας.
