χρονολογία, το πράγμα αλλάζει κι αρχίζουν οι αναλύσεις οι δύσκολες.
Για την «κρίση των 30» πάσης φύσεως ειδήμονες έχουν κατά καιρούς καταθέσει τις δικές τους θεωρήσεις. Είναι, εκείνη, η πρωτόγνωρη αίσθηση του Χρόνου να σου βαράει το κεφάλι με 10 βαριοπούλες και να σε οδηγεί σε μία αγωνιώδη αναζήτηση σταθερών.
Τι γίνεται, όμως, όταν η εν λόγω κρίση, τα τελευταία χρόνια έχει αποκτήσει μία μεγάλη αδερφή; Την ελληνική κρίση. Πόσο πιο έντονα βιώνεται η πρώτη όταν εμφωλεύεται στη δεύτερη; Αποκτά εντελώς διαφορετικές διαστάσεις και από απλή δευτεροβάθμια εξίσωση με έναν άγνωστο, μετατρέπεται σε πολυπαραγοντικό ανάπτυγμα ολοκληρώματος.
Οι σημερινοί τριαντάρηδες συνιστούν τη «γενιά μπονσάι». Τα φυτά που έχουν ηλικία δέντρου και ευημερούν σε συνθήκες γλάστρας. Γεννήθηκαν, μεγάλωσαν, σπούδασαν, πήραν πτυχία και μεταπτυχιακά, έμαθαν πολλές ξένες γλώσσες, απέκτησαν τις πρώτες τους εργασιακές εμπειρίες και τη στιγμή που είχαν όλα τα εφόδια να πατήσουν το γκάζι της προσωπικής δημιουργίας, ένα αόρατο χέρι τράβηξε απότομα το χειρόφρενο. Συγκρούστηκαν μετωπικά με την κρίση. Το τέλος των φοιτητικών και των στρατιωτικών υποχρεώσεων συνέπεσε με την αρχή της.
Σήμερα, συνεχίζουν να ψάχνουν χώμα για μεταφύτευση και νερό σ' ένα τοπίο άνυδρο. Εξακολουθούν να ζουν στα παιδικά δωμάτια, που έγιναν εφηβικά, που έγιναν φοιτητικά και οι ίδιοι έγιναν 30 και μένουν ακόμα σ' αυτά! Κάποιοι έφυγαν για λίγο, άλλοι αναγκάστηκαν να επιστρέψουν, ακόμα και οι λίγοι που προχώρησαν, παραμένουν απόλυτα εξαρτημένοι από τις πατρογονικές τους εστίες. Το περιβάλλον τους αναβαθμίστηκε από γλάστρα σε θερμοκήπιο.
Όταν τελειώνουν τα επιχειρήματα των άλλων στο άκουσμα της περιγραφής της κατάστασης, καταφεύγουν σε -μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού- λεκτικά δεκανίκια. «Έχεις σκεφτεί να φύγεις έξω;», «Τουλάχιστον, δεν έχεις άλλες υποχρεώσεις», «Κάνε υπομονή, υπάρχουν και χειρότερα», «Δεν είσαι ο μόνος, όλοι στην ηλικία σου λίγο-πολύ έτσι είναι», «Είσαι μικρή ακόμα!».
Αυτό το τελευταίο, μου το είπε πρόσφατα φίλη, μόλις 7-8 χρόνια μεγαλύτερη από 'μένα. «Μικρή για ποιο πράγμα;» αναρωτιέμαι. Είμαι μικρή για να μπορέσω -επιτέλους- να πατήσω στα πόδια μου και να ζήσω μόνη μου; Είμαι μικρή για να πάψω να υποαπασχολούμαι ή ακόμα χειρότερα να ετεροαπασχολούμαι σε δουλειές που απέχουν έτη φωτός από το αντικείμενο των σπουδών μου, που κι αυτές πια μοιάζουν με είδος υπό εξαφάνιση; Ή μήπως είμαι μικρή για τη δημιουργία μιας σχέσης σε προσωπικό επίπεδο που οι επικρατούσες συνθήκες θα της επιτρέψουν να αντέξει; Έχω χάσει το μέτρημα των φίλων που τα τελευταία χρόνια χώρισαν είτε γιατί ο ένας από τους δύο μετανάστευσε, είτε γιατί με 400-500 ευρώ έκαστος δεν μπορούσαν να πάνε τη ζωή τους παρακάτω, όσο κι αν το ήθελαν.
Η κρίση των 30 σήμερα ΔΕΝ έχει τον ήχο από τα καμπανάκια του περίφημου βιολογικού ρολογιού, OYTE συνοψίζεται πια στην ατάκα «Εγώ πότε θα γίνω μάνα;» της Δήμητρας Παπαδοπούλου στο "Σ' αγαπώ, Μ' αγαπάς". Πλαισιωμένη από μία χώρα που βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στη δίνη της δικής της κρίσης, έχει τον ήχο ενός ολόκληρου κωδωνοστασίου που οι χτύποι του μοιάζουν κουρδισμένοι με την εισαγωγή και τις γέφυρες από το Unforgiven των Metallica.
Κι εσύ, ο τριαντάρης του 2013, στέκεις να αναρωτιέσαι -συνειρμικά- τι το «ασυγχώρητο» έχεις κάνει και δεν μπορείς να πας τη ζωή σου ένα βήμα παραπέρα.
