και ιδανικά, στους αυστηρούς μα συνάμα τόσο ονειροπόλους ποιητές που λάτρεψα.
• ΕΚΠΛΗΣΣΟΜΑΙ, ακόμη. Από τη δύναμη των αγωνιστών συναδέλφων μου που αρνήθηκαν να υποκύψουν σε ψευτοδιλήμματα, από την αντοχή, την αποφασιστικότητα και την αξιοπρέπειά τους. Μέρες και νύχτες ολόκληρες με ανεξάντλητο κουράγιο και θάρρος στέκονται όρθιοι, δουλεύοντας, παλεύοντας, στερώντας από τα παιδιά και τις οικογένειές τους τη φυσική τους παρουσία, μια στέρηση που ισοσταθμίζεται μονάχα με την υπερηφάνεια και την αναγνώριση του μεγαλείου μιας τέτοιας εθελοντικής προσφοράς.
• ΟΡΓΙΖΟΜΑΙ, ολοένα και περισσότερο, με όλους τους δήθεν σωτήρες που κλέβουν τη μικρή μας ζωή και την πετούν αψήφιστα στα σκουπίδια, λογαριάζοντας τους εαυτούς τους για θεούς κι εμάς τους υπόλοιπους για αριθμούς στα τεφτέρια της εγωπάθειάς τους.
• ΘΡΗΝΩ για τους συνανθρώπους μου που κατάπιε ο θάνατος, μα και για κείνους που παραδίδονται σε μικρούς και βασανιστικούς καθημερινούς θανάτους, νομίζοντας πως είναι ακόμα ζωντανοί.
• ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ και θα αγωνίζομαι πάντοτε, από όποιο μετερίζι, ενάντια σε αυτούς που κατάντησαν την πατρίδα μου ένα παιχνίδι στα χέρια των βαρβάρων, τους θλιβερούς ‘λαοπρόβλητους’ δημαγωγούς που καταπατούν ασύστολα κάθε έννοια κοινωνικού δικαιώματος και δεν τολμούν πια να κάνουν βήμα δίχως ένα σκασμό αστυνομικούς τριγύρω, την ίδια στιγμή που πιπιλίζουν κατά το συμφέρον τους την καραμέλα της νομιμότητας. Αλλά και ενάντια σε κείνους που πίστεψαν με το βρώμικο μυαλό τους πως μπορούν να γίνουν παγκόσμιοι κυρίαρχοι, σπέρνοντας τη φτώχεια, την αδικία και τον τρόμο στους λαούς.
• ΛΥΠΑΜΑΙ όσους πλανήθηκαν εκούσια ή ακούσια, όσους παραδόθηκαν στο φόβο και τη βολή τους αδιαφορώντας για το διπλανό, αυτούς που κουράστηκαν νωρίς κι όσους δεν μπήκαν καν στον κόπο να προσπαθήσουν, παραμένοντας στη μοιραία γκρίζα ζώνη της ανοχής και της απραξίας.
• ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ για λογαριασμό εκείνων που συνειδητά και ύπουλα διάλεξαν το ρόλο του Εφιάλτη, κάτι γελοίων παραγοντίσκων που δε δίστασαν να ξεπουλήσουν για μια προνομιακή θεσούλα ή λίγα αργύρια το όραμα των πολλών. Κάποιοι από αυτούς ανερυθρίαστα ισχυρίζονται πως υπηρετούν το δημοσιογραφικό λειτούργημα, τολμώντας μάλιστα να προχωρούν σε υποδείξεις και διδαχές προς πάσα κατεύθυνση, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι απλώς εξευτελίζονται.
• ΑΠΑΝΤΩ σε όσους απορούν ακόμα για το στόχο μας, πως δε συμβιβαζόμαστε με τίποτα λιγότερο από το αυτονόητο: Να μπορέσουμε επιτέλους να γευτούμε μια Δημοκρατία Αληθινή και τέτοια να την παραδώσουμε στα παιδιά μας. Όσες συκοφαντίες, απειλές και εξοντωτικές πρακτικές, όσους ισοπεδωτικούς ‘ρεαλισμούς’ και κατασκευασμένους μονόδρομους κι αν βρούμε μπροστά μας, τίποτα δε θα είναι ποτέ αρκετό για να μας στερήσει το όνειρο και το όραμα, την ελευθερία της σκέψης και της βούλησης.
• ΕΠΙΜΕΝΩ στην πεποίθηση πως η κατά κεφαλήν καλλιέργεια ενός λαού είναι η απάντηση σε όλα του τα πιθανά τεχνητά ή μη αδιέξοδα… Το γνωρίζουν άλλωστε καλά και οι εκάστοτε κρατούντες, γι’ αυτό πρώτοι και κύριοι στόχοι τους είναι πάντα η Παιδεία και ο Πολιτισμός. Στη συνέχεια, είναι πολύ εύκολο να βρουν ευήκοα ώτα η κατευθυνόμενη παρα-πληροφόρηση και η προπαγάνδα.
• ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ τι άλλο άραγε πρέπει να συμβεί σε αυτή τη χώρα για να επανακτήσουμε τη χαμένη ουσία της πολιτικής, να θυμηθούμε το Σωκράτη και τον Αριστοτέλη, να πεισθούμε πως είμαστε εμείς οι ίδιοι που έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε τη ροή της ιστορίας, αρκεί να το τολμήσουμε.
• ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΩ να διδάσκομαι από τη μαγεία της ακριβοθώρητης πια ουσιαστικής πρωτοπορίας και κυρίως, της ρήξης με οτιδήποτε σάπιο: Είναι η μόνη μαγιά που μπορεί να φουσκώσει τη ζύμη της ανατροπής.
• ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ τη μέρα που θα μπορώ να πω στην κόρη μου πως τελικά ναι, κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος, δες και μόνη σου πόσα κερδίσαμε:
Αγάπη, δικαιοσύνη, ανθρωπιά, αλληλεγγύη, γνώση και ελευθερία ΑΠΕΝΑΝΤΙ στο ψέμα και το σκοταδισμό, τη βία και τον κυνισμό της εξουσίας, την αδικία και τη φρίκη που γεννά το σκλαβωμένο από την απληστία ανθρώπινο πνεύμα.
• ΠΙΣΤΕΥΩ στη δύναμη της αλήθειας, στη δύναμη εκείνων που την υπηρετούν ασυμβίβαστα σε καιρούς χαλεπούς. Όσο ψεύτικο και σκοτεινό και αν έχουν καταντήσει τον κόσμο γύρω μας, θα υπάρχει πάντα μια μικρή χαραμάδα από όπου μπορεί να περάσει το φως. Τούτοι οι πέντε μήνες του αγώνα της ΕΡΤ, μα και οι προσωπικοί και συλλογικοί αγώνες τόσων άλλων συνανθρώπων μου, το αποδεικνύουν περίτρανα.
• ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, τους αδίστακτους δυνάστες αυτού του τόπου που με τις άθλιες επιλογές τους με ανάγκασαν να ξανασυστηθώ με τον εαυτό μου και με τους γύρω μου. Έτσι, οι πύρινοι λόγοι των συγγραφέων που μοιραζόμουν επί χρόνια με τους ακροατές μου στο ραδιόφωνο, παίρνουν τώρα σάρκα και οστά για να καρφώσουν πραγματικά ‘σαν πρόκες’ μία μία τις λέξεις και τις πράξεις μας στο σώμα της ανομίας.
• ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ πολλές φορές προδομένη, απελπισμένη, εξοργισμένη με όλα αυτά που συμβαίνουν, με την απροκάλυπτη πια κατάλυση της Δημοκρατίας στη χώρα που τη γέννησε. Κι όμως…
Εξίσου συχνά, με τυλίγει η ζεστασιά μιας λιακάδας που με κάνει να ελπίζω και να συνεχίζω, ώστε να μπορώ και αύριο να κοιτώ το παιδί μου στα μάτια και τον εαυτό μου στον καθρέφτη…
Σκέψεις αφιερωμένες σε κείνους που αντέχουν,
σε κείνους που μπορούν με τον αγώνα τους
να μετατρέπουν κάθε επέτειο του ‘μαύρου’
σε μια ακόμη νίκη, σε μια γιορτή ζωής πολύχρωμης
που πραγματικά αξίζει να τη ζεις…
Υ.Γ. : Το κείμενο αυτό γράφτηκε δύο ημέρες πριν τη φασιστική επέμβαση των ΜΑΤ στο ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής, για να δημοσιευθεί με αφορμή το κλείσιμο πέντε μηνών από το μαύρο της 11ης Ιουνίου.
Η χωρίς όρια αθλιότητα της κυβέρνησης που αποτελεί άλλη μία ευθεία βολή στην καρδιά της δημοκρατίας, προκαλώντας και πάλι το διασυρμό της χώρας διεθνώς, δεν αλλάζει ούτε μία λέξη από το περιεχόμενο. Απλά το επιβεβαιώνει με το χειρότερο τρόπο, ρίχνοντας και άλλο μαύρο στη ζωή μας. Δε μας φοβίζει τίποτα, θα νικήσει το φως…
Η ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΕΡΤ ΕΙΝΑΙ Η ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
